အခ်ိန္ကား 1998ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၂ရက္ေန႔/ျမန္မာ သကၠရာဇ္ ၁၃၆၀ခုႏွစ္ ေတာ္သလင္း လဆုတ္ ၇ရက္ စေန႔ေန႔ မနက္အေစာပိုင္း ၄နာရီခြဲခန္႔ ျဖစ္သည္... ထို႔ေန႔ကား အမ်ားျပည္သူတို႔အတြက္ ေန႔ထူး ေန႔ဆန္း မဟုတ္ေသာ္လည္း လူႏွစ္ဦးအတြက္ေတာ့ ဝမ္းသာပီတီမႈ အျပည့္ ႏွင့္ ေပ်ာ္ေန႐ွာ မည္မွာေတာ့ အမွန္ပင္ျဖစ္ေလသည္..ထံုးစံအတိုင္း ေတာ္သလင္းလျဖစ္သျဖင့္ မိုးကုန္ေတာ့မည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း မိုးႏွင္းမ်ားကား ေျဖးညင္းစြာ က်ေနတယ္...ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခြင္၌ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္လ်က္႐ွိေလသည္...မၾကာခင္ လူ႔ေလာကထဲ သို႔ လူမမည္ ကေလးငယ္တစ္ဦး ေရာက္႐ွိလာမည္ကို မည္သူ သိႏိုင္မည္နည္း...မနက္ ေလးနာရီခန္႔ မိခင္တစ္ဦးျဖစ္လာမည့္ သူမ ေဆာင္ထားသည့္ ကိုယ္ဝန္က ေမြးဖြားေတာ့မည္ ျဖစ္သျဖင့္ ဗိုက္နာလာေလသည္...ထို႔ေၾကာင့္ မီးဖြားရန္ သူမ အေမ႐ွိရာအိမ္သို႔ သြားၾကေလသည္...အိမ္သို႔ ေရာက္ၿပီး အခ်ိန္ကား သိပ္မၾကာေပ...နာရီဝက္အတြင္း သူမ၏ သားဦးေလးကို အခက္အခဲမ႐ွိ လြယ္ကူေအာင္ျမင္စြာ ေမြးဖြားႏိုင္ခဲ့သည္...ေမြးဖြားရလြယ္ကူမည္ဟု ဆိုရမည္။မိဘႏွစ္ဦး ျဖစ္လာသည့္ သူႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ ေဆြမ်ုိးမ်ားမွာေတာ့ ပီတီေတြအျပည့္...ထိုမိဘႏွစ္ဦး ၏ ပီတီ ႏွင့္ အခ်စ္ကား အျခားသူမ်ားးထက္ပိုမည္မွာ အမွန္ပင္...
ရွဳပ္ေထြး ခက္ခဲလွေသာ ေလာကႀကီး အေၾကာင္း စူးစမ္း ေလ့လာ ခံစားရန္ အမိဝမ္းတြင္းမွ ေအာင္ျမင္စြာ ထြက္လာသူကား မည္သူနည္း...ထိုသူကား ကြၽန္ေတာ္ပင္ျဖစ္ေလေတာ့သည္...
ေမေမႏွင့္ကြၽန္ေတာ္
လူဘဝအေၾကာင္းကို စိုးစဥ္းမ်ွမသိေသးေသာ ကြၽန္ေတာ့္အား စကၠန္႔ မိနစ္ နာရီ အရြယ္သားမွစၿပီး ကြၽန္ေတာ္ႀကီးသည္အထိ ကြၽန္ေတာ္အရြယ္ေရာက္သည္အထိ ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ့သည္..
လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္မွစ၍ မိမိလိုအပ္တာ လိုခ်င္တာ အရာမွန္သမ်ွကို ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့သည္...မိမိ ေက်ာင္းေနအရြယ္ေရာက္လာသည့္ အခါတြင္လည္း မိဘတို႔ ဝတၱရား အတိုင္း ပညာတတ္ေအာင္ သင္ၾကားေပးျပန္သည္...မိမိမွာ ငယ္စဥ္က ေက်ာင္း တစ္ေယာက္ထဲ မတတ္ရဲေသာေၾကာင့္
မိမိ ဖခင္မွာ ေက်ာင္းသို႔ ၃လခန္႔ လိုက္ေနခဲ့ရဖူးသည္...သူငယ္တန္းမွစ၍ အတန္းျကီးသည့္အထိ မိမိအား ပညာေရးအတြက္ လိုေလေသးမ႐ွိေအာင္ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့သည္...၉တန္း ၁၀တန္း ႏွစ္မ်ားတြင္လည္း အျခား သားသမီးမ်ားႏွင့္ တန္းတူ ေဘာ္ဒါ က်ဴ႐ွင္မ်ားကို အပ္ႏွံကာ ပညာသက္ၾကားေစခဲ့သည္.တကၠသိုလ္ေရာက္ရင္လည္း မိမိေက်ာင္းအပ္သည္ကအစ အေဆာင္မွာ ေနရာခ်သည္အထိ စလယ္ဆံုး ျပင္ဆင္ေပးသည္...ကြၽန္ေတာ့္မိဘထက္ ဂ႐ုစိုက္ေသာ သူကား ဤ ကမၻာေပၚတြင္႐ွိမည္ ဟု မထင္.
