Ruiny

„Idąc w ciem­ny szlak nie­zna­ny,
Od złych du­chów opę­ta­ny,
Z kra­in, kędy bó­stwo Noc
Sa­mo­wład­ną dzier­ży moc
I w gwieź­dzi­stej lśniąc ko­ro­nie
Na swym czar­nym sie­dzi tro­nie,
Świe­rzom wró­cił w na­sze świa­ty...
Spo­za Thu­le lo­do­wa­tej -
Z sfer, co we mgłach się pro­mie­nią,
Poza C z a s e m i P r z e s t r z e n i ą.
Tam do­li­ny są bez­den­ne,
Tam urwi­ska są ka­mien­ne,
Tam są gła­zy fan­ta­stycz­ne -
Le­tar­gicz­ne - ma­gne­tycz­ne -
I ot­chła­nie - i pie­cza­ry -
I ol­brzy­mich lą­dów jary -
Nie­po­ję­tych kształ­tów mary -
Wie­ku­istych mgieł opa­ry.
Nie­bo­tycz­ne dzi­kie góry
I bez­brzeż­nych mórz la­zu­ry,
Mórz, co dy­szą bez wy­tchnie­nia
Pod błę­ki­tem z krwi pło­mie­nia.
I je­zio­ra nie­skoń­czo­ne,
W mar­twą wodę skrysz­ta­lo­ne,
W mar­twą wodę lo­do­wa­tą,
Śnie­żnych li­lij stroj­ne sza­tą.”

-Edgar Allan Poe „Kraina snu”

Stare, opuszczone, nadgryzione przez ząb czasu. Miejsca, które mają swój niepowtarzalny klimat. Miejsca, w których można pozwolić sobie na totalne zapomnienie. Rozmyślania. Zadumę.

Każde z takich opuszczonych miejsc ma swoją historie... ale nie ma nic fajniejszego jak odwiedzić jedno z nich i dać ponieść się wyobraźni.

Jednym z takich moich ulubionych miejsc są ruiny zamku w Olsztynie, położonego na Jurze Krakowsko-Częstochowskiej.
Pierwsze wzmianki o tym zamku pochodzą z 1306 roku ale podobno zamek istniał już dużo wcześniej.

Kiedy potrzebuje się zresetować wybieram się właśnie do tego miejsca, spaceruje wśród tego co uniknęło niszczycielskiej siły czasu i nie ma już nic więcej. Ja i ten zamek. Milczące ruiny. Każde ze swoją własną historią.