Kaynak
Gönlü sıkılmıştı, çocuğun. Dolup taşıyor adeta volkanlar kaynıyordu içinde. Öyle ki dünyaya sığmıyordu sanki. Birden en sevdiği arkadaşı geldi aklına. Onunla konuşur, içini dökerdi. Geçmeyecekti belki ama bir nebze de olsa farahlayacak, sakinleşecekti yüreği! Çünkü iyi geliyordu ona arkadaşının samimi sözleri. Seslendi arkadaşına:
"Sana ihtiyacım var, konuşmalıyız." dedi. Kısık, hüzünlü ve halsiz sesiyle. Lakin cevap vermedi arkadaşı çocuğa. Öylesine kaptırmıştı ki kendini misket oyununa, duymadı kendisini çağıran sesi.
İçinden iyi niyetiyle; "Kalabalıklar ya, ondan duymadı beni." diye geçirdi icinden hüzünlü çocuk. Ve bir daha denedi güçsüz ve bu kez ağlamaklı sesiyle:
"Sana ihtiyacım var, biraz gel, sonra yine devam edersin oyununa! Yorgunum. ..." Nice sonra arkadaşından ses geldi:
"Birazdan gelirim." O an derin düşüncelere daldı hüzünlü cocuk. Gözleri dolarak: "Anlaşılan misket daha önemliymiş arkadaşından." Saatler sonra ağır ağır yürüyerek geldi arkadaşı, kendisine ihtiyacı olan çocuğun yanına.
"Geldim." dedi arkadaşı:
"Ne oldu, ne anlatacaktın bana?" Gözleri yerdeki çakıl taşlarına dalıp giden hüzünlü çocuk:
"Hiç!" dedi buruk sesiyle:
"Geçti..."
love-life
Bu kısa fakat üzerinde bir kez daha hatta belki binlerce kez düşünülmesi gereken gerçek arkadaşlığı dostluğu yoldaşlığı anlatan ilk denemem olan ve benim için en önem taşıyan kavramlardan olup gerçekte içimi döktüğüm öykü mü huzurlarınıza sunuyor yorumu siz değerli steemit ailesine bırakıyorum ve sunun da altını çizmek istiyorum en ihtiyaç duyduğunuzda can bildiginiz arkadaş bu ister çocuk olsun ister yetişkin hiç bahanesiz yanında olmaktır... Çünkü bazı şeylerin ve anların telafisi yoktur arkadaşlık da böyledir ya vardır ya yoktur ya olmasını ister elini tutar sımsıkı varlığını gösterir ya da aslında hiç arkadaşınız olmamış demektir...
Teşekkür ve saygılarımı sunuyorum...
