တစ္ခါတစ္ေလ....သူက
အေဝးကၾကယ္ေတြကို ရႊန္းရႊန္းစားစား
ေငးေနတတ္တယ္....
ႏူးညံ့တဲ့သူ႔ဆံႏြယ္ေတြ
ေလႏွင္ရာကို ခြၽန္းခြၽန္းဝဲဝဲလြင့္လို႔......
ဘယ္သူ႔အဆိုအမိန္႔မွမဟုတ္ေပမယ့္
သူ႔အတြက္ဆိုရင္ ကိုယ့္အခ်စ္ေတြကို
ရင္ေငြ႔ေတြနဲ႔ သြန္းလုပ္ထုဆစ္ေနမိတယ္.....
ငါယံုတယ္.....နင့္ႏွလံုးသားက
အေလးခ်ိန္ခပ္စီးစီးနဲ႔ ျဖဴစင္ေနမယ္ဆိုတာ.....
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ နင္က
ျမႇားတင္ၿပီးေလးညႇိွဳ႕ေနတဲ့ ရန္သူကိုေတာင္
ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ေတြးတတ္တဲ့
ေကာင္မေလးေပါ့.....
မ်က္ဝန္းက ခပ္ရႊန္းရႊန္းေလး....
ဟုတ္တယ္....နင္အရမ္းလွတယ္.....
ေႏြရာသီလဝန္းကေလးလိုပဲ....ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေလး....
ငါ ေသခါနီးက်ရင္ နင့္ပါးေလးကို
ဖြဖြေလးပြတ္ေနခ်င္မိတယ္....
ေမႊးေမႊးေလးလဲ ေပးခ်င္တယ္....
လူလစ္ရင္....အဲ....နင္လည္းခြင့္ျပဳရင္ေပါ့....
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေလးဝန္ခံခ်င္တယ္....
နင့္ကိုငါ ျမတ္ႏိုးကိုးစားတဲ့အေၾကာင္း....
အမွတ္တမဲ့ဆံုခဲ့ရတယ္ဆိုေပမယ့္
ကိုယ္ အျမဲအသစ္ျဖစ္ေအာင္
ျပန္ျပန္ေတြးၿပီး သတိရေနခဲ့တယ္.....
"ျမတ္ျမတ္သြယ္" တဲ့....အဲ့နာမည္ေလး
လည္ပင္းမွာခ်ိတ္ဆြဲမထားေပမယ့္
ဘယ္ဘက္ရင္အံုမွာေတာ့ သံမိႈနဲ႔တင္းတင္း႐ိုက္ၿပီး
ထာဝရအတြက္ ခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္.....
"ဧဒင္ဥယ်ာဥ္မွာေရာင္းတဲ့ ၁၅၀၀တန္
ပန္းသီးေလးတစ္လံုးေလာက္
ဝယ္ေကြၽးပါလား...." လို႔ ေျပာတဲ့အခါ
သူ အိစက္စက္ေလးျပံဳးတတ္တယ္....
ေနာက္ဆံုး.......
နာရီကို ငံု႔ၾကည့္ၿပီး "အိမ္ျပန္ရေတာ့မယ္" လို႔
ေျပာလာတတ္တဲ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေတြကို
ငါ....ၾကင္ၾကင္နာနာ မုန္းမိတယ္......။ ။
