Birkaç ay önce şu yazımda bahsettiğim üzere yaralarımı ziyaret ettim. Hallerini, hatırlarını sordum
Yaralarım iyileşmiş. Hatta yaralanabileceğim şeyler bile silikleşmiş. Kendimi güvenli mod gibi bir şeye almıştım ve o mod beni o kadar güvende tutmuş ki, aşı gibi korumuş
Daha tahammüllü bir insan olmayı öğrendim kendime karşı. Birkaç saat önce çok sevgili bir arkadaşım dertlenirken "kendine tahammüllü olamıyorsan dünyayı nasıl yükleneceksin" gibi bir laf etti. İnsan kendini bucak bucak gezmeli. Nereye su elektrik gitmiyorsa onu bir an önce temin etmeli. Tamamen bir benliği olabilmesi için her uzvu eşit olanaklara sahip olmalı ki mahrum kalan uzuvlar diğerlerinden yemesin. Arka planda çalışan uygulamalar gibi şarjı yemesin
Sevdiğim şeylere yeniden yöneldim. Yeni bir kamera aldım. Sabahtan beri fotoğraf çekiyorum. Her çektiğim fotoğrafta birazımı daha bıraktım. Hafifledim. Sıkıntılarımdan kurtulmak için benim yolum fotoğraf çekmek ve müzikmiş. Garip bir şekilde her müziğin içinde kendimi bulabiliyorum ve yeni yeni yönlerimle de tanışabiliyorum. Yukarıya bıraktığım müziği dinlerken farkettim ki benim hayatım sanata ve müziğe feda olmalı ! Kendini ifade etmenin, kendinle konuşmanın en güzel yolu çünkü sanat ve müzik
Hep böyle çiçek çiçek mi peki her yer ? Hayır. Yine kırdığım insanlar oluyor ve keşkelerim gittikçe yenileri gelebiliyor. Dikkatimi yönlendirebilmekte ilerlediğimi gördüm. Tabii sadece dikkatim gidiyor, arkamda bıraktıklarım aynı kalıyor
Uzun zamandır yazmayı planlıyordum ama o kadar uzun zamandır yazmıyordum ki ne yazacağımı bilemiyordum. Bugüne kadar. Yine devam edebildiğim kadar yazmaya devam edeceğim. Boşlamaya gelmiyor tüm kodları unutmuşum 😄
