80'leri ortalarıydı çocuktuk.Dünya şampiyonasını seyrediyoruz.Halterde,işte bulgarı geliyor kaldırıyor,Rus'u geliyor kaldırıyor.Türklerden hiç ses yok.Babama meraklı gözlerle "bizimkiler nerde"dermiş gibi bakardım. O da "daha dur bizimkinin ağırlıkları değil,bunlar bizimkine hafif gelir"derdi.Ve anons yapılır "Naim SÜLEYMANOĞLU TURKEY"diye, bizim Naim o saçının önününden yukarıya doğru üfleyerek gelir,ellerini pudralar,oradaki onun sikletindeki hiç kimsenin kaldıramayacağı,hatta kaldırmayı düşünemeyeceği ağırlıkları kuş gibi kaldırır,bizi sevince boğar,marşımızı tüm dünyaya dinlettirir,bayramızı dalgalandırıldı.O günler bugünler gibi değildi.Çok büyük şeydi bunlar,ülkemizi tanımıyan,adını bile duymayan insanlar vardı dünyada.Ve Naim böyle bir ortamda bizi o kadar çok gururlandırırdı ki ağlardık.Tıpkı bu yazıyı yazarken olduğu gibi.
Güle güle kendi küçük ama yüreği büyük insan.Güle güle cep Herkül'ü.
Resim kaynak:http://m.haber7.com/guncel/haber/2432684-naim-suleymanoglu-hayatini-kaybetti-naim-suleymanoglu-kimdir
