Çanakkale'deki şanlı destanı hepimiz biliriz.
Çanakkale'deki efsaneye göre daha küçücük boyuyla tüfeği zor kavrayan bir çocuk varmış. Tüfekle neredeyse aynı boydaymış. Omzundayken tüfek mi büyük, çocuk mu küçük ayırdedilemezmiş. Tüfek omuzlarından sarkıp neredeyse yerde sürünürmüş.
Köyde arkadaşlarıyla oyun oynadığı sırada tellalın seferberlik haberini duyunca hiç düşünmemiş, askere koşmuş küçük asker. Düşmanın vatan topraklarını işgal edeceğini duyunca bir dakika bile düşünmemiş. Susuz, aç yaşanacağını bilirmiş, ama vatansız yaşanamayacağını bilirmiş daha o yaşta. Bu yüzden askere kaydını yaptırınca onu Çanakkale'ye göndermişler.
Cepheye vardığında herkes şaşırmış, böyle küçük bir çocuğun burada ne işi var demişler, hatta küçüklüğünden dolayı kendisine uygun bir elbise bile bulamamışlar. Küçükmüş ama cesaretiyle askerleri de cesaretlendiriyormuş. Komutanları ona özel ihtimam gösterip, birşey olmasın diye uğraşırken o asker abileriyle beraber savaşmak için can atarmış.
Tüfeği kendisinden büyük olsa da, kendi vücudundan bir parçaymış gibi sahiplenip, koruyor, bakımını hiç aksatmadan yapıyormuş. Asker abileri, eşlerine, sevgililerine, anne babalarına mektup yazarken, küçük asker annesinin verdiği mendili çıkarıp, koklar, öper, severmiş. Tam duygularına hakim olamayıp ağlayacağı sırada kendisine " böyle yaparsan topraklarımızı kim koruyacak" diye düşünürmüş.
Günler böyle geçmiş ve bir gün hücum emrini duymuş. Küçük elleriyle tüfeğini kapmış, asker abilerinin yanında koşmaya başlamış. Asker abileri aldıkları kurşun yaralarıyla birer birer düşerken, o da onların yerini doldurmaya çalışıyormuş. Tam bu esnada, bir kurşun bizim küçük askerin kalbine saplanıvermiş, dünya durmuş o anda, gözleri kararmış olduğu yere düşmüş.
Çatışma bittikten sonra, şehitler arasında dolaşanlar gözlerine inanamamış, çünkü bir çocuk bir elinde mendil, bir elinde tüfeğiyle şehitler içinde yatıyormuş. Silahını elinden almaya çalışsalar da alamıyorlarmış, çünkü bırakmıyormuş. İşte canı pahasına tüfeğini bırakmayan küçük askermiş.