Anutta Restaurant #276 ตอนผมอายุ 7 ขวบ #2

สวัสดีครับเพื่อนๆที่เคารพรักทุกๆท่าน

วันนี้ผมจะมาเล่าต่อ จากเหตุการณ์ตอนที่แล้วครับ ซึ่งผมได้เล่าไปถึงตอนที่ ทำนา ปลูกข้าวเลี้ยงไก่ หา ปลามาเป็นอาหาร ในแบบวิถีชาวบ้านครับ ซึ่งถ้าเพื่อนๆยังไม่ได้อ่านในโพสต์ที่แล้วก็สามารถกดไปที่ ลิงค์นี้ Anutta Restaurant #275 ตอนผมอายุ 7 ขวบ ได้เลยครับ ตกลง มาเข้าเรื่องกันต่อเลยครับ หลังจากนั้นที่ชาวบ้าน ดำเนินชีวิต กันอยู่อย่างนั้น เหตุการณ์ก็ค่อยเปลี่ยนไปครับ แบบที่ชาวบ้าน ไม่ค่อยรู้สึกตัวเลยครับ เริ่มแรกจากที่ผมสังเกตได้ก็คือผืนนา ที่เคย ให้ เราได้ใช้ทำนานั้น ก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็น สวนยางบ้าง สวนปาล์ม ไร่นาสวนผสมครับ เหตุการณ์มันไม่ได้เกิดขึ้นเร็วครับมันค่อยๆเกิดขึ้น ทีละเล็กทีละน้อยคืบคลานเข้ามา ไร่นาก็ค่อยๆหายไป และก็ค่อยๆหายไป และหายไปเรื่อยๆครับ จนวันนี้ ผมกลับ ไปยืน ที่หน้าบ้านที่เดิม แต่ทุกอย่างที่มองออกไป ต่างจากเดิม ไปหมดครับ ตั้งแบรรยากาศ เรื่องราว วิถี แบบชาวบ้านนั้นจำแทบไม่ได้เลยครับ ชาวบ้านรีบร้อนออกจากบ้านตั้งแต่ตอนเช้าตรู่ ครับ เพื่อออกไปหาเลี้ยงชีพ นอกบ้านครับ หรือทำงานรับจ้างนั่นแหละครับ บ้านเรือน จะมีเฉพาะ คนแก่ที่อยู่เฝ้าบ้านเสียส่วนใหญ่ครับ เมื่อก่อนนั้นบ้านเมือง ไม่ค่อยเจริญ ชาวบ้านก็เลย หากินอยู่ แถวๆบริเวณ ในชุมชนข้างบ้านนั่นแหละครับ ซึ่งประกอบไปด้วยพืชผักผลไม้ ข้างบ้านทั้งที่เป็นธรรมชาติและปลูกไว้กินเอง ก็มีกันแทบจะทุกบ้านครับ แต่เดี๋ยวนี้เปลี่ยนไปครับ ทุกคน ทำงานแลกเงินมา เพื่อจะเอามาซื้อความสะดวกสบาย ความสงบ ไม่เจ็บไข้ได้ป่วย แต่ใช่ว่าจะซื้อได้ทุกอย่างครับ ความสะดวกสบายก็ซื้อได้ในบางครั้ง ความสงบนั้นหาซื้อได้ ในบางสถานที่ แต่ หาซื้อไม่ได้ ในทางจิตใจ แต่วิถีชีวิตก็เปลี่ยนไปนิยมทำงาน หาเงินเพื่อซื้อความสะดวกสบาย ซึ่งถ้ามองไปแล้วมัน ก็ไม่สมเหตุสมผลนัก เพราะว่าความเจ็บไข้ได้ป่วย เราไม่สามารถซื้อ เพื่อไม่ให้เจ็บไข้ได้เลย ซึ่งถ้าเกิดเจ็บไข้ได้ป่วยขึ้นมาแล้วอย่างดีเราก็แค่ ไปหาหมอเพื่อบรรเทาอาการหรือให้หายได้บ้าง ** ซึ่งไม่ใช่ความไม่เจ็บไข้** ก็เพราะว่าสมัยนี้ เมืองเจริญเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว และสร้าง มลภาวะเป็นพิษให้แก่ชุมชน เยอะแยะมากมายเหลือเกินครับ และวันนี้ตอนที่ผมเขียนบทความนี้นั้น ในเมืองหลวงเมืองใหญ่นั้นต้องใส่หน้ากากป้องกันมลพิษ กันแล้ว เยอะแยะมากมาย นะครับ ในวันนี้ผมขอจบไว้เพียงเท่านี้ก่อนครับ

---