အရိပ္လိုေနျပဖို႔ အခြင့္အေရးမရေသးသမွ်
အတိတ္ကံကိုပဲ ႀကိတ္လို႔ က်ိန္ဆဲရမယ္
ေ၀းကြာျခင္းဟာ (ငါတို႔) သစၥာတရားကို
ေမွာက္မွားေစပါ့မလား။
ငါ့အတြက္အလင္းေရာင္ဆိုတာ
လေရာင္ေလးေတြ ၾကမ္းေပၚကၽြံၾက
ၾကယ္လွလွေလးေတြ ေတးဆိုသံၾကားတိုင္း
မသဲမကြဲေရရြတ္မိရာ
တစ္လံုးတညး္ေသာ နင့္နာမည္ေလးလည္းျဖစ္တယ္။
ငါ့ရဲ့ ေရွ႕ျဖစ္ေဟာစာတမ္းဆိုတာ
ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္ရာသီၾကား
ဘယ္လိုေသြးထိုးစကားမ်ိဳးနဲ႔မွ
အေရာင္ေျပာင္းမသြားႏိုင္တဲ့
နင့္ဘယ္ဘက္အိတ္ကပ္ထဲက
တစ္ဘ၀စာ ခရီးသြားလက္မွတ္လည္းျဖစ္တယ္။
ငါ ဘ၀ရဲ့ တက္က်မ္းဆိုတာ
ငါတို႔ခင္းတဲ့လမ္းထက္က
ၾကည္ႏူးျခင္းကို ေရတြက္ႏိုင္ရာ
ငါတို႔ခ်င္းသာ နားလည္ထားတဲ့
သင္ပုန္းႀကီးဖတ္စာလည္းျဖစ္တယ္။
ငါရဲ့ၾကည့္မွန္ဆိုတာ
နာရီမျပတ္ လွည့္ပတ္စီးဆင္း
ေသြးေၾကာထဲသြင္းမိတဲ့မူးယစ္ေဆးလို
ေငးေမာတြယ္တာ ခဏခဏရႈရႈိက္မိရာ
နင့္ရုပ္ပံုလႊာလည္း ျဖစ္တယ္။
ငါ့ျမတ္ႏိုးျခင္းဆိုတာ
မ်က္စိကမိႈင္း နားကထိုင္းခ်ိန္
ဆံျဖဴအဖြားအို ပါးျပင္ထက္
တယုတယေပးအပ္လာမယ့္
နင့္ အၾကင္နာ ႏႈတ္ခမ္းေလးလည္း ျဖစ္တယ္။
ငါဆင္ျမန္းလိုတဲ့ပန္းဟာ
နင့္ႏႈတ္တစ္ရာနဲ႔ သီကံုးဖြဲ႕ႏြဲ႕ပါတဲ့
ျဖဴစင္ေမႊးပ်ံ နင္တို႔ၿခံထြက္
ပန္းျမတ္စံပယ္လည္းျဖစ္တယ္။
ငါ့ဘ၀ရဲ့ေတာင္းဆုဆိုတာ
မိုးညိဳ႕ညိဳ႕ တိမ္ျပာျပာ
နင့္ ပုခံုးေပၚ ပါးကိုအပ္
ရတုႏွစ္မ်ားစြာေရတြက္လိုတဲ့
ေနမ၀င္ ကဗ်ာေတြတည့္တံ့ေစမႈလည္း ျဖစ္တယ္။
ငါကေလ…နင့္ရင္ခြင္ကလြဲရင္
ဘယ္သစ္ပင္ကိုမွ
အရိပ္ရတယ္လို႔မထင္မိေတာ့
ငွက္ေမာင္ႏွံ ေတးသံက်ဴးတိုင္း
ရင္ဘက္ထဲက စူးစူးနစ္နစ္ကို လြမ္းေနမိရဲ့။