ဘယ္လိုလုပ္ႀကမလဲ ဆရာတို႔
ဆရာဆိုတာ
အတန္းကိုသင္တဲ့ဆရာမျဖစ္ရဘူး။ ဆရာဆိုတာ ေက်ာင္းသားကိုသင္တဲ့ဆရာျဖစ္ရမယ္” စဥ္းစား စရာ စကားတစ္ခုေပၚလာျပန္တယ္။
ကေလးေတြကို ဆရာေတြက “နားလည္ရဲ႕လား” လို႔ေမးရင္ မွားေနၿပီ။ သူတို႔ကို ဆရာေတြက နားလည္ေအာင္ သင္ရမွာမွ မဟုတ္တာ။ “သိေအာင္” သင္ရမွာ။ သေဘာတရားေတြကို လက္ေတြ႕က်င့္သုံးႏိုင္ေအာင္ ႀကံေဆာင္ ေပးရမွာ။ အလုပ္ကိုအေျခမခံတဲ့၊ ဘဝကိုအေျခမခံတဲ့ သေဘာတရားသက္သက္ေတြကို အလြတ္က်က္ခိုင္းေနရင္ ပညာေရးဟာ က်ဆုံးေနမွာပဲ။ ကေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ (Critical Thinking, Problem Solving, Creativity) ဆိုတဲ့ ပိုင္းျဖတ္ေဝဖန္ စဥ္းစားႏိုင္စြမ္း၊ ျပႆနာမွန္သမၽွ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚနဲ႔ ေျဖရွင္းႏိုင္စြမ္း၊ တီထြင္ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းေတြ ရွိလာေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ရန္ ပညာေရးမွာ ပါရာဒိုင္းတစ္ခုအျဖစ္ ေ႐ြ႕သြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္ သူေတြျဖစ္ၿပီလို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။
ျမန္မာႏိုင္ငံ ပညာေရးမွာ ယေန႔ေခတ္ေပ်ာက္ေနတဲ့လမ္းေၾကာင္းက (Critical Thinking, Problem Solving, Creativity) ဆိုတဲ့ အပိုင္းေတြျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘယ္တုန္းကမွလည္း အဲဒီအဆင့္ေရာက္ေအာင္ ႀကံေဆာင္ဖန္တီး ခြင့္ေတြ မေပးထားတဲ့ပညာေရးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ပညာေရးမွာ ေအာက္က်၊ ေနာက္က်ျဖစ္ေနရပါတယ္ဆိုရင္ ပိုၿပီးမွန္ပါလိမ့္မယ္။
ဆရာေတြျပန္ေမးဖို႔လိုတဲ့ ေမးခြန္းသုံးခုရွိပါတယ္။
ကိုယ္အတန္းထဲမွာ သင္လိုက္တဲ့နည္းစနစ္ေတြဟာ အျပင္မွာ လက္ေတြ႕အသုံးက်ေနၿပီလား
ကိုယ္သင္တဲ့အတန္းက ေက်ာင္းသား ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ကို စိတ္ဝင္စားေအာင္ သင္ႏိုင္ၿပီလား
ကိုယ့္အလုပ္ကို တကယ္ျမတ္ႏိုးရဲ႕လား
စာသင္သူကို ဗဟိုျပဳတဲ့ သင္ၾကားေရးစနစ္ျဖစ္လာရင္ ဆရာဆိုတာ အဓိကေနရာမွာ မရွိေတာ့ဘူး။ အတန္းထဲဝင္ လာၿပီး ဆရာထိုင္တဲ့ခုံမွာထိုင္ေနတတ္တဲ့ဆရာဟာ အနာဂတ္ပါရာဒိုင္းမွာ လိုက္ပါစီးဆင္းလို႔မရတဲ့ ဆရာေတြ ျဖစ္ေနမွာပဲ။
တင္ညြန္႔
photo : facebook
