အတိတ္ကိုျပန္လည္တူးဆြျခင္းအဆက္ေလး ေရးမယ္ဗ်ာေနာ္။ အပိုင္း တစ္ကို မဖတ္ရေသးသူမ်ားကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ blog မွာပဲ ရွာဖတ္ႀကည့္လိုက္ေပါ့ လင့္ကေတာ့ ျပန္ခ်ေပးမေနေတာ့ပါဘူး။
လမ္းမွာဆိုက္ကားစီးရင္း အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကို တစ္ရက္ကိုဆိုက္ကားနင္းတာ ဘယ္ေလာက္ရသလဲ ဘာညာနဲ႕ အလာပသလာပ စကားေတြေျပာျပီး စပ္စုႀကတယ္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ပံုမွန္ေတာ့မရွိတဲ႕အေႀကာင္း တစ္ရက္ကို သံုးေလးေထာင္ေတာ့ ရတဲ႕အေႀကာင္းျပန္ေျပာတာေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔ကေမးေသးတယ္ဗ်။ မနက္ခင္းဘက္ကို ေစ်းေတြဘာေတြကို လိုက္ပို႔ရတဲ႕ ေစ်းသည္ေတြကို ေဖာက္သည္လုပ္မထားဘူးလားတဲ႕။ ကြ်န္ေတာ္ကလုပ္မထားတဲ႕အေႀကာင္းေျပာလိုက္ေတာ့ အဆင္ေျပမယ္ဆိုရင္တဲ႕ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အႀကိဳအပို႔ လုပ္ရတဲ႕ ေဖာက္သည္ထားပါ့လားတဲ႕ တစ္ရက္ို အသြားႏွစ္ေထာင္ႏႈန္း အျပန္ႏွစ္ေထာင္ႏႈန္းနဲ႕ တစ္ရက္ကို ေလးေထာင္ေပးမယ္တဲ႕။
ညေနခပ္ေမွာင္ေမွာင္ေရာက္မွ ဒူကေထာင္ရပ္ကြက္ကေန စီတာပူက ဆြမ္ပရာ ေဟာ္တယ္ကို လိုက္ပို႔ေပးရမယ္တဲ႕ ေနာက္ရက္မနက္ငါးနာရီေလာက္ကို ေန႔တိုင္းလာႀကိဳေပးရမယ္ လုပ္နိုင္ပါ့မလားတဲ႕။ ေတြ႔တဲ႕ဆိုက္ကားတိုင္းကို မေခၚခ်င္လို႔ေျပာတာဆိုပဲဗ်။ တေနကုန္ လုပ္မွ ေလးေထာင္ေလာက္ပဲရတာေလ လက္ခံလိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔ကို အႀကိဳအပို႔ေဖာက္သည္လုပ္ထားလို႔လည္း ေန႔လည္ခင္းလုပ္ရမဲ႕ အလုပ္ေတြမွမပ်က္တာကိုး။
အဲဒီညကသူတို႔က ဆိုက္ကားခ ႏွစ္ေထာင္ေပးလိုက္တယ္ဗ်။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ရြာကအေဖအေမတို႔ဆီက စာေရာက္ေနတယ္။ မံုရြာမွာ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ျပန္ခဲ႔ဖို႔အေႀကာင္းပါ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ျမစ္ႀကီးနားမွာပဲ အလုပ္လုပ္ရင္းေက်ာင္းတက္မဲ႕အေႀကာင္း စာျပန္ေရးျပီး ေက်ာင္းေျပာင္းဖို႔လိုအပ္တာေတြလုပ္ေပးဖို႔ မွာလိုက္တယ္။
တကၠသိုလ္တက္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ဆိုက္ကားႀကီးနင္းသြားျပီး ေက်ာင္းသြားတက္ရင္ ဂိုက္စေပါက္ေတာ့ တည့္မွာမဟုတ္တဲ႕အတြက္ ကြ်န္ေတာ္စုေဆာင္းထားတဲ႕ပိုက္ဆံေလးနဲ႕ ဆိုင္ကယ္တစ္စီး ဝယ္ဖို႔ရွာရေတာ့တာေပါ့။ ရွာတယ္ဆိုတာကဒီလိုပါ။ အသစ္ဝယ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဆိုင္မွာသြားဝယ္လိုက္လို႔ရေပမဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွာ ရွိတာက အသစ္ဝယ္လိုက္ရင္ ေက်ာင္းတက္ဖို႔စရိတ္မေလာက္ေတာ့ဘူးေလ။ အဲဒီေတာ့ တစ္ပတ္ရစ္ ေပါေခ်ာင္ေကာင္း လိုက္ရွာရတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီေခတ္က တရုတ္ဆိုင္ကယ္ေတြ အခုေလာက္မေပါေသးဘူးေလ။
တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ လိုခ်င္တဲ႕ အေနအထားႏွင့္ ေစ်းအသင့္အတင့္ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးရလာပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္ေလးရလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆိုက္ကားေလးကို အကိုဆီျပန္အပ္ျပီး ဆိုင္ကယ္နဲ႕ ကယ္ရီဆြဲစားျဖစ္ခဲ႕တယ္။ စက္ေလွဂိတ္မွာပဲ ဂိတ္ထိုးတာေပါ့ဗ်ာ။ အရင္ဆိုက္ကားနင္းတုန္းကလို စက္ေလွေပၚမွာပါလာတဲ႕ ဆီေပပါခြံေတြကို သယ္ေပးရ ဆီစစ္ျပီးယူလို႔ရတဲ႕ ဂြင္ကေတာ့ ေပ်ာက္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ႕ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီဆြဲေနရင္းနဲ႕ ထပ္ေတြ႔လာတဲ႕ ခြင္ေတြကလည္း မနည္းဘူးဆိုပါေတာ့။ ဂြင္ဆိုတာ ေငြရေပါက္ရလမ္းကို ေျပာတာပါ။
ေန႔စဥ္အႀကိဳအပို့ လုပ္ေပးေနရတဲ႕ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ဆိုင္ကယ္နဲ႕ပဲ အႀကိဳအပို႔ လုပ္ျဖစ္ခဲ႕တယ္ဆိုပါေတာ့။ အစပထမေတာ့ သူတို႔ဘာအလုပ္လုပ္ႀကတယ္ဆိုတာ မသိေသးဘူးဗ်။ သူတို႔ဟာသူတို႔ဘာလုပ္လုပ္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ တစ္ရက္ေလးေထာင္ရရင္အဆင္ေျပေနတာပဲေလ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးလာမွ သိရတာက သူတို႔က အေသြးအသားကို ေစ်းကစားတဲ႕ မဒီေတြ ျဖစ္ေနတာပါလား။
အေသြးအသားကို ေစ်းကစားေပမဲ႕ သူတို႔က ေပါေလာေရွာေလာ ေစ်းထဲက ေတာ့မထင္နဲ႕ ကိုယ့္လူေရ။ ေဟာ္တယ္ေလာက္မွ မေခၚနိုင္ရင္ေတာ့ မလိုက္ဘူးဗ်။ ဟိုတယ္ေလာက္ဆိုတာက ေနရာထိုင္ခင္းေလာက္ပဲ ရွိေသးတာေနာ္။ သူတို႔ရဲ႕အေသြးအသားအတြက္ ေပါက္တဲ႕ေပါက္ေႀကးကို ကြ်န္ေတာ္မသိေသးဘူးရယ္။
သူတို႔က ေန႔စဥ္ ဆြမ္ပရာေဟာ္တယ္မွာ လုပ္စားေနႀကရင္းကေန ေစ်းကြက္မေကာင္းေတာ့တာလားဘာလား မသိပါဘူး။ ဗာစကိုဒကားမား လုပ္ခ်င္လာႀကတယ္။ ဆိုလိုတာက နယ္ေျမအသစ္ခ်ဲ႕ထြင္ခ်င္လာႀကတယ္ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ကို ရင္းႏွီးေနျပီေလ။ တစ္ရက္ႀကေတာ့ ဟိုတယ္ကိုမပို႔ခိုင္းပဲ ျမိဳ႕ထဲက ညေစ်းတန္းကို ပို႔ခိုင္းတယ္။
ဟိုေရာက္ေတာ့ မျပန္ေသးနဲ႕ဦးဆိုျပီး စားစရာ ေသာက္စရာေတြ မွာေပးထားတယ္။ ကယ္ရီခကိုေတာ့ သူတို႔အဆင္ေျပရင္ ေျပသလိုႀကည့္ေပးပါ့မယ္လို႔လည္း ဆိုလာေသးသဗ်။
အေစာကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ေပါက္ေႀကးကို ကြ်န္ေတာ္မသိဘူးလို႔ေျပာခဲ႕တယ္မို႔လား။ သူတို႔ရဲ႕ စားက်က္ကို ညေစ်းတန္းဘက္ ေျပာင္းလာခဲ႕တဲ႕အခါက် ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ေစ်းကြက္ဖြင့္ေပးရတဲ႕သူတစ္ဦး ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခဲ႕ရတယ္ဗ်ာ။
ေနာက္တစ္ပိုင္းဆက္လက္အားေပးပါဦးေနာ္။
Photos Credit >>>Google
Author>>>@aungzawhtwe
MSC : 014