fütursuz sevişmelerimiz yine son bulmuyor
fakat yaşlanmış dudaklarımız kırışık
her çizgisinden sevgimiz nehir olup karışıyor
eh biraz da kıskanıyor gençler bizi apaçık
bana senden kimsesiz kalmalar nasip oluyor
ayrılışın bir hoş ciheti vardır ki
mütenekkiren gelip mütenebbih gitmesi
sonunda sesimden sana şiir oluyor
her nefesim her bakışım göklere ve her duruşum
sana bir basamak yaklaştığımda
nasip bana senden oluyor kimsesiz kalmalar
Kafamda bir yaşlı amca belirdi ansızın, bir de teyze. Tüm yaşanmışlıkları ile, sevmeleri ve sevilmeleri ile belirdiler kafamda. Evet, evet; sevdiler birbirini. Çok sevdiler. Sevgileri o kadar büyüktü ki ancak bir sene yaşatabildim onları kafamda. Kafam kaldırmadı. Önce teyze öldü ilk bendi söyleyerek. Sonra ikinci beyit göklere ders olup yükselirken amca öldü. Birkaç saat geçti iki ölüm arasından. Kafam da öldü sonra.
Yaşlı bir çiftin söylediği bu bentler, içimde bir daralmaya, sızıya ve bir o kadar da nedense; mutluluğa sebebiyet veriyor uykularımda. İçim de öldü sonra. Zamanın en inceldiği, kopmak üzere olduğu yerlerinden biridir uykularım. Uykularım da öldü sonra, zaman da.