ကြင္းလယ္ေခါင္ တြင္ အပင္အိုႀကီး တစ္ပင္။ တစ္ပင္တည္း ထီးထီး တည္ရွိေနသည္။ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုးကို ေတာင္ဂတံုးမ်ားက လြင္တီးေခါင္ျပင္ သဖြယ္ ဝန္းရံေနသည္။ မိုးမရြာသည္မွာ မည္မွ် ၾကာျမင့္ေနေၾကာင္းကို ေျခာက္ေသြ႕ကြဲအက္ေနေသာ ေျမျပင္က ေဖာ္ညႊန္းေနသည္။ အပင္အို သည္လည္း နွစ္ပရိေစၧဒ မည္မွ်ၾကာေညာင္း လွသည္ မသိေအာင္ ႐ိုးတံၿပိဳင္းၿပိဳင္းထလ်က္ ေရာဂါ အျပင္းအထန္ ျဖစ္ေန၍ အစာမစားသည္မွာ ၾကာျမင့္ေနေသာ လူမမာ တစ္ေယာက္ မတ္မတ္ရပ္ေနသကဲ့သို႔ ညိႈးေျခာက္လြန္းေနသည္။
ထိုအပင္အို၏ ထိုးထြက္ေနေသာ အကိုင္းအခက္ တစ္ခုထက္မွ တစ္ခုတည္းေသာ သစ္ရြက္ကေလး။ ထိုသစ္ရြက္ကေလး ကို အေဝးမွ ႐ုတ္တရက္ ၾကည့္ပါက ျမင္ရမည္ မဟုတ္ပါ။ သစ္ရြက္ ကေလး၏ အေရာင္အေသြးသည္ သစ္ပင္အိုနွင့္ တစ္ထပ္တည္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ ေလာကႀကီး နိယာမ သေဘာတရားျဖစ္ေသာ ျဖစ္ျပီးရင္ပ်က္ ေဝျပီးေႀကြ လန္းျပီးႏြမ္း ရေတာ့မည့္ သစ္ရြက္ကေလးျဖစ္သည္။
ေလေျပေလး တစ္ခ်က္ အတိုးတြင္ သူ၏ ႐ိုးတံ မွ ျပဳတ္ထြက္ေတာ့မည့္ ဟန္ျဖင့္ သစ္ရြက္ေလး ႀကြတက္လာသည္။ ေလေျပ ေလး ျပန္လည္ ျငိမ္သက္ခ်ိန္တြင္ ေျဖးညွင္းစြာျဖင့္ သူ၏ ရိုးတံ ထက္တြင္ လဲေလ်ာင္းေနျပန္သည္။ ေလတိုးလွ်င္ ႀကြလာလိုက္ ေလမရွိေတာ့လွ်င္ လဲေလ်ာင္းေနလိုက္ ျဖင့္ ျမင္ရသူ အဖို႕မွာ မည္သည့္ အခ်ိန္ လြင့္ေႀကြ သြားမလဲ ဟု ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ ေမာလ်စြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိမည္ ျဖစ္သည္။ ေစာင့္ၾကည့္ေနသူအဖို႕ အိုမင္း ရံႈတြ ေနေသာ သစ္ရြက္ကေလးသည္ တစ္စံု တစ္ေယာက္ ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသည့္ သဏၭာန္ ရွိေနသလား ဟုလည္း ေတြးေကာင္း ေတြးေနမိေပမည္။
