စကားပံုတစ္ခုရွိတယ္။
အနာခံမွ အသာစံရတဲ့။ လူတိုင္းၾကားဖူးမွာပါ။အဂၤလိပ္ေတာ့ no pain , no gainလို႔ အလြယ္ေခၚၾကတာေပါ့။ ဟုတ္တာေပါ့ ေလာကဒဏ္ရဲ႕ ခတ္ခဲၾကမ္းတမ္းမႈေတြကို ခံစားၿပီးမွ ေအာင္ျမင္ၿပီး ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ ဘဝေလးေတြကို ပိုင္ဆိုင္ၾကရမွာေလ။ ဒီေန႔ေအာင္ျမင္သူေတြဟာ လြယ္လြယ္နဲ႔ လူတိုင္း အားက်ရေလာက္တဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္လာခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔မွာ တစ္ခ်ိန္က နာက်င္ခတ္ခဲခဲ့တယ္ ရက္စြဲေတြ ရွိခဲ့တယ္။
လူတိုင္းေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈ၊ သာယာမႈကို လိုခ်င္တာ မဆန္းပါဘူး။ ဆန္းေနတာက အဲ့လိုခ်င္ေနတဲ့သူတိုင္း သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ ေနရာကို မေရာက္ၾကဘူး။ တခ်ိဳ႕ဆို ဆင္းရဲ႕ခ်ိဳ႕တဲ့ၿပီး လူမသိသူမသိနဲ႔ ေလာကႀကီးထဲကေန တိတ္စိတ္စြာ ထြက္ခြာသြားၿပီး ေလာကဒဏ္တရားႀကီးကို အရႈံးေပးသြားၾကတယ္။ သူတို႔ကလည္း ဘဝေပးေၾကာင့္ဆိုတာလည္း ရွိပါတယ္။ ထိုအေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခု လက္ကိုင္ၿပီး ဆင္းရဲမြဲေတမႈေတြနဲ႔ ဆက္လက္ေနထိုင္ေနခဲ့ၾကတာေပါ့။ သူတို႔ရုန္းမထြက္ၾကည့္တာ။ ဒီဘဝဒီအေျခအေနကေန ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ ေနရာကို သြားဖို႔ မရဲၾကတာ။ အဓိကကေတာ့ ေအာင္ျမင္ခ်မ္းသာမႈဆီကို သြားတဲ့လမ္းက ေလာကဒဏ္တရားႀကီးကို ရင္မဆိုင္ရဲတာ။ ရင္မဆိုင္ၾကည့္ၾကတာ။ ဘဝေပးကုသိုလ္ကံကို မေအာင္မျမင္နဲ႔ ဆင္းရဲဖို႔ပါလာတာလို႔ ေျပာၿပီး ေနသူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြရွိေနမလဲ။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ဒီဘဝေတာ့ တစ္သက္လံုး ဒီလိုပဲ ေနရေတာ့မွာပဲ ႀကိဳးစားလည္း အပိုပဲလို႔ ေတြးေနၾကလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ ဘယ္လို ရုန္းထြက္မလဲဆိုတာေတာ့ ေတြးေနၾကလိမ့္မယ္ မထင္မိဘူး။(ဒါက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အေတြးကို ေျပာတာပါ။ တျခားလူေတြေတာ့ ဘယ္လိုျမင္မယ္ မသိဘူး)
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ စာေမးပြဲမွာ ထူးခၽြန္ဖို႔ဆိုရင္ အပင္ပန္းခံ ႀကိဳးစားဖို႔လိုတယ္။ ဒီလိုပဲ ဘဝမွာ တစ္ခုခုကို လိုခ်င္ရင္ေတာ့ အပင္ပန္းခံရမယ္ အနာခံရမယ္။ ဒီေန႔ႀကိဳးစားေနတာဟာ မနက္ျဖန္ ေအးခ်မ္းသာယာစြာ ေနႏိုင္ဖို႔အတြက္ပဲေလ။
ပံုျပင္ေလး တစ္ခုေျပာျပမယ္။
