"အဖြားရဲ႕စကားေၾကာင့္ မရယ္ဘဲနဲ႔မေနႏိုင္တဲ့ကြ်န္ေတာ္"
စာဖတ္သူတို႔ ဘ၀အေမာ ေျပေစ ဖို႔အတြက္ ေရးသားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
တစ္ေန႔ ဦးေလးျဖစ္သူ ေမာင္၀င္းေအာင္သည္ တူျဖစ္သူကြ်န္အိမ္သို႔ ၀က္သားတြဲေလး လက္ကစြဲျပီး လာပို႔ေလသည္။ ထို႔ေန႔ ကြ်န္ေတာ္အိမ္တြင္ ၀က္သားခ်က္ေလသည္။ အေမက မရမ္းျပားေျခာက္ ႏွင့္ ခ်က္ထားေသာေၾကာင့္ ထမင္းစားလို႔ျမိန္လွပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဦးေလးမွာ အသက္ျခင္း သိပ္မကြာလွသျဖင့္ သူငယ္ျခင္းလိုေနၾကျပီး ဦးေလးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကို လွမ်ဳိး လို႔ေခၚျပီး ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔ကို ၀င္းေအာင္လို႔ဘဲေခၚပါသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္
" ေဟ့ေကာင္ ……….. ၀င္းေအာင္၊ ဘယ္က၀က္ေပၚတာလဲကြ”
“ဘယ္က၀က္ကမွာလဲ ………… လွမ်ဳိးရယ္၊ ငါ့အေမေမြးထားတဲ့ ၀က္မေလးေပါ့ကြ”
“ဟာဒါဆို အဖြားကေပၚခိုင္းလို႔လား”
“ဘယ္ကသာ ……. ေပၚခိုင္းဖို႔ေနေနသာသာကြာ ……. ငါအခုေပၚလိုက္တာေတာင္ အေမသိမွာေတာင္ မဟုတ္ဘူး၊ ငါမွာလည္းကြာ …….. အခုတေလာေငြလိုေနတာေလကြာ မင္းအဖြား ငါ့အေမစီကလဲ ပိုက္ဆံက ခိုးမရဘူးကြ”
“လိုမွာေပါ့ကြ ……. မင္းက ဟိုတေလာက ျမိဳ႔တက္သြားတဲ့ ရြာေနာက္ပိုင္းက ဘသန္း တို႔နဲ႔ေပါင္းေနတာကိုး”
“ေ ေအးေလကြာ …... ငတီးေတြက ျမိဳ႕တက္ျပီး ကဲနိုင္တယ္ ဘာရယ္နဲ႔ လာေၿပာေနတယ္ေလ ငါလည္း ဘယ္ခံနိုင္မလည္း၊ မင္းတို႔လိုငါလည္း
ျမိဳ႕တက္ျပီးကဲမယ္ဆိုျပီး ေငြလက္ထဲရေအာင္ အေမ မရွိတုန္းေလးကို ၀က္ေပၚသမား မ်ဳိးလြင္လက္အပ္ျပီးေပၚခိုင္း လိုက္တယ္ေဟ့……”
“ေ ေဟ့ေကာင္ ၀င္းေအာင္၊ အဖြားေဒၚျမင့္သိလို႔ကေတာ့ မင္းေတာ့မိုးမီးေလာင္ျပီေဟ့၊ အဖြားက သူ႔၀က္မေလးကုိခ်စ္လို႔ု အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ျဖစ္ေနတာေနာ္၊ ၀က္မေလးက ို သူကိုယ္တိုင္ ေရးခ်ဳိး ေပးျပီး ပြတ္သပ္ေပးမွ အိပ္၀င္ စား၀င္တာေနာ္…...”
