Merhaba arkadaşlar, bir kitap yorumu ile karşınızdayım.
Halil Cibran’ın bir kaç kitabını okumuştum en beğendiklerim ‘Ermiş ve Ermiş’in Bahçesi’ olmuştu. Ama bu kitabı okuduktan sonra en sevdiklerim arasına dahil ettim. Okurken içinizi ısıtacak, bir taraftan da buruklaştıracak bir hikaye.
1912 de yayımlanan bu kısa roman aynı zamanda Arap dilinde yazılan ilk romanlardandır.
Birbirlerinin ilk aşkı olan ama kavuşamayan iki genç.. Aynı zamanda zoraki başka bir evlilik.. Konu olarak baktığımızda klasik olsa da ve kısa bir roman olsa da yazar Halil Cibran olunca klasik olmaktan çıkıyor. Usta anlatımı, konuyu duygulu ele alışı, tanımlamaları yerinde yaptığı betimlemeleri beni kendine hayran bırakıyor.
Konu olarak ‘ilk aşk’ olsa da, özünde toplumsal irdelemede mevcuttur. Kadının konumu, söz hakkı olmaması,eşya gibi değer verilmesi, kapalı görüşler...
Okurken altını çizdiğim çizme isteği duyduğum çok fazla yer oldu.
Acı bana Tanrım bütün kırık kanatları güçlendir.
Lamba için ışık ne ise, ulus için de kadın odur. Kandil’deki yap ne kadar az olursa, ışık da o kadar zayıf olmaz mı ?
Okuduğunuz için teşekkür ederim, görüşmek üzere 😊
