Z kierowcą Motoconcho który zawozi minie do wodospadu umówiłem się na 150 peso. Dowozi mnie na miejsce więc chcę mu zapłacić i wyciągam 500 peso w jednym banknocie (nie miałem wtedy drobniejszych). Widzę, jak na widok tych 500 peso mój kierowca nagle jakoś się ożywił i oświadczył, że niestety, ale nie będzie miał jak wydać.
Żaden problem, oświadczam. Obok jest posterunek strażników parkowych sprzedających bilety do wodospadu. Rozmieniam pieniądze i wręczam kierowcy umówioną kwotę. Jednak on wyczuł już interes i nie chce tak łatwo odpuścić. Twierdzi, że miało być "dos y medio pesos" (250 peso). Przypominam, że mówił "uno y medio" (150 peso) i tyle mu daję. Po chwili, widząc, że nie potrafimy się dogadać, podchodzi do nas strażnik parkowy i łamanym angielskim pyta mnie, jaką cenę podał na początku Motoconcho. Powtarzam, że powiedział "uno y medio". Strażnik bierze ode mnie odliczone 150 peso, wręcza motocykliście i mówi mu, że na więcej nie ma co liczyć.
Po raz kolejny przekonuję się, że Dominikańczycy są bardzo uczciwym narodem i potrafią stanąć po stronie białego turysty, jeżeli widzą, że ma rację podczas gdy mogliby być solidarni ze "swoimi" (uwaga o uczciwości Dominikańczyków nie dotyczy kierowców, którzy na ogół lubią zawyżać ceny na widok "białych, nie znających taryfy", choć i wśród kierowców wielu było bardzo uczciwych i pomocnych).
Droga prowadzi przez szereg wiszących mostków
Droga do wodospadu Salto Jimenowa Dos prowadzi przez szereg wiszących mostków, rozwieszonych wzdłuż i w poprzek rzeki. Po drugiej stronie widać elektrownię wodną, z pod nóg uciekają małe jaszczurki a w wodze stoi przyczajona czapla gotowa do polowania na wyskakującą z rzeki rybę.
Salto de Jimenoa Dos
Sam wodospad, mimo, że w wielu przewodnikach opisywany jako najpiękniejszy, zrobił na mnie najmniejsze wrażenie. Ścieżką można dojść jedynie do ogrodzonego drewnianą barierką tarasu z widokiem na spadającą, 40-sto metrową kaskadę wody.
C.d.n
*Wszystkie zdjęcia własnego autorstwa