İyi günler arkadaşlar sizlere yaşandığı andan itibaren hayatımı tamamen değiştiren ve unutmamın asla mümkün olmadığı anımı anlatmak istiyorum.

Yıl 1997 temmuz ayı Hatay'da bunaltıcı sıcak bir gün, ailem erik, kayısı, şeftali hasadını tamamlamış ve çürümüş ağaç dallarını kışlık odun olarak değerlendirmek için kesip evin önündeki havuşa (avlu) yığmış bir balta ile bahçevanımız odunları kırıyor. Öğle yemeği vaktinde baltayı bırakıp evine gidiyor ve her şey onun gitmesiyle başlıyor benden 4 yaş büyük olan kuzenimle beraber odunların yanında oynarken kuzenim baltayı eline alıyor ve benden odunu düzeltmemi istiyor. Ben tam düzeltirken baltayı elime vuruyor....

baaaaaam

Sağ elimde baş ve serçe parmağım hariç parmaklarım koptu . İşaret parmağımın ilk boğumu kopmuş deri ile asılı kalmış parmağa ve kesilen yerlerden kanlar hızlıca akıyor , ne olduğunu anlamadan herkes etrafımda ağlaşmaya başladı elimi sarıp hastaneye yetiştirdiler.

Hatay'daki doktorlar müdahale edemeyeceklerini söyleyip Adana'ya sevk etmişler. Bizimkiler beni Adana'ya yetiştirmiş ama kesik parmaklarımı evde unutmuşlar. Doktarlar mecburen parmaklar eksik kalacak deyip dikmişler parmaklarımı.

Babamın doktoru dövdüğünü hatırlıyorum , sebebini sonradan öğrendim adam "siz Araplar sırf askere göndermemek için kesmişsiniz" demiş.

Bu eksiklik yüzünden ilkokul ve ortaokulda "parmaksız" lakabını uygun görmüş arkadaşlarım. Lisede ise elimi hep sakladım kimse bilmesin ve lakap takmasın diye asosyal bir şekilde geçindim.
Bu durumumu bilmesinler diye kantinden alışveriş bile yapmadım 4 sene boyunca . Sadece sıra arkadaşım ve edebiyat öğretmenim bildi bu durumumu .

Türk dili ve edebiyatı öğretmeni oldum onun sayesinde , hocam özürlü kontenjanına atanmam için özürlü raporu almamı söyledi sağlık heyeti senin bir şeyin yok hadi devam et dedi, askerlik için muayene oldum askerliğe elverişli değilsin dediler. Pomem'e başvurdum sağlık heyeti ilgilenmeden "herkeste polis olmak istiyor şuna bak ya " şeklinde hayıflanarak gönderdiler.

Sonuçta; aile çiftliğimdeyim, babamın ,amcamın, büyük babamın işini yapıyorum. Hayatımdan memnunum , halime şükrediyorum.

Sadece üç parmağın kesilmesi ânı beni bu hale getirdi. Umutsuz olmadım hiç "kaderde ne varsa o gelir başa" diyerek yaşıyorum.