ေလာကပံုျပင္
၄ / ၅ တန္းေလာက္တုန္းက ေက်ာင္းမွာ စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္တယ္။ ဆရာသံုးေယာက္ကဦးစီးၿပီးလုပ္တာ။ ဂိုေဒါင္လိုအခန္းကို ဆရာေတြက ကိုယ္တိုင္ရွင္းၿပီး စာၾကည့္တိုက္တဲ့။ ၁၀ ေပ ပတ္လည္ေလာက္ရွိမယ့္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ခံုစုတ္၊ စားပြဲစုတ္ေတြကို အုတ္ခဲေတြနဲ႔ခု၊ စာေစာင္ေတြ၊ သတင္းစာေတြ၊ စာအုပ္ေတြ တင္ထား။ ဗီ႐ို အေဟာင္းႀကီးတစ္လံုးကို မလာ။ အဲဒီအထဲကို စာအုပ္ေတြထည့္ထား။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းရဲ႕ စာၾကည့္တိုက္အစ။
သူမ်ားေတြကိုေတာ့ အဲဒီစာၾကည့္တိုက္က ဘာလုပ္ေပးလိုက္ႏိုင္သလဲ ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီ စာၾကည့္တိုက္ေလးက ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္လာတယ္။
စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ ပံုထားတဲ့ စာအုပ္၊ စာေစာင္ေတြက အလကားလာဖတ္ႏိုင္တယ္။ စာအုပ္ငွားခ်င္ရင္ေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ အသင္းဝင္ရတယ္။ အသင္းဝင္ေၾကးက တစ္မတ္ (၂၅ ျပား)
ကၽြန္ေတာ္စာၾကည့္တိုက္ အသင္းဝင္တယ္။ ကတ္ျပားေလးတစ္ခုရတယ္။ စာအုပ္တစ္ခါငွားရင္ တစ္အုပ္ရ တယ္။ စာၾကည့္တိုက္ ဗီ႐ိ္ုထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ စာဖတ္မႈကို စြဲလမ္းသြားေစတဲ့ ပံုျပင္စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႔တယ္။ တစ္ေန႔တစ္အုပ္ေလာက္ကို ငွားၿပီးဖတ္တယ္။ စာအုပ္ငွားတဲ့ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ၾကည့္ၿပီးေတာ့
“ေကာင္ေလး … လုပ္လွခ်ည္လား” တဲ့
အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝရဲ႕ အားေဆး
ေက်ာင္းဆရာဘဝေရာက္ေတာ့လည္း ပံုျပင္စာအုပ္ေတြ ရွာဖတ္တယ္။ ေမာ္လၿမိဳင္ဆရာအတတ္သင္၊ ရန္ကုန္ ပညာေရးတကၠသိုလ္ေတြေရာက္ေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ေတြမွာ အဂၤလိပ္ပံုျပင္ေတြ ရွာဖတ္တယ္။ ငွားဖတ္တယ္။
ပံုျပင္ဖတ္ ပံုျပင္ႀကိဳက္တဲ့ အက်ိဳးတရားက စာသင္တဲ့အခါ သိပ္ၿပီး ထိေရာက္တယ္။
ကေလးေတြဆိုတာက ဝင္လာတဲ့ဆရာတိုင္း
“စာအုပ္ဖြင့္” ဆိုတဲ့ အသံေတြနဲ႔ တစ္ေနကုန္ ပ်င္းေနၾကတာ။
စာအုပ္ဖြင့္တိုင္း ဉာဏ္မပြင့္ဘူးဗ်။ အဲဒီစကားက ႐ုရွားကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ကေျပာသြားတာ။ ဉာဏ္ပြင့္ၿပီးမွ စာအုပ္ဖြင့္ခိုင္းပါတဲ့။ စဥ္းစားစရာ စကားေနာ္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပညာေရးစနစ္မွာက စာအုပ္ဖြင့္ခိုင္းၿပီး ဉာဏ္ပိတ္ခိုင္းေနတာ။ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာက ဉာဏ္ကို ပြင့္ေအာင္ ဖြင့္ေပးၿပီးမွ စာအုပ္ကို ဖြင့္ႏိုင္ေအာင္ လမ္းညႊန္တာ။
ကေလးေတြက သူတို႔ခ်စ္တဲ့၊ သူတို႔ႏြဲ႔ဆိုး ဆိုးလို႔ရမယ္ထင္တဲ့ ဆရာကိုေတြ႔ရင္ ေျပာတတ္တဲ့ စကားတစ္ခြန္း သတိထားမိသလား
“ဆရာႀကီး ပံုေျပာျပပါ”
အဲဒါ ရွင္းရွင္းေလးပဲ
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကၽြန္မတို႔ စာေတြပိေနပါၿပီ။ စာေတြေအာ္ရလြန္းလို႔ လည္ေခ်ာင္းေတြလည္း နာေနပါၿပီ။ စာအုပ္ထဲက စာေတြကိုပဲ အထပ္ထပ္သင္ေနတာ ေတာ္ပါေတာ့။ ခဏေလးေလာက္ နားခြင့္ေပးပါ။ ၁၅ မိနစ္ ေလာက္ခ်မ္းသာေပးပါ” လို႔ သနားဖြယ္ရာ ေတာင္းပန္ေနတာ။ အမ်ားႀကီးထိေရာက္တဲ့စကားေနာ္
“ဟုတ္ၿပီ … ဟိုး … ေရွးေရွးတုန္းက …”
“ေဟး”
ကေလးေတြက ဝမ္းသာအားရေအာ္။ ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ေလးေတြပိတ္။ လက္ေလးေတြကို ခံုေပၚမွာေထာက္။ ေမးေလးေတြကမတင္ၿပီး ဆရာေျပာတာ နားေထာင္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ျမင္ကြင္း။ အရမ္းသနားစရာေကာင္းတဲ့ ျမင္ကြင္းပဲ။ သူတို႔အတြက္ ဒုကၡေတြကေန ဘာျဖစ္ျဖစ္ ခဏေလးေတာ့ လြတ္ေျမာက္ေတာ့မယ္ေလ
ကၽြန္ေတာ္ ပံုျပင္ေတြ အမ်ားႀကီး ဖတ္ရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ ကေလးေတြကို ပံုျပင္ေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာျပခ်င္တယ္။ စာသင္ခ်ိန္ ၄၅ မိနစ္မွာ ပံုျပင္ေလး ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ခိုးေျပာခ်င္တယ္။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အတန္းႀကီးေတြ စာသင္ရင္ ဆက္စပ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ပံုျပင္ေလးေတြ ထည့္သင္ တယ္။ ၉ တန္း ၁၀ တန္းသမားအထိ ပံုျပင္ႀကိဳက္တယ္။
ခုလည္း ကၽြန္ေတာ္ စာေတြေရးရင္ ကေလးေတြကို ပံုျပင္ေလးေတြေျပာခဲ့တာ သတိရခ်င္ခ်င္။ ဒါေၾကာင့္ ပံုျပင္ ေတြေျပာေတာ့ အဟုတ္ထင္သူေတြကထင္၊ ဟုတ္တာေတြေျပာေတာ့ ပံုျပင္ထင္သူကထင္
ေလာကႀကီးကိုက တစ္ေထာင့္တစ္ညပံုျပင္
တင္ညြန္႔
photo : facebook