“ဘားမွမျဖစ္ပါဘူးကြာ၊ အေမးဟာ ငါမွငါပါကြ၊ ငါ့ကို သိပ္ခ်စ္ပါတယ္၊သိပ္ခ်စ္လို႔လည္း ငါ့ကို မိန္မေပးစားမလို႔ ရြာေနာက္ပိုင္းက ေဒၚအုန္းအိမ္ကိုသြားျပီး သူသမီးသြားေျပာ ေပးတာေပါ့ကြ…….. ဒီ၀က္မေလးေလာက္ကိုေတာ့ ေခါင္းထဲထည့္မွာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ”
ဒီလိုနဲ႔ဘဲေျပာေျပာဆိုဆို ၀င္းေအာင္တစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚသို႔ သြားေလသည္။ သူေျပာသလို အဖြားက သူအလြန္မတန္ သံေယာဇဥ္ၾကီးတဲ့ ၀က္မေလးႏွင့္ပက္သက္ျပီး ခြင့္လႊတ္ပါ့မလား။ ကြ်န္ေတာ္ အထင္ေတာ့ ေ၀းေ၀းလြန္လွသည္ဟုသာ ေျပာရမည္ျဖစ္သည္။
အဖြား၏ သူ႔၀က္မေလးအေပၚ ထားေသာ သံေယာဇဥ္က နည္းနည္းေတာ့မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိသည္။ သားျဖစ္သူ ၀င္းေအာင္ကို ရင္ဍ္ လြယ္ေမြးထားသလို၊ ၀က္မေလးကို ရင္ဍ္လြယ္ ေမြးထား သလိုသေဘာထားသည္။ ၀င္းေအာင္ဒီလို လုပ္ခ်သြားသည္ကို အဖြားသာသိရင္ မိုးမီးေလာင္ မွာ ေသျခာလိမ့္မည္။
“ေ ေဟ့ေကာင္ …... အိမ္မွာေရာ အဖြားရွိလား”
“မရွိလို႔ကြ၊ မရွိလိုလည္း ငါဒီလိုမ်ဳိးလုပ္တာေပါ့ကြ၊ အခုငါ့လက္ထဲေငြေလးရလို႔ ငါျမိဳ႕ေပၚသို႔ လစ္လိုက္အုံးမယ္ေဟ့ ……. ငါ့ကိုျမိဳ႕ကငါ့ေဘာ္ဒါတစ္ေယာက္လိပ္စာေပးထားတယ္ကြ၊ သူနဲ႔တြဲျပီး ကဲ့လိုက္အုံးမယ္ကြာ၊ မင္းလိုက္ခ်င္လိုက္ခဲ့ပါလား…...”
“မလိုက္ေတာ့ပါဘူးကြာ …… အိမ္မွာအလုပ္ေတြရွိေသးတယ္…...”
“ေ ေအးေအး ……. ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္၊ မင္း …… ငါလုပ္တာအေမသြား မေျပာနဲ႔ေနာ္၊ မ်က္လုံးနဲ႔စကားေျပာ၊ သနားေအာင္ေန၊ ဒါဆိုမၾကာခင္ OK ၊ ဟားဟား ……… လစ္မယ္ေဟ့…….. အေမျပန္ေရာက္လာရင္ငါမလြယ္ဘူးကြ ”
၀င္းေအာင္လည္း သူ႔ဘာသာ သူေျပာျပီး သေဘာက်ရယ္ေမာျပီး ကြ်န္ေတာ္ကိုႏႈတ္ဆက္ျပီး သြားေလသည္။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဒီႏွစ္မွာ ေနတဲ့အိမ္က သိပ္မေကာင္းေတာ့တာမို႔ု ျပန္မေဆာက္ နိုင္ေတာင္မွ အမိုး ေတြကို ျပန္လည္အသစ္မိုး ရေတာ့မည္ျ
ဖစ္သည္။ အိမ္က သုံးႏွစ္ခံမိုးထားေသာ ဓနိေတြက ေရငန္မ၀လို႔လားေတာ့မသိပါဘူး။ ပိုးကလည္းစားေနသည္။ ျပန္ျပီး ပ်စ္စားထိုး လွ်င္လည္း အသစ္ထိုးထားေသာ ပ်စ္စားဓနိတို႔မွာ ပိုးစားခံရုံသာ အဖက္တင္မည္၊ မိုးတြင္းကာလ ဆိုေတာ့ စိတ္မခ်ရဘူးဗ်။
အဲ့ဒီေတာ့ ဓနိအသစ္မ်ားျပန္လည္မိုးဖို႔ရာ ခ်ည္ေႏွာင္ရန္အတြက္ ျခံထဲက ႏွိး၀ါးကိုခုတ္ျပီး ႏွီးတဘက္အခ်ဳိ႕ႏွင့္ မိုးႏွီးမ်ားကို အိမ္ေရွ႕က ကုန္းထဲတြင္ ထိုင္ထိုးေနေလသည္။ ထိုအခါ ကမ္းနားမွ လွမ္းေခၚသံကို ကြ်န္ေတာ္ၾကားလိုက္သည္။
“ေ ေဟ့………လွ…လွ….လွမ်ဳိး”
ဒီအသံကို ၾကားလိုက္ကတည္းက အဖြားကလြဲ ျပီး ဘယ္သူမွ မျဖစ္နိုင္သည္ကို သိလိုက္သည္။ အဖြားရဲ႕အသံက တစ္ရြာလုံးတြင္ ဘယ္သူမွတုပလိုမမွီတဲ့ အသံမ်ဳိးျဖစ္သည္။
“ေ ေဟာ….အဖြားပါလား၊ ကြ်န္ေတာ္ရွိပါတယ္….”