အေမဆို လ်ွင္ မိမိအသက္ ၁၉ႏွစ္ေရာက္ေသာ္လည္း ရန္ကုန္ကို ပင္တစ္ေယာက္ထဲ မလႊတ္ေပ...ဘာလို႔ မလႊတ္လဲ ေမးၾကည့္ေသာအခါ "စိတ္ပူလို႔ ေပ်ာက္သြားမွာစိုးလို႔ "ဟု၍ ဂ႐ုဏာ ေဒါသ ျဖင့္ ေျပာ႐ွာသည္...အိမ္မွာ ထမင္းဟင္း ခ်က္ရာတြင္လည္း သားႏွင့္သမီး အဖို႔ ဟုဆိုကာ အျမဲတမ္း အျပည့္အဝ ဖယ္ထားၿပီးမွ အေဖ ႏွင့္ အေမက စားေလ့႐ွိသည္...သားသမီးမ်ားက အေဖ ႏွင့္ အေမ စားဟု ထည့္ေပးေသာ္လည္း အေဖ ႏွင့္ အေမက ဝၿပီဆို၍ ေျပာေလ့႐ွိသည္။
ေဖေဖႏွင့္ေမေမ
တကၠသိုလ္ေရာက္ အေဆာင္ေနျပန္ေတာ့လည္း
မိမိမွာ ညတိုင္း ဖုနး္ဆက္ရသည္...ဖုနး္မဆက္လ်ွင္ အေမက စိတ္ပူၿပီး ဖုနး္ဆက္ေလ့႐ွိသည္...
သံုးတန္းႏွစ္ ငွက္ဖ်ားျဖစ္ၿပီး အျပင္းအထန္ ဖ်ားေလသည္ အပူကား မက် အေဖႏွင့္ အေမ တစ္ညလံုး ထိုင္ေစာင့္ကာ ေရပတ္တိုက္ ေဆးတိုက္ ျပဳစုေပးသည္.အေဖဆိုလ်ွင္ က ငွက္ဖ်ားေရာဂါဒဏ္ေၾကာင့္ မိမိ အဆစ္အျမစ္မ်ားကိုက္ခဲေသာေၾကာင့္ တစ္ေန႔လံုးလိုလို ထိုင္ႏွိပ္ေပးေနသည္...အေဖ ႏွင့္ အေမ ကြၽန္ေတာ့္မိဘ ႏွစ္ပါးႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ေက်းဇူးတရားမ်ားမွာ အခ်ိန္ႏွင့္ အမ်ွ တန္ဖိုး႐ွိ ႀကီးမားလွသည္...မိမိကား ယခု ခ်ိန္ထိတိုင္ေအာင္ မိဘေက်းဇူးကိုေကာင္းစြာ မဆပ္ႏိုင္ေသး...မိမိ မိဘႏွစ္ပါး၏ ေက်းဇူးကို ေငြေၾကးျဖင့္ တိုင္းတာလ်ွင္Billionerတို႔ ၏ ပိုင္ဆိုင္မႈ ထက္ မ်ားျပားေနမည္မွာ အမွန္ပင္။ယေန႔တြင္ မိမိအသက္ ၁၉ႏွစ္ျပည့္ၿပီ...မိဘႏွစ္ပါး၏ အေကာင္းဆံုး သြန္သင္ ဆံုးမမႈေၾကာင့္ ဘက္စံု ေဒါင့္စံု သြန္သင္ဆံုးမ မႈေၾကာင့္ အခက္အခဲ မ႐ွိ ေကာင္းစြာ အရြယ္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္...
အစစအရာရာ အားလံုးအတြက္ေက်းဇူးအထူးပါ အေဖ နဲ႔ အေမ...သား ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ အမ်ားႀကီးရေအာင္ အသက္အ႐ွည္ႀကီး ေနေပးပါ...
အေဖ နဲ႔ အေမ သက္ရွည္က်န္းမာ စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာ ႐ွိပါေစ လို႔ သားအေဝးက ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္....
Writer-Htetlinnaung
Photo -my album
12.9.1998
အခ်ိန္သိပ္မရလို႔ အတိုခ်ဳပ္ပဲေရးလိုု္တယ္ခင္ဗ်...လိုအပ္တာ႐ွိပါက ကြၽန္ေတာ့္အမွားပါ...