အဟာရ
စာဟာ ဖတ္လို႔ မကုန္ပါဘူး။
ေရဟာလည္း၊ ေသာက္လုိ႔ မကုန္ဘူး။
ထမင္းကလည္း စားလို႔ မကုန္ဘူး။
သို႔ေပမယ့္….
ေန႔တုိင္း ထမင္းစားရတယ္။ ေရေသာက္ရတယ္။
စာကိုလည္း ေန႔တိုင္း ဖတ္ရတယ္။
စာဆိုတာ ဖတ္လို႔ မကုန္ဘူး။
တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ေရေသာက္သလို စာကိုလည္း ဖတ္ေနဖို႔ လိုတယ္။
ေရ မေသာက္ရရင္ လူက ေသတတ္သလို၊ စာမဖတ္ရင္ ေသတတ္တဲ့ လူလိုခံယူထားရမယ္။
တကယ္ေတာ့၊ စာဖတ္တယ္ဆိုတာ ေန႔စဥ္ ေရေသာက္ေနသလို....
ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ဆာေလာင္ေနတိုင္း ေကာက္ဖတ္လိုက္။
ျပီးေတာ့ အာသာေျပရင္ လုပ္စရာ ရိွတာ ေကာက္လုပ္လိုက္...
ဦးေႏွာက္နဲ႔ ႏွလံုးသားက ေတာင့္တလာတဲ့အခါ၊
စာကို ေကာက္ဖတ္လိုက္....
ေတာင့္တမႈ ၾကီးေလေလ၊ သဲၾကီးမဲၾကီး ဖတ္မိေလေလ....
စာကို ဖတ္ရင္း ကိုယ္လိုခ်င္တာကို အငမ္းမရ ရွာတယ္....
သိခ်င္တာကို တစိုက္မတ္မတ္ လုိက္ေနတယ္...
ဖတ္ေနတယ္....
ထမင္းစားရင္ ဟင္းတစ္ခြက္တည္းနဲ႔ အားမရသလို....
စာတစ္အုပ္ထဲမွာ ပါတဲ့ ရွင္းလင္းခ်က္နဲ႔ တင္ မတင္းတိမ္ဘူး....
ေနာက္တစ္အုပ္မွာ ဘယ္လို ပါမလဲ... သိခ်င္တယ္။ တတ္ခ်င္တယ္။
နားလည္ခ်င္တယ္...
အဲသည္လိုနဲ႔ ေနာက္ တစ္ခုကို ရွာတယ္။
ေနာက္တစ္အုပ္မွာ ရွာတယ္။
ဒီစာေရးသူက ဒီလို ဆိုရင္၊
ဟို စာေရးသူက ဟိုလို ဆိုတာကို ပိုသိခ်င္လာတယ္...
စာဖတ္ရင္း၊ စာေရးဆရာေတြဟာ စားဖိုမွဴးေတြလို႔ ျမင္လာတယ္။
တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ လက္ရာ မတူဘူး။
သူတို႔ ေတြရဲ႕ ျပင္ဆင္ ခ်က္ျပဳတ္ပံုေတြ မတူဘူး။
တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခုဟာ ဆန္းသစ္ေနတယ္....
ဒါကိုပဲ စာဖတ္သမားေတြက ....
စာကို အရသာ တစ္ခုလို တမ္းတမ္းစြဲ ငတ္မြတ္ေနၾကေလ့ ရိွတယ္။
||| မင္းေသ့ |||
photob: google