အဖြားခမ်ာ မလႈပ္တလႈပ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ႏွီးထိုးေနသည့္ေနရာသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ မ်က္ႏွာ အသြင္ျပင္ကေတာ့ ကေတာ့သိပ္မေကာင္းလွဘူး။ ကြ်န္ေတာ္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ျပီး အဖြားခရီးပန္းလာလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္သ႔ိုျပန္ေရာက္ ခ်စ္လွစြာေသာ သားေတာ္ေမာင္ကို မေတြ႔လို႔လား။
“ဘယ္ကလာတာလဲ အဖြားရဲ႕” အဖြားစကားက မပီေတာ့ “အိမ္…အိမ္…အိမ္က”
“ေ ေၾသာ္…….အဖြားအိမ္ကို ေရာက္ခဲ့ျပီးျပီးကို၊ မ်က္ႏွာကလည္းမေကာင္းပါလား အဖြား………”
ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ အေမးစကားေတြ ေၾကာင့္ အဖြားရဲ႕စိတ္ထဲ ရိုက္ခတ္သြားပုံရသည္။ မၾကည္လင္ေသာ မ်က္နွာနဲ႔ တုန္ရီေသာ စကားသံတို႔ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္အားေျပာသည္။
“ေျ ေျပာ … ေျပာ … ေျပာ … မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး ငါ့ေျမးရယ္၊ မင္း…မင္း…မင္းဦးေလး ၀င္း … ၀င္း …. ၀င္းေအာင္လုပ္ပုံေလ” ကြ်န္ေတာ္ မသိသလိုဘဲ ဟန္ေဆာင္ကာ စိုးရိမ္ၾကီးစြာျဖစ္ ေနေသာ ဟန္ျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။ “ဘာမ်ားလုပ္လို႔လဲ အဖြားရဲ႕” “ဘာ…ဘာ ….. ဘာျဖစ္ရမွာလဲ ဟာ ငါ ….. ငါ ….. ငါ အျမတ္တနိုး ေမြးထားတဲ့ “ ၀က္….. ၀က္…… ၀က္မေလးကို ငါ …. ငါ …. ငါမရွိတုန္း ေပၚပစ္လိုက္တယ္လို႔ေျပာျပီး အဖြားငိုျပီး အဲ့ဒါေကာင္းသလားဟဲ့။
“ဟာ……..ဘယ္ေကာင္းမွာလဲ အဖြားရာ၊ ဒီေကာင္မွာ သနားၾကင္နာတဲ့ႏွလုံးသား ဒီေလာက္ေတာင္ မဲ့ေနသလားဗ်ာ……”
အဖြားအတြက္ ႏွစ္သိမ့္မႈရေစဖို႔ ၀င္းေအာင္ ေပးေသာ ၀က္သားကို အားပါးတရ တြယ္ထားေသာ္လည္း မသိသလိုျပဳ႕ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
“ငါ…ငါ…ငါ သိပ္၀မ္းနည္းတယ္ဟာ၊ စိတ္…စိတ္…စိတ္လည္းမေကာင္းဘူး”
“ဘယ္စိတ္ေကာင္းစရာရွိမွာလဲ….အဖြားရယ္၊ အဖြားအေနနဲ႔ အဲ့၀က္မေလးအေပၚ ဘယ္ေလာက္ သံေယာဇဥ္ထားတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ ဂရုတစိုက္ ေမြးလာခဲ့တယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္အသိဘဲ…..”
“ဟုတ ္…. ဟုတ္ .… ဟုတ္ပဟယ္ …. သူကငါ့ကို စာေတာင္ေရးထားေသးတယ္။ ဘာ…ဘာ….ဘာတဲ့ သား …. သား….သားျမိဳ႕ကို ခ…ခ…ခဏသြားျပီတဲ့၊ ျဖဳန္း…. ျဖဳန္း၊ ျဖဳန္းဦးမွာေပါ့ေလသူက….”
