Pora na ostatni fragment spotkania z okazji 22. rocznicy śmierci Zbigniewa Herberta. Tym razem interpretujemy wiersze "Pogoda" i "Siedzą na drzewach" z tomu "Studium przedmiotu" (1961).
Pogoda
W kopercie nieba jest list do nas. Ogromne powietrze w szerokie, pomarańczowe i białe pasy. Idzie przed nami ten łagodny olbrzym: kołysze się. Niesie na drągu błyszczącą kulę.
Siedzą na drzewach
Oni wciąż jeszcze siedzą na rozłożystych gałęziach drzew. Poruszają się niemrawo jak ginące ptaki. Czasem tylko zachodzące słońce roznieca niespotykane kolory ich piór.
Mimo ochrony chłopi strzelają do nich. Nie na mięso, ale żeby zobaczyć krew innego koloru.
Kiedy wszystkie te drzewa uschną wraz z ich mieszkańcami, trzeba będzie delikatnie ułamać tuż przy ziemi i przenieść między karty zielnika zwanego herbarzem.
Te wiersze, jak słychać - nie sprawiły większego problemu. Niestety jest to ostatnie nagranie i nie załapały się największe zagadki z tego tomu. Np. "Diabeł" lub "Drewniana kostka".