Ang Bulag na Batas
isang maikling kwento tungkol sa kabiguan (bilang ng salita: 493)
Larawan ay galing sa pixabay.com
“Tuwid at tapat.
Yakapin ang katuwiran sa tuwina habang tangan ang iyong tabak sa tagiliran.
Ang batas ay patas, lubos at hindi madadaig.
Ang tama ay tama. Ang mali ay mali.”
Sa pangaral ng aking ama, naitaga sa puso ko ang imahe ng pinuno na gusto kong abutin. Isang pinunong tapat at patas, tinatangi at ipinagmamalaki ng bawat isa sa tribo. Para sa aking bayan at para sa aking pamilya, nagaalab ang aking resolusyon.
Batas ay batas; tama ay tama; mali ay mali.
“Ama, marahil nakarating na sa iyo ang balita … Hindi ko man ninais pero nakapgdulot ako ng matinding pinsala kay Madiwa sa paligsahan namin sa eskrima kanina …”, paunang bulalas ng aking nagiisang anak na si Duma.
“Ngayo’y di na sya nakakakita ... Kung maari’y sa iyong kamay mapatupad ang hustisya.”, buong tapang na pag-amin ng aking anak kasabay ng pagabot sa akin ng kanyang punyal. Tumango ako’t tumangis. Malupit ang ama na mamanakit sa kanyang anak subalit mas masahol ang pinunong hindi aayon sa batas.
Lumipas ang ilang buwan gumaling at nanumbalik ang paningin ni Madiwa. Samantalang ang katapatan ng aking anak ay humantong sa pang habang buhay na kadiliman.
“Irog ko … “, masalimuot na bungad ni Mayari, ang aking liwanag at pagibig.
“Naidulot ko ang pinakamatinding pagkasasala na maaring gawin ng isang kabiyak ...“, umiiyak na isinilaysay ng aking irog ang mga pangyayari. Sa buong pagkakataon ay yapos ko sya ng mahigpit habang ang diwa ko’y matulin na nagiisip. Tunay ngang nagkasala si Mayari ngunit mapapahintulutan ko ba na masktan ang aking mahal gaya ng nangyari sa aking anak? Alam ko ang sagot ay “Oo”. Ang batas ay batas pero ...
“Irog ko.”, bulong ko sa kanya kasama ng hiling sa kanyang pagtahan. “Ang iyong pagkakamali ay sa akin. Ang kailangan lang ay maging patas. Ang iyong sala ay sya ring aking magiging sala.”
Wala na akong inibig at iibigin pa bukod sa aking nagiisang irog. Ngunit yaong pagibig na iyon ang syang nagtulak sakin sa pinto ng aming tagapagsilbi na si Adana, sa gitna ng gabi.
Lumipas ang maraming taon at gumising ako sa pinakamatindi, pinakamalupit at … pinakamadugong … pagkakahati ng aming tribo.
Sa isang panig, ang aking anak na si Duma. Bagama’t bulag ay punong puno ng tikas, talino, at tapang. Lahat ay namamangha sa kanyang husay, maliban na lang kay Apolaki sampu ng kanyang mga kapanalig. Si Apolaki, ang bunga ng isang gabing pinamtubos ko sa kasalanan ng aking irog.
Mainam ba na hindi ko nilaslas ang kinang ng mga mata ng aking anak?
Marapat ba na hindi ako nakisiping sa babaeng hindi kailanman naabot ang aking puso kahit sa rurok ng kabaliwan?
Kung hindi ba ako naging lubos na bulag sa batas …
Subalit wala ng saysay magmuni pa. Mahigpit kong hawak ang aking tabak, handang ipaglaban ang naayon sa batas. Ang tama ay tama. Ang mali ay mali.
Ngayon’y saksi ako sa pagkawasak ng aking tribo - ang pinakasaklap kong kabiguan.
~ Wakas ~
Karagdagang Pagmumuni
Ang may-akda ay naniniwala na ang isang tao ay tunay na makakaranas ng kabiguan sa oras na itakwil nya ang isang tao, bagay o ideyalohiyang lubos nyang pinahahalagahan. Ang pangunahing tauhan ba ay nabigo dahil sa pagkawasak ng kanyang tribo? O hindi? Dahil sa huli nanaig pa rin sa puso't diwa nya ang pagsunod sa batas?
Tinampok ang kwentong ito sa lumang panahon upang bigyan ng mas maiging pansin ang "bulag" na mga idealohiya, kung saan ibang iba sa modernong konteksto. Wala sa layunin ng akda ang kahit anupamang komentaryo paukol sa mga kasalakuyang paksa.
Ang akdang ito ay orihinal at ginawa para sa paligsahan ng literaturang Filipino sa pangunguna ng @steemph.cebu. Lubos ang aking pasasalamat sa bumubuo at nakaisip ng patimpalak na ito para sa pagkakataong at inspirasyong naibigay sakin upang magsulat muli sa sariling wika.
pahabol: Maraming salamat sa steemph.cebu sa pagkilala sa aking akda at pati na rin sa gantimpalang 5 SBD. Mabuhay po kayo!