“ေ ေၾသာ္…..ဒါနဲ႔ အဖြားထမင္းမစားရေသးရင္ အိမ္မွာစားသြားပါလား၊ ထမင္းဟင္းေတြ အဆင္သင့္ပဲ”
ေျပာျပီးမွ ကြ်န္ေတာ္မွားမွန္းသိသြားသည္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ အဖြားက ေအးစားမယ္လို႔ေျပာလွ်င္ သူ႔၀က္မေလးအသားႏွင့္သာေကၽြးရမည္မဟုတ္လား။
“မ…မ…မစားေတာ့ပါဘူးဟာ၊ စားလည္း စား… စား…..စားခ်င္စိတ္ မ… မ….မရွိပါဘူး။ အိမ္…အိမ္….အိမ္မွာ ငါ့…..ငါ့….ငါ့အတြက္ ဟင္း… ဟင္း…. ဟင္းတစ္ခြက္ ထား …. ထား…. ထားသြားတယ္”
သည္လိုေတာ့လည္း ၀င္းေအာင္က မိခင္အေပၚစားေသာက္ဖ႔ိုရာအတြက္ သိတတ္သားဟု ခ်ီးမြမ္းရမလိုပင္ျဖစ္သည္။ သူထားခဲ့ေသာဟင္းသည္ အဖြား၏ ႏွလုံးသားအား တစ္စစီျဖစ္လိမ့္မည္ကို မသိေလေရာ့သလား ၀င္းေအာင္ရယ္။
“ဘာျဖစ္လို႔ စားခ်င္စိတ္မရွိတာလဲ အဖြားရယ္၊ သည္အသက္ရြယ္ဆိုတာ အစာအဟာရ အေရးၾကီးတယ္၊ အစာလည္းေဆး၊ ေဆးလည္းအစာေပါ့ အဖြားရယ္…..”
၀င္းေအာင္ခ်က္ေပးထားခဲ့တဲ့ ၀က္သားဟင္းကိုၾကည့္ျပီး အဖြားရဲ႕ ၀က္ကေလးကို ျမင္ေယာင္ေနလို႔ေပါ့ေနာ္….. ျဖစ္ျပီးတာေတြလည္း ျဖစ္ျပီးပါျပီပဲအဖြား သတ၀ါေတြဆိုတာ လူေတြရဲ႕ဟင္းလ်ာလို႔ သေဘာထားလိုက္ရင္ ကိစျၥပီးပါျပီ
“ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အဖြားစိတ္သက္သာရာရပါေစေတာ့လို႔ ဆရာၾကီးလုပ္ျပီး ေျဖသိပ္ေပးလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ အဖြား၏ႏႈတ္ဖ်ားမွ ထြက္လာေသာစကားတို႔ေၾကာင့္ လက္ထဲရွိေနေသာ ၀ါးျခမ္းႏွင့္ ဓားမအား ပစ္ခ်လ်က္ ဘယ္လိုမွ်မေအာင့္အည္းနိုင္ေတာ့ဘဲ တဟားဟား ရယ္မိေတာ့သည္။မရယ္ဘဲေကာ ေနနိုင္ေတာ့မလားဗ်ာ အဖြားေျပာပုံကိုလည္းၾကည့္ပါအုံး။
“ မ .… မ …. မေတာ္ဆို အ .… အ …. အသည္းေလး၊ က …. က …. ကလီစားေလး ခ်က္ထားရင္ ေတာ္ေသးတယ္။ အ…. အ…. အခုေတာ့ ငါ ဘယ္…ဘယ္…..ဘယ္လိုမွ စား …. စား …. စားမရဘူး၊ ၀ါး ….. ၀ါး …… ၀ါးလို႔လဲမရဘူး အဆီတုံးေတြနဲ႔ အရိုးေတြခ်ည္း ခ်က္…. ခ်က္ …. ခ်က္ထားတယ္” ဟဲ့။
ကဲဗ်ာ……… အဖြားက သူအရမ္းခ်စ္တဲ့ ၀က္မေလးအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရာမွာ အခုလိုေျပာလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဟားတိုက္ျပီး ရယ္မိပါေတာ့သည္။ 
အားလုံးကို ေက်းဇူးအထူးတင္ပါသည္။ အမွားမ်ားပါရင္လည္း နားလည္ ဖက္သား ေပးေစခ်င္ပါသည္။ ”Steemit” ခ်စ္ေသာ သူအားလုံးကို ေလးစားသမ႔ႈ ျပဳေသာ အားျဖစ္ေတာင္းဆိုအပ္ပါသည္။
“STEEMIT”မွာ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေနသူမ်ား အားလုံးေအာင္ျမင္ပါေစ။