႐ံုးခန္းတံခါးကို မေခါက္ဘဲ ဝင္လာသျဖင့္ ညႊန္ခ်ဳပ္က ေမာ့မၾကည့္ဘဲ စိတ္တိုကာ
တံခါးဝမွာ စာမဖတ္ဘူးလား။ တံခါးေခါက္ၿပီးမွဝင္ပါ ဆိုတာ လို႔ေအာ္လိုက္တယ္။
ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႐ံုးအုပ္ စာေရးႀကီး ကိုေမာင္ၾကည္ျဖစ္ေနတယ္။
ညႊန္ခ်ဳပ္က စိတ္တိုတိုနဲ႔
“ကိုေမာင္ၾကည္ ဘာကိစၥလဲ” လို႔ေမးလိုက္တယ္။
ကိုေမာင္ၾကည္က “ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ထြက္စာ လာတင္တာပါဆရာ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
“ကိုေမာင္ၾကည္ ဘာျဖစ္လို႔ အလုပ္ထြက္မွာလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္ စာမတတ္တဲ့သူေတြနဲ႔ အတူ လက္တြဲၿပီး အလုပ္မလုပ္ႏိုင္လို႔ပါဆရာ”
“ဟာ … ခင္ဗ်ားစကားႀကီးကလည္း က်ဳပ္တို႔႐ံုးမွာ ေအာက္ေျခဝန္ထမ္း သန္႔ရွင္းေရးေတာင္ ၁၀ တန္းမွခန္႔တာ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ … ႐ံုးမွာ စကားတိုးတိုးေျပာပါ ဆိုတဲ့ စာကပ္ထားပါတယ္။
အဲဒီစာေအာက္က စားပြဲမွာ ထိုင္ လုပ္ေနတဲ့ စာေရးႀကီး ေဒၚလွလွက ဒီ႐ံုးမွာ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ ေအာ္ၿပီး အဆဲဆံုးျဖစ္ေနပါတယ္။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ေဟာက္လိုက္တာ။ ေဘးနားကလူေတြေတာင္ မေနႏိုင္ေအာင္ပဲ။
တရားဥပေဒႏွင့္မလြတ္ကင္းေသာအလုပ္မ်ားမလုပ္ရ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္မွာ ဒ႐ိုင္ဘာ ကိုတင္ဝင္းက ခ်ဲေရာင္းပါတယ္။
ေဆးလိပ္မေသာက္ရ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္က ေနရာဟာ လက္ေထာက္ညႊန္မွဴး ဦးလွဦးအတြက္
စီးကရက္ေသာက္ အပန္းေျဖတဲ့ ေနရာျဖစ္ပါတယ္။
ကြမ္းတံေတြးမေထြးရ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္မွာ ကြန္ပ်ဴတာဌာနကလူေတြ
ကြမ္းတံေတြးေထြးတဲ့ေနရာျဖစ္ပါတယ္။
လာဘ္ေပးလာဘ္ယူဒို႔ရန္သူ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္မွာ ႐ံုးကို လာတဲ့ ေလွ်ာက္လႊာတင္သူတိုင္း
တစ္ေယာက္ကို ၅၀၀ ေပးမွ ႐ံုးေစာင့္ ကိုေက်ာ္က တံခါးဖြင့္ေပးပါတယ္။
ဆရာ့တံခါးကို တံခါးမေခါက္ဘဲ ဝင္ဖို႔ ဆရာ့အတြင္းေရးမွဴးမက တစ္ေယာက္ကို ၅၀၀၀ ယူပါတယ္။
ဆရာ ခုဆိုရင္ ေအာက္မွာ ဆရာကားရပ္ခဲ့တဲ့ ေနရာက ကားမရပ္ရ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္တည့္တည့္မွာျဖစ္ပါတယ္။
တစ္႐ံုးလံုး စာမတတ္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီ႐ံုးကေန အလုပ္ထြက္ခြင့္ျပဳပါဆရာ”
