အားလံုးေသာ Myanmar Steemit Community Member အေပါင္း မဂၤလာပါ။
အခုဆို ရံုးကအျပန္ ဘစ္ကားေပၚမွာ ဖုန္းကို သိမ္းၿပီး Steemit ေပၚ ဘာအေၾကာင္းတင္ရမလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားရတာ အလုပ္တစ္ခုလိုကို ျဖစ္လာေနၿပီ။ တင္ရင္လည္း ေသခ်ာေတြး ေသခ်ာေရးၿပီး ဖတ္တဲ့သူ တခုခုရပါေစဆိုတဲ႕ ခံယူခ်က္ကေလးကလည္း ရွိေနေတာ့ အေၾကာင္းအရာ ရယံုနဲ႕ မျဖစ္ေသးဘဲ။ အဲဒီ အေၾကာင္းအရာေပၚကေန ဘာကို ေပးရမလဲဆိုတာကိုပါ စဥ္းစားလာရတယ္။ ဒီလို ေတြးၿပီး စဥ္းစားေနတုန္း ဘစ္ကားက မီးပြိဳင့္ကို ေရာက္ၿပီး မီးနီေနလို႕ ဘစ္ကားက ရပ္ေနရတယ္ကို သတိျပဳမိၿပီး ေရးစရာေလးေတြေပၚလာ ျပန္တယ္။ မီးပြိဳင့္နဲ႕ ဘ၀ေပါ့။
မီးပြိဳင့္ကို အစိမ္းကေန အဝါ၊ အဝါကေန အနီ ဘဲေျပာင္း သြားတယ္ ေျပာေျပာ၊ အနီၿပီးေတာ့ အဝါ၊ အဝါၿပီးေတာ့ စိမ္းလာတယ္ဘဲဆိုဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀မွာလည္း ဘ၀တခုရဲ႕ အေျခအေနတခုကို အၿမဲေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကရတယ္။ အခ်ိဳ႕က စိမ္းေနတဲ့ အေနအထားနဲ႕ ဆက္ေလွ်ာက္ေနၾကသလို၊ အခ်ိဳ႕က နီေနတဲ့အေနအထား ရပ္ေစာင့္ရတဲ့ အေနအထားမွာလည္း ရွိေနၾကျပန္တယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့လည္း မိမိဘ၀ကို အေနအထားတခုမွာ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားေနရာကေန သတိထားၿပီး ရပ္လိုက္တယ္လို႕ အေျခအေနရွိသလို ရပ္တာကေန သတိထားၿပီး စၿပီး ထြက္သြားရတယ္ ဆိုတာလည္းရွိတယ္။ အဲဒီလို အေျခအေနကေနမွာ ရွိေနတဲ့ ေနရာကေန မီးဝါအဆင့္တခုကိုေတာ့ ျဖတ္ရသလို၊ သတိထားတဲ့ အေနအထားကိုေတာ့ ျဖတ္သန္းသြားရတယ္။ မီးဝါအဆင့္က ျဖတ္သြားလို႕ရေပမဲ့ သတိရွိရမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀ေတြမွာ မီးဝါေတြကို ခဏခဏျဖတ္ေက်ာ္ ရတတ္တယ္။ မီးဝါဟာ ရပ္ပစ္ရမဲ့ အေျခအေနမဟုတ္ေပမဲ့ သတိေလးထားရတယ္ေပါ့။
ေပးခ်င္တဲ့ message ကေတာ့ မီးဝါဆိုတဲ့ သတိေပါ့။ တခါတေလ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ငါကၽြမ္းက်င္ပါတယ္။ ငါ လုပ္ေနၾကပါ။ ဒါကေတာ့ ငါ့အတြက္ ေအးေဆးဘဲ ဆိုၿပီး မီးဝါေတြကို သတိမထားဘဲ ေျပးျဖတ္တတ္ၾကတယ္ေပါ့။ မျဖစ္ရင္ေတာ့ မျဖစ္ဘူးေပါ့။ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ေတာ့လည္း ျဖစ္ၿပီေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သတိေလးသာ ထားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ျဖစ္သင့္လား မျဖစ္သင့္လားဆိုတာေလး စဥ္းစားမိၿပီး လုပ္သင့္တာ သတိေလးထားႏိုင္တာေပါ့။
ဒီေလာက္ လမ္းစည္းကမ္းမရွိတဲ့ မႏၲေလးက မႏၲေလးသားက ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ လမ္းစည္းကမ္းေတြေျပာေနတယ္ဆို ထင္ရင္ထင္မွာဘဲ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မႏၲေလး လမ္းစည္းကမ္းမရွိတာကို ေတာ့ ၀န္ခံရမွာဘဲ။ ဒါကို တခါတေလ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မႏၲေလးသားေတြက ဂုဏ္ယူစြာေျပာတတ္ေသးတယ္။ ငါတို႕ မႏၲေလးသားေတြက တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ နားလည္မႈ႕ အျပည့္နဲ႕ ယဥ္ေမာင္းၾကတာကြ၊ ငါတို႔မႏၲေလးသားအခ်င္းခ်င္း ဆို တေယာက္နဲ႕တေယာက္ တိုက္ၾကတာ ရွားတယ္။ (တကယ္ေတာ့ စည္းကမ္းမဲ့ခ်င္းတူတူ မင္းဘယ္လို စည္းကမ္းမဲ့မယ္ ငါဘယ္လို စည္းကမ္းမဲ့မယ္ ဆိုတာ သိေနေတာ့ ေႁမြေႁမြခ်င္း ေျချမင္သလိုေပါ့) အျခားၿမိဳ႕ကလူေတြလာရင္ တိုက္ၾကၿပီ။ သူတို႕နဲ႕က နားလည္မႈ႕ လြဲေတာ့ တိုက္ကုန္ၾကတာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အျခားၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားေတြ မႏၲေလးမွာ ယဥ္မေမာင္းရဲၾကဘူး။ သူတို႕ေျပာတာက ရႈပ္ေနတာဘဲကြာ။ ဟိုက ထြက္လာလိုက္ ဒီက ထြက္လာလိုက္နဲ႕။ စက္ဘီးေ္တြက တမ်ိဳး၊ ဆိုက္ကယ္ေတြက တမ်ိဳး၊ ကားေတြက တမ်ိဳးနဲ႕ မေမာင္းရဲဘူး တဲ့။
ဟိုေန႕က သတင္း တခုဖတ္လိုက္ရတယ္။ မႏၲေလးတိုင္းရဲ႕ ယဥ္တိုက္ခိုက္မႈ႕နဲ႕ အသက္ဆံုးရႈံးမႈ႕သတင္းေပါ့။ မႏၲေလးတိုင္းေဒသႀကီး ခုနစ္ခ႐ိုင္တြင္မွာ ယာဥ္တိုက္မႈ ၂၀၄၉ မႈ၊ ေသဆံုးသူ ၇၁၆ ဦးႏွင့္ ဒဏ္ရာရသူ ၃၃၁၀ ရိွခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့သတင္းဖတ္မိတယ္။ အဲဒီကေန ဒီအေၾကာင္း ေရးဖို႕ျဖစ္လာတာပါ။
အခုဆို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ မႏၲေလးျပန္ေရာက္ရင္ အိမ္ေရွ႕က လမ္းကို မကူး ရဲေတာ့ဘူး။ တကယ္ အိမ္က တေယာက္ေယာက္ ပါမွ ကူးရဲေတာ့တာ။ မင္းက ပိုတာကြာလို႕မထင္နဲ႕ တကယ္ ျဖစ္တာေနတာပါ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အေမက ယာဥ္ေမာင္း လိုင္စင္ကို ထုတ္မေပးေတာ့ဘူး။ မင္းနဲ႕ မျဖစ္ဘူးပါ လမ္းေတြက အရမ္းရႈပ္တယ္။ ဆိုၿပီး လံုး၀ ထုတ္မေပးဘူး။ အဲလိုနဲ႕ အိမ္ျပန္ရင္ သြားခ်င္တဲ့ေနရာ တေယာက္ေယာက္က လိုက္ပို႕ေတာ့ သူမ်ား ေမာင္းတာဘဲလိုက္ စီးရတဲ့ အျဖစ္ေရာက္သြားတယ္။ ကိုယ္လည္း တကယ္ ေမာင္းမလားဆို မေမာင္းရဲေတာ့ဘူး။ ေၾကာက္တယ္။
စည္းကမ္းေဖာက္တဲ့သူေတြကို လက္ညိဳးထိုး အျပစ္ေျပာခ်င္လို႕ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္လည္း မႏၲေလးသား စစ္စစ္ဆိုေတာ့ အခ်ိန္က ၁ လကို ေဘာက္ခ်ာ ၃ ခါေလာက္ေတာင္ ဖ်က္ခံရၿပီး ဒဏ္ေဆာင္ခဲ့ရတာဆိုေတာ့ ကိုယ္လည္း အျပစ္မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ဒဏ္တတ္တတ္။ မထိေရာက္ေလာက္ဘူး။ ဘာ က လုပ္ေပးႏိုင္မလဲဆိုေတာ့ အသိဘဲ။ စည္းကမ္းရွိတာ ဒီလို စည္းကမ္းမဲ့တာ ဒီလို ဆိုတာ သိသြားရင္ စည္းကမ္းကို လိုက္နာၾကမယ္ ထင္တာဘဲ။ အခုဆို ဒဏ္ေၾကးေတြျမင့္ တပ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မထိန္းသိမ္းႏိုင္ဘူး ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ အသိတရားလိုတာေပါ့။ အဲဒီ အသိတရားေလးကို အစမွာေျပာခဲ့သလို သတိေလးကပ္ၿပီး စီးၾက ေမာင္းၾကမယ္ဆို ယဥ္အႏၲရာယ္ လမ္းအႏၲာရယ္ကင္းေ၀းသြားႏိုင္လိမ့္မယ္လို႕ ျမင္မိပါတယ္။
စည္းကမ္းေဖာက္လို႔ ဘ၀တခုလံုးစာ မီးနီျပလိုက္ရင္ေတာ့ မရပ္ခ်င္လည္း ဘ၀ကို ရပ္လိုက္ၾကရမွာဘဲေနာ္ ။
Photo from Google
'သင္တခုခု ရသြားျခင္းက သင့္အရည္အခ်င္းျဖစ္ၿပီး
ဘာမွ မရသြားပါက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သက္ဆိုင္ပါသည္။'
ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္ -
@HtunMinZaw (MSC 087)