အပိုင္း(၂)
ပူပူေႏြးေႏြး ခ်စ္သူေလးနဲ႔ ခြဲခဲ့ရတဲ့ စိုးထိုက္...
ေငြ႐ွာဖို႔ ခရီးထြက္ရေတာ့မည္။
" ငါတို႔ေတြ အတူေနရဖို႔ ခဏေလးပဲခြဲခြာရမွာေလ...ေနာ္။ ငါ့တို႔အေျခအေနက ဒီလိုလုပ္မွကို ရေတာ့မွာ။ခဏေလးပဲ ေစာင့္ပါဟာ။ ခ်စ္စုပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေတြသုတ္ေပးရင္း အားေပးစကားေတြနဲ႔ ႏွစ္သိမ့္ေပး႐ွာသည္။
"က်န္းမာေရးကိုဂ႐ုစိုက္ေနာ္... ငါသြားေတာ့မယ္"
စိုထိုက္စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ယူၿပီးလွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။
ခ်စ္စု လက္ျပနႈတ္ဆက္သည္ကိုပင္ လွည့္မၾကည့္ေတာ့။ ရင္နာနာႏွင့္ ေငြမက္တဲ့အသိုက္အအံုတစ္ခုကို အံတႀကိတ္ႀကိတ္ႏွင့္ စိတိနာရင္းကားလမ္းမဆီကိုထြက္လာခဲ့သည္။
" ေမာင္....ေဘးအႏၱရာယ္ ကင္းကင္းနဲ႔ျပန္လာႏိုင္ပါေစ''
စုခ်စ္..စိတ္ထဲက ဆုေတာင္းေပးရင္းတေျဖေျဖးေဝးကြာသြားေသာ စိုးထိုက္ေက်ာျပင္ေလးအား ေငးရင္းေငးရင္း....။
ရပ္တန္႔လို႔မရသည္က အခ်ိန္ကာလေတြ။ ခုဆိုရင္ စိုးထိုက္ရြာကထြက္လာတာ သံုးႏွစ္န္ိီးပါးေတာင္႐ွိပီေလ။ ရြာကထြက္လာကတည္းက မေျပာမဆို၊တိုင္ပင္စရာလည္းမ႐ွိေတာ့ ရြာကလူေတြက သူ႔သတင္းစုန္းစုန္းျမဳပ္ေနၿပီ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေသၿပီလို႔ေတာင္ထင္ၾကေပါ့။ သတၱဝါတစ္ခု ကံတစ္ခုပဲဟု ဥေပကၡာဆန္ဆန္ သက္မွတ္ထားၾကတဲ့သူေတြက ဒုနဲ႔ေဒး။
ခ်စ္စုတစ္ေယာက္..အတြက္ေတာ့ အလြမ္းဆိုတာေန႔စဥ္ပန္ဆင္ေနရတဲ့ပန္းတစ္ပြင့္လို႔ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး အလြမ္းေတြသီျကူးသည္။
ရြာထိပ္ တမာတန္းက အပင္ေတြေတာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ဖူးၾက၊ပြင့္ၾက၊သီးၾကႏွင့္။
တမာပင္တန္းမွာထြက္ပီးေစာင့္ေမ်ွာ္ေနျခင္းက နိစၥဒူဝပင္။
" ေမာင္....အျမန္ျပန္လာပါေတာ့
ႀကီးမားတဲ့ကံေကာင္းျခင္းက လူတစ္ေယာက္ဆီကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါေလာက္ေတာ့ လာေရာက္တတ္သတဲ့။
စိုးထိုက္တို႔ သူငယ္ခ်င္း အဖြဲ႔ တန္းဖိုးႀကီးေက်ာက္တစ္လံုး ရခဲ့ေလၿပီ။ စိုးထိုက္ ေပ်ာ္ေနၿပီ။ သူ႔ရည္မွန္းခ်က္ ျပည့္ေအာင္ေစာင့္ခဲ့ရတဲ့ ကာလေတြ ေတာက္ေခါက္မိသည္။
စုခ်စ္ႏွင့္နီးရေတာ့မည္မို႔ အေပ်ာ္ဆံုးေန႔ေတြ ႀကိဳေတြးရင္း.....
