filipino-poetry

Habang kayo’y natutulog sa malambot na kama At kung minsan pa ay humihilik nga Ang mga tulad namin na taga-bantay ng bansa Imbis na pumikit ay dilat ang mga mata Upang di masalisihan ng mga masasama. Ang

Mayaman raw kami, yan ang turing nila Sa mga tulad naming nasa dayuhang bansa Akala ba nila’y umuulan dito ng ginto at pera? Maraming naiinggit sapagkat kami raw ay sagana Di ba nila alam ang hirap na

Mahirap raw ang buhay sa kapatagan Isang bagay na hindi ko lubos maunawaan Sapagkat ako’y lumaki sa tabi ng karagatan At doon sa laot ang aming pangisdaan Mga panganib ay di namin uurungan. Kay Haring

Isang maaliwalas na panahon ang bumati sa aming mag-lola. O kay sarap pagmasdan ang aking bibo at masayahing apo. Mababakas sa kanyang bawat ngiti at lundag ang tunay na kaligayahan buhat sa bertdeyan

Sa aking pag-iisa ay aking biglang nahinuha Na sa tuwing ako’y nagbabasa sa karamihan ng tula Kapag tungkol sa mga dukha at pagiging maralita Parati na lamang negatibo at nakalulungkot pa nga Nawa ako’y

Aking nagugunita sa aking isipan Yaong mga araw ng aking kabataan Tuwing umaga ay patungo sa eskwelahan Kahit ayaw ngunit kailangan Upang ako’y huwag kagalitan. Hindi muna uuwi upang maglaro Kasama ang

Madilim pa ng kami ay magsimula Upang umani ng aming ipinunla Kasama ng kalabaw na kay sipag talaga Parehong pagod ngunit di iniinda Para sa pamilyang nag iintay sa kubong sira-sira. Gaano man kahirap