ဗဟိုျပဳျခင္းရဲ႕…
ဆရာကိုဗဟိုျပဳထားၿပီး သင္ၾကားေနၾကတဲ့ စာသင္ခန္းေတြမွာ ဆရာဆိုတာ “တတ္သိမ်ိဳးစုံ ကုံလုံႂကြယ္ဝ ပညာျပည့္ဝတဲ့ ဉာဏ္ႀကီးရွင္ေတြ” ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဆရာဆိုတာ သင္ၾကားရတဲ့ ဘာသာရပ္ကို “ခ်ဳပ္ကိုင္ ထားသူမ်ား”လည္းျဖစ္ေနတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ဘာလိုတယ္ဆိုတာ “အဆုံးအျဖတ္ေပးေနရသူမ်ား” လည္း ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ ဆရာဆိုတာ အရာရာကို ျပင္ဆင္ေပးသူ၊ စီစဥ္ေပးသူ “Arranger” ေတြ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။
ဆရာေတြက စီစဥ္သူေတြျဖစ္ေနေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက ခံယူခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ မခံယူခ်င္သည္ျဖစ္ေစ သူ႕ကိုယ္သူ အရွင္သခင္ေတြလို႔ထင္ၿပီးေတာ့ သင္ခ်င္တာသင္ေနေတာ့တယ္။ ကိန္းဂဏန္းသင္တဲ့ ဆရာကလည္း ၅ ဆိုတဲ့ ကိန္းတစ္ခုရလာဖို႔ ၂ နဲ႔ ၃ ေပါင္းရင္ ၅ (၂ + ၃ = ၅) ဆိုၿပီးေတာ့ ပုံေသသင္တယ္။ ေက်ာင္းသားက (၁ + ၂ + ၂ = ၅) ဆိုရင္လည္း လက္မခံဘူး၊ ၄ + (၃ - ၂) = ၅ လို႔ေက်ာင္းသားထြင္လာရင္လည္း အမွားေပးတဲ့ ေခတ္ ျဖစ္လာတယ္။
တီထြင္ဆန္းသစ္မႈကို လက္မခံေတာ့၊ ဆန္းသစ္ တီထြင္လာရင္ မွားတယ္ဆိုတဲ့ ဝန္းက်င္မွာ ဘယ္ေက်ာင္းသားက တီထြင္ဆန္းသစ္ခ်င္စိတ္ေတြ ဝင္လာေတာ့မွာလဲ။ မွားမွာကို ေၾကာက္ေအာင္ ေခ်ာက္ထား တဲ့ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ အေၾကာက္တရားနဲ႔ တီထြင္လိုစိတ္မရွိတဲ့ ပုံစံခြက္ထဲက ခပ္တုံးတုံးေက်ာင္းသားေတြ ထြက္ေနတာလည္း အဆန္းေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့။
ဆရာကို မွီခိုအားထားေနရတဲ့ ပညာေရးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ထားတဲ့စနစ္မွာ ေက်ာင္းသားဟာ ဆရာ မပါရင္ ဘာမွ မေလ့လာတတ္ေတာ့ဘူး။ ဖတ္ဆိုရင္ ဘာဖတ္ရမလဲလို႔ မ်က္လုံးေလး ကလယ္ ကလယ္ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ “ဆို” လို႔ေျပာလိုက္ရင္ စာအုပ္ထဲကအတိုင္း အတိအက် မ႐ြတ္ျပႏိုင္မွာကိုေၾကာက္ၿပီး ႏႈတ္က မထြက္ရဲေတာ့ဘူး။ ဒီလိုကေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘဝတစ္သက္တာ ပညာရွာႏိုင္တဲ့ (Life-long learners) ေတြျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ေပးႏိုင္ေတာ့မွာလဲ။ လြတ္လပ္စြာ ပညာသင္ယူမႈကို လမ္းေၾကာင္း မဖြင့္ေပးရင္ မသင္မတတ္၊ သင္မွတတ္၊ မျပတ္ဆရာ ေမၽွာ္လင့္ေနတဲ့ဘဝေတြမွာ သာယာေနမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။
တင္ညြန္႔
photo : facebook