သူေဌးသူႂကြယ္ႀကီးမဟုတ္ေသးေပမယ့္ မိမိရြာတြင္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းျခယ္လွယ္လို႔ရႏိုင္ေနၿပီ။
ေငြဆိုတာဘာလဲ?
ခက္ခဲခဲ့တဲ့ဘဝကေန အခုအတန္အသင့္ေခါင္းေမာ့ႏိုင္ၿပီေလ။
နီးစပ္ရေတာ့မည္။
#####===အိမ္ျပန္ခရီး===###
အေဝးေျပးကားလမ္းမထက္က ကားကေလး အ႐ွိန္ေလ်ာ့၍ ရပ္လိုက္သည္။
"ေပါက္ေတာ...ဗ်ဳိး..၊ေပါက္ေတာ..''
အေပါ့အပါးသြားရန္ေခတၱနားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း စပါယ္ယာမွ ေလာ္ပါက္စကေလးျဖင့္ သတိေပးလိုက္သည္။
အျမန္ေရာက္ခ်င္ေနသည့္စိုးထိုက္အတြက္ ကားကေႏွးရသည့္အထဲ အလုပ္ရႈပ္လြန္းသည္ဟု ထင္ေနပံုရသည္။း ခဏအၾကာတြင္ ပံုမွန္ေမာင္းလာခဲ့ရာ
မိုးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ ေမွာင္စပ်ိဳးေနခ်ိန္တြင္ စိုးထိုက္ဆင္းရမည့္ ရြာလမ္းထိပ္ဆင္းလိုက္သည္။
ခ်စ္စုဆိီကို အရင္ဆံုးဦးတည္၍ လာခဲ့သည္။
ဓာတ္စက္သံ ဆူဆူညံညံျဖင့္ ဘာပြဲလမ္းသဘင္႐ွိလဲဟုေတြးရင္း ခ်စ္စု႐ွိရာအရပ္
ရြာထဲတြင္လူေတြလႈပ္လႈပ္႐ွားျဖင့္ သြားလာေနၾကသည္။ ၿမိဳ႕ကမ်က္ႏွာစိမ္း ဧည့္သည္ေတြ ျဖစ္ေၾကာင္းစိုးထိုက္ေကာင္းေကာင္းသိသည္။
ခ်စ္စုကိုခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ျဖင့္ လိုက္႐ွာေနရသည္။
ဘုရားပန္းမ်ားကိုင္ၿပီးထြက္လာေသာ ခ်စ္စုအားေတြ႔လိုက္ရသည္။
ေနာက္မွအသာေလးကပ္လိုက္သြားသည္။ ႐ုတ္တရက္ အံျသမႈေတြေပးမယ္ဆိုတဲ့အေတြးေလးနဲ႔။
" ဟိတ္....ေကာင္မေလး.... ဘယ္သူလၾကည့္စမ္း"
လေရာင္ထိန္ထိန္ေအာက္တြင္ ေတြ႔ရေသာ ခ်စ္သူေမာင္.... ျမင္ျမင္ခ်င္းတိုးေဝွးဖတ္ထားလိုက္သည္။
"အၾကာႀကိီးဘာလို႔ေနတာလဲ ေမာင္ရယ္။
ခု အခ်ိန္ေတြက ေနာက္က်ကုန္ပီ။"
"ဘာေျပာတယ္.....
ေမာင့္ကိုျပန္ေျပာစမ္းပါ...''
"ဟုတ္တယ္...ေမာင္....
