muallimler

Kaybolan, zaman mı insanda, insan mı zamanda? Zamanın geçip gittiğini anlamam için boyumca kum saatine gerek yokmuş aslında. Bugün, çöpe atarken anladım, her sabah kullandığım 30 tablet ilacın boşalan

Eğer gücüm yetseydi, Boyumca kum saati, Ömrümce hep taşırdım. Zamanın bittiğini Belki böyle anlardım.

Akrep ve yelkovan, Şeytan işi olsalar. Biri kaçar biri kovalar, Böyle döner dururlar. Buna aldanır insan. Zaman sonsuz’a kanar. Oysa fanus ve kumlar… İnsan biteni anlar.

Heey Çanakkale! Otuz yıl önce tanıdığın çocuğum. Otuz yıldır aynı yolun yolcusuyum.

Bayramlara dar gelen büyüklükten sıyrılıp, Geçmeli bir patikadan çocukluk bahçesine. O eski bayramları tekrar tekrar yaşayıp, Dönsün hep insanlar çocuk olup evine

Ey Su! Güneş mi içine düşen? Sen misin güneşi içen? Sizin ayrılığınız biter, Ancak yanınca sen.

Dalda tek başına kurumaktansa, rüzgarda beraber savrulmak yeğdir; çünkü güzellik beraberliktedir.

Pişmanlığım oldun ihtiyar. Beklediklerimi değil, beklemediklerimi hatırlattın.

Namlusu yamuk bir tüfekten gelecek, saçma bir saçma yüreğini delecek diye mi titrer balon? Denizin üstünde soğuktan mı? Çocukların ıssızlığından mı? Bilemedim… Ama gördüm kalanların sönük sevincini…

Işık, seni benden uzaklara atsa da, yine ayağımın altına getirecek seni ışık. Zifiride ben, sen olsam da, fecrde ayıracak bizi ışık.

İnsanın dengesizi gibi gelir bana sarıca arı. Kendini korursun, ona da kıyamazsın ama hürmet de etmezsin bal arısı gibi. Batmış ama farkında değil hala… Ya bırakacaksın; artık bataklık olmuş balında ölüp