Sana bir günaydınla başlar gün,
Bana gün bile zifiri,
Sana hayırla gelir gece,
Bana sancılıdır geceler,
Gece olunca başlar kalbim de sancılar,
Acılarım dizilir bir bir karşıma,
Her biri birşeyler fısıldar ruhuma,
Ruhum delirmişçesine çarpar bedenimin duvarlarına,
Sağır eden bir feryat kopar yüreğimden,
Kimse duymaz, kimse bilmez gizlidir yaralarım,
Gece kadar sessizdir hıçkırıklarım duyulmaz,
Anılara asılan ruhumu kimse görmez...
Meçhul
Bir yolculuk halindesindir, fakat seni taşıyan araç her zaman hazin duraklarda konaklar ve anı biriktirirsin içinde acılar barındıran. İçinin mevsimine ayaz vurur, çatlar yüreğin, sızar o çatlaklardan içine bir hüzün. Bazen sessiz kalırsın, kendinle baş başa, bazen ağlarsın, göz yaşlarını kimseye göstermeden, bazen konuşursun, dost bildiğin boşluklara, ama anlatamazsın, anlaşılmazsın, dost olur bir kağıt ve kalem, içini dökersin. Anılara asılan ruhunun, aslında acılara asılı durduğunu her satırına dökersin, içinden geçen mısraların. Ne kadar acısa için, ne kadar acıtsa hayat hep bir umutla bakarsın yarınlara ya da umudu seversin yaşamak için.
Bu geceyi Meçhul'e ayırdım, yarınlarım zaten meçhul ama Allah biliyor, hakkımızda hayırlısını nasip etsin inşallah. Hüznü seviyormuyum anlamadım ama hüzünle anılanları seviyorum. Şiirin ruhunu incitmeden bende yazıma nokta koyayım, okumaya zaman ayırdığınız için teşekkürler, kalın sağlıcakla...
e.avina