တစ္ႀကိမ္တြင္ ေလသည္ အေတာ္ေလး ထုထည္ႀကီးမားစြာ ေဝွ႕ယမ္း တိုက္ခတ္လိုက္ေလရာ သစ္ရြက္ကေလးမွာ မခံနိုင္ေတာ့ဘဲ ႐ိုးတံမွ ျဖဳတ္ခနဲ ျပဳတ္ထြက္၍ ေလပင့္ရာသို႕ ေစြ႕ခနဲ ပါသြားေလေတာ့သည္။ သစ္ပင္အိုႀကီးကေတာ့ ဘာမွ ကူညီမေပးနိုင္ဘဲ မလႈပ္မယွက္ ျငိမ္သက္လ်က္ ရွိေနသည္။ သစ္ရြက္ကေလးသည္လည္း သူ၏ မိခင္ပင္ရင္းကို ႏႈတ္မွ် မဆက္နိုင္ရွာဘဲ ထြက္လာရသည္အလား ေနာက္ဆံတင္းလ်က္ ေလပင့္ရာသို႕ ေဝွ႕ကာ ဝိုက္ကာ ဆန္တက္ေနရရွာေပသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ ထိုသူမွာ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ ျဖစ္သည္။ မည္သည့္ေနရာမွ ေရာက္လာမွန္းမသိေသာ ထိုငွက္ကေလးသည္ ေတာင္ပံေလး တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္လ်က္ ရြက္အိုေလးနွင့္ အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဟိုမွသည္သို႕ ပ်ံသန္း ေဆာ့ကစားေနသည္။ ငွက္ကေလးသည္ ရြက္အိုကေလးကို သူ၏ မ်ိိဳးႏြယ္တူ အျခားငွက္ဟု ထင္ေန၍လား သို႕တည္းမဟုတ္ ရြက္အိုကေလး ေပ်ာ္ရႊင္ေစရန္ အလို႕ငွာ ႀကိဳးစား အားထုတ္ေနျခင္းလား တတ္အပ္မည္သူမွ် မေျပာနိုင္ေသာ္လည္း ထိုျမင္ကြင္းကို ျမင္ရသူ အဖို႕မွာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ပီတိျဖစ္စရာ ျမင္ကြင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေစာေစာက အပင္အိုနွင့္ သစ္ရြက္ေျခာက္ ျမင္ကြင္းနွင့္ ႏႈိင္းစာလွ်င္ေတာ့ ယခု ကဲ့သို႕ ျမင္ရသည္မွာ စိတ္ခ်မ္းသာဖြယ္ မဟုတ္ပါလား။
ရြက္အိုေလးသည္ တစ္သက္တြင္ တစ္ႀကိမ္သာ ရေတာင့္ ရခဲေသာ ဤအခြင့္အေရး ကို လက္လႊတ္မခံနိုင္သည့္အလား ငွက္ကေလးအတူ ေလဟုန္စီး၍ ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူး ေနေလသည္။ ငွက္ကေလးသည္လည္း ရြက္အိုေလး၏ ဘယ္ညာ တစ္လွည့္စီ ပ်ံသန္း ေျပးလႊား ေဆာ့ကစား ေနေလသည္။
ၾကည္ႏူးမႈ အရွိန္ေၾကာင့္ထင္ ရြက္အိုကေလးသည္ပင္ အနည္းငယ္ နုပ်ိဳလန္းဆန္း လာသေယာင္ သြက္လတ္ ဖ်တ္လတ္စြာ ေလညႊန္ရာသို႕ ယိမ္းကာ ႏြဲ႕ကာ ငွက္ကေလးနဲ႕ အတူ လိုက္ပါစီးေျမာ ေနေလသည္။
ထိုစဥ္ ႐ုတ္တရက္ ေလျငိမ္သြားသည္။
ၿပီးပါျပီ။
( ဝန္ခံခ်က္ - စိုင္းခမ္းလိတ္ ေရးဖြဲ႕၍ စိုင္းထီးဆိုင္ သီဆိုထားေသာ အခ်စ္ဆိုေသာအရသာ သီခ်င္းအား နားေထာင္မိစဥ္ ခံစားသမွ် ေရးဖြဲ႕ပါသည္။)
Give my love to you all ,Steemians. 😍 😍 😍
written by : @aggamun
MSU NO - 022
#myanmar
#msu