Bir ev bulalım yaşamak için. Hayır, pahalı mobilyaları, kıyak duvar kağıtları, ağzına kadar dolu buzdolabı olan bir ev değil.
Önünde hayli yaşlı bir ağacı olan, mum ışığının aydınlattığı, penceresinden başını uzattığında toprak kokusunun ciğerlerine dolduğu bir ev. Lüks mü yoksa? O zaman kadın çığlıkları, çocuk ağlamalarını işitmediğimiz bir ev olsun. Pazardan artanları toplamak için sokağın tenhalaşmasını bekleyen kadının çaresizliği olmasın orada. Başı önde, haksızlığa uğradığında itiraz edecek gücü kendinde bulamayan babaların ah’larının ulaşmadığı bir ev.
Kaçamak bakışlarla öteki çocuğun marka ayakkabılarını seyre dalan çocuğun bakışlarının uykumuzdan uyandırmadığı ev. Kent yorgunu yüreklerimizin hüznünü bahçesine gömelim.
Bir ev bulalım ölmek için. Hayır, ürkme. Ölüm diyorum, hani Şeb-i Aruz. Düğün Gecesi. Hasreti bitiren kavuşmaların en hakiki olanı. Bu kavuşmada ayrılık kokusu yok.
Şarapnel parçalarının çocuk ölümlerine yol açmadığı bir ev bulalım. Bir yerde aynı anda birçok insanın birden ölüm sessizliğinin yaşanmadığı bir ev. Böylesi tesadüf ecel bahsine dahil olamaz.
Böyle bir ev yok mu dedin? Biliyorum.
Bir ev bulalım,doğum ile ölüm arasındaki bir köprüde ; doğacak fikirlerin ölmesine müsade etmediğimiz, insanların,hayvanların ve bitkilerin beraber doğup beraber yaşayıp ve beraber öldüğü...Bir ev bulalım cümlelerin birbirini tamamlamak için yarıştığı, birbirini tamamlayan cümlelere şahitlik yapacak bir kahinin misafir olacağı bir ev bulalım...
Bir ev bulalım yalnız keşişlerin uğradığı ve bir tas su istediği bir ev...
Bana soracak mısın tekrar var mı öyle bir ev diye ?
Bilmiyorum... Eğer yoksa da beraber o evi inşa edecek bir yola çıkalım...
