23 Nisan sabahları eskiden heyecanlıydı.Belki büyüdük artık pek heyacanı yok ama sevgisi hala içimizde.
23 Nisan gününden daha 1 ay önce okulda sınıflarımızı süslerdik.Camlara türk bayraklarını asardık.Herkes şiir yazardı 22 nisan günü okulumuzun bahçesinde şiirlerimizi okurduk tiyatrolarımızı yapardık.Ama bizi asıl heycanlandıran şey 23 nisan sabahı saat sabah 6 da uyanıp stadyum da o coşkuyu yaşamaktı.
O tatlı soğuk rüzgarlı havada ellerimizde bayraklarımız başımızda şapkalarımız yürüyüş yapanları izler bayraklarımızı sallardık.İstiklal marşımızı okuduğumuz zaman tüylerimiz diken diken olurdu.Bazen izleyen olurduk bazen stadyum da yürüyen.O günleri hatırladıkça keşke tekrar yaşayabilsem diyor insan.
Bu gün 23 nisan derdik çocuk bayramı.Çocuklar sokakta olurdu şimdiki gibi bilgisayarda değil.
Stadyumdan eve döndükten sonra güzel bir kahvaltı yapardık televizyona koşardık.Şimdiki gibi 1 tık ile tüm türkiyeyi göremiyoruz:).Televizyonda hangi şehirde nasıl kutlanmış kimler neler yapmış onları izlerdik tüm gün.
Keşke eskilerde yaşayabilsek.