ဦးဘမွာ သားႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ တစ္ေယာက္က စက္ဘီးစီးတတ္ခ်င္တယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေရကူးတတ္ခ်င္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဦးဘ ေရကူးကန္တိန္တိန္ေလး တစ္ကန္နဲ႔ စက္ဘီးတစ္စီး စီစဥ္ေပးခဲ့တယ္။ မသင္ေပးဘူး။ လြတ္ထားတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ တတ္ခ်င္တယ္ဆို႔တဲ့ ဆႏၵေတြ ျပင္းျပစြာ ရွိေနတယ္။ ေရးကူးတတ္ခ်င္တဲ့ တစ္ေယာက္က ေရကူးကန္ထဲကို ဆင္းဝံ႔တယ္။ စက္ဘီးစီးတတ္ခ်င္တဲ့ တစ္ေယာက္က စက္ဘီးကို အေဖာ္မပါ တတ္ခြၿပီး ေလၽွာက္နင္းတယ္။ ေရးနစ္တာလည္း ရွိသလို စက္ဘီးေမွာက္တာလည္း ရွိတယ္။ ဒါကိုလည္း ဦးဘ ၾကည့္သာေနတယ္။ သြားမကူဘူး။ မသင္ေပးဘူး။ ေရနစ္တဲ့သူလည္း သူ႔အသက္ေတာ့ ဘယ္အေသခံမလဲ အရျပန္တက္ရတာေပါ့တယ္။ ေနာက္ထပ္ ထပ္ၿပီး ဆင္းတယ္။ ဒီလိုပဲ စက္ဘီးေမွာက္တဲ့ သူကလည္း သူဟာသူဘဲ စက္ဘီးကို ျပန္ထူတယ္။ ျပန္ၿပီး စီးတယ္။ ရက္အနည္းငယ္ ၾကာလာေတာ့ ေရးကူတဲ့သူဟာ ေရမနစ္ေအာင္ ဘယ္လို ကိုယ္ေဖာ့ရမလဲ၊ ေရငုပ္ရင္ ဘယ္လိုေနရမလဲ၊ ဘယ္လို ကူးခတ္ရမလဲ သိလာတယ္။ စက္ဘီးစီးတဲ့ တစ္ေယာက္လည္း စက္ဘီးကို ဟန္ခ်က္ ညီေအာင္ ထိန္းတတ္လာတယ္။ ဦးဘ ဟာ သူ႔ရဲ႕ သားႏွစ္ေယာက္ကို မခ်စ္လို႔ ျပစ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ေလာကဒဏ္ဆိုတာကို နားလည္လာေအာင္ သင္ေပးလိုက္တာပါပဲ။
ဒီမွာ ေတြးၾကည့္မယ္။ ေရနစ္တဲ့ကေလး ေရဆက္မကူးရဲေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေနရင္ ေရကူးတတ္လာမွာ မဟုတ္သလို စက္ဘီးေမွာက္တဲ့ကေလး စက္ဘီးဆက္မစီးရဲေတာ့ရင္ စက္ဘီးစီးတတ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔မွာ ဆႏၵရွိတယ္။ ဒါျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ဆႏၵရွိတယ္။
သူတို႔ရပ္ခ်င္ရင္ ရပ္ပလိုက္လို႔ ရတာပဲေလ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ဝါသနာပါရာ အားသန္ရာ ျဖစ္လာရာကို ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္က နာေနေတာင္ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ တြန္းအားေတြ ေပးေနတာေလ။
အနာခံတိုင္း အသာစံဖို႔မဟုတ္သလို အသာစံခ်င္တိုင္းလည္း အနာခံဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အနာခံသင္တဲ့ ေလာကဒဏ္တရားႀကီးကို ေၾကာက္ၿပီး ေရွာင္ကြင္းသြားရင္ေတာ့ အသာစံရဖို႔ ေဝးၿပီး။ ျဖစ္လိုတဲ့ ဆႏၵရွိရင္ အနာခံႀကိဳးစားၾကည့္ပါ။ ။
အမွားပါရင္ ခြင့္လြတ္နားလည္ ေစခ်င္ပါတယ္