ကိုေမာင္ၾကည္ ႐ံုးကထြက္လိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္တဲ့ အေနနဲ႔ ႐ံုးကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ “အမ်ိဳးသားစာတတ္ေျမာက္ေရး ကူညီေထာက္ပံ့မႈအဖြဲ႕႐ံုး” တဲ့။
ကိုေမာင္ၾကည္က ထြက္စာကို ညႊန္ခ်ဳပ္ စားပြဲေပၚတင္ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အိတ္ေလးဆြဲကာ လြတ္ လပ္ေပါ့ပါးစြာ ႐ံုးထဲက ထြက္ခဲ့တယ္။
မွတ္တိုင္ လို႔ ထူထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္နဲ႔ ေျခလွမ္း ၂၀ အကြာမွာ သြားရပ္လိုက္တယ္။
ဘတ္စ္ကားက အဲဒီတည့္တည့္မွာ လာရပ္တယ္။ ကိုေမာင္ၾကည္ ကားေပၚတက္ လိုက္တယ္။
တံေတြးမေထြးရ ဆိုတဲ့ ညႊန္ၾကားစာတည့္တည့္ေအာက္မွာ
တံေတြးကို ျပစ္ခနဲ အျပင္ကို ေထြးထုတ္လိုက္တယ္။
ေဆးလိပ္မေသာက္ရ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ စီးကရက္ကို ထုတ္ မီးညႇိ လိုက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ စပယ္ယာက #ကြမ္းမစားရ ဆိုတဲ့ ျပတင္းေပါက္ကေန ကြမ္းတံေတြးေထြးလိုက္တယ္။
ကိုေမာင္ၾကည္ရဲ႕ လက္ေမာင္းမွာ ရဲခနဲျဖစ္သြားတယ္။
ဒီတိုင္းျပည္က သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့ ဟုတ္ေနၾကတာပဲ။
ႏွစ္ပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ၾကာေအာင္
စြဲကပ္လာတဲ့ နာတာရွည္ေရာဂါ
ေန႕ခ်င္း ညခ်င္း ေပ်ာက္ကင္းျပီး နလန္ထဖုိ႕ဆုိတာ--
စိတ္ကူးယဥ္လို႕ပဲ ရမယ္။
ဟုတ္တယ္--
လြတ္လပ္ေရး ရျပီးကတည္းက
သန္႕ရွင္းတဲ့အစုိးရ
ဘယ္တုန္းက ရွိလုိ႕လဲ--
လြတ္လပ္ေရးရျပီးကတည္းက
အရည္အခ်င္းရွိတဲ့အစိုးရ
ဘယ္တုန္းကရွိလုိ႕လဲ--
အတၱကို ေရွ႕တန္းတင္
ငါ့ေဆြ ၊ ငါ့မ်ိဳး
ငါ့ကုိ ကိုးကြယ္တဲ့သူေတြကိုယ္ပဲ
စားေပါက္ေတြ ဖန္တီးေပးၾက။
ပုလင္းတူ ဗူးဆို႕အထာနဲ႕
ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ေတာင္
လက္တုိ႕ျပီး ေနရာေပးေနေတာ့
တုိင္းျပည္ ဘယ္လုိလုပ္တုိးတတ္မွာလဲ။
လြမ္းမိတယ္ဗ်ာ--
က်ဳပ္တုိ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သာ အေသမေစာခဲ့ရင္ေပါ့။
ဘယ္လုိလုပ္မွာလဲ
ဒီပုံ ဒီစခန္း
ဒီလုိသာ ျမန္းေနရင္
ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာ
(အသက္ရွင္ခြင့္ရရင္)
ေစာင့္ၾကည့္ခ်င္ေသးရဲ႕။
ငါတုိ႕တုိင္းျပည္မွာ
အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ လူေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။
ဒါေပမယ့္
လူမွန္ ေနရာမွန္ မျဖစ္ေသးသမွ်
ဆင္းရဲမြဲေတမႈနဲ႕
နပန္းလုံးေနရ ဦးမွာပဲ။