လူႀကိီးေတြ အတင္းအၾကပ္စီစဥ္မႈနဲ႔ မနက္ျဖန္ ၿမိဳ႕ကစပါးဒိုင္ရဲ႕သားနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ရေတာ့မယ္။"
ခ်စ္စုေျပာရင္း ငိုသည္။
" ဒါဆိုလည္း ေမာင္နဲ႔တစ္ခါတည္း လိုက္ခဲ့ကြာ....
သြားၾကမယ္ေနာ္...."
"မျဖစ္ပါဘူး.... ေမာင္ရယ္.."
စိုးထိုက္ရင္ဘက္တစ္ခုလံုး ပြက္ပြက္ဆူေနၿပီ..
ခ်စ္စုကို အဆံုးရႈံးမခံႏိုင္ေပ။
ခရီးသြားေဆာင္တဲ့ ဓားကိုထုတ္လိုက္ၿပီး ခ်စ္စုအား ခ်ိန္ထားသည္။
" ခ်စ္.....လိုက္ခဲ့ ရမယ္.....
ေမာင္ လက္ထဲက ဘာလဲသိလား...."
အခ်စ္ေတြထက္ အတၱက ႀကီးစိုးလာေလၿပိီ။
" ဇြတ္အတင္း မလုပ္နဲ႔ေလ...ေမာင္"
" လိုက္ခဲ့ပါကြာ.."
"လႊတ္ပါ ေမာင္..."
စိုးထိုက္လက္ထဲက ဓားႏွင့္ၿခိ္မ္းေျခာက္ၿပီး ေခၚသည္။ ခ်စ္စု ျငင္းသည္။ ႏွစ္ဦးသား႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖင့္ လဲက်သြားေတာ့သည္၊။
" စိုးထိုက္၏ လက္တြင္ စီးကပ္ကပ္အရာခံစားေနရသည္။ ေသခ်ာသည္။ မေတာ္တဆ ျဖင့္ခ်စ္စုအား အား ဓားျဖင့္စိုက္မိသြားခဲ့ၿပီ။
"ခ်စ္စု... ခ်စ္စု...
သမီး ေရာက္ေနလဲ....အေဖတို႔လိုက္႐ွာေနတာ
ဘယ္ေရာက္ေနလဲ သမီးေရ..."
ခ်စ္စုေပ်ာက္လို႔လိုက္႐ွာေနေသာ ဦးစန္းျမတို႔အဖြဲ႔ ဓာတ္မီးတစ္ဝင္းဝင္းျဖင့္ စိုးထိုက္တို႔ဆီ ဦးတည္၍လာေနၾကသည္။
စိုးထိုက္.....ဘာလုပ္ရမည္မသိေတာ့။
ခ်စ္စုကိုအသာထားခဲ့ၿပီးထြက္ေျပးလာခဲ့သည္။
"ခ်စ္စုေလး...ဘာမွမျဖစ္ပါေစနဲ႔"။
================================
ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့အရာေတြအတြက္ စိုးထိုက္ျပန္စဥ္းစားရင္း စိတ္မေကာင္းျခင္း၊ ႏွေျမာျခင္းျဖင့္ အိပ္ယာထက္၌ ခံစားေနရသည္။
အိပ္ေကာင္းျခင္း မအိပ္ရ၊ စားေကာင္းျခင္းမစားရျဖင့္ ရက္ေတြကို လစားအခ်ိန္တျဖည္းျဖည္း ၾကာလာခဲ့သည္။
ဝိဥာဥ္ေျပာေသာစကားမ်ား
==================
ဝတ္စံုအျဖဴဝမ္းဆက္ျဖင့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၊ စိုိုးထိုက္၏ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္။
"အရာရာတိုင္းအတြက္ ျပန္လည္ေပးဆပ္ရမယ္"
ထိုသို႔ အသံျသျသျဖင့္ စိုးထိုက္၏ ေဘးနာတြင္ ေက်ာေပး၍ေျပာေနသည္။"
ေျပာၿပီးလွ်င္ ျပန္သြားတတ္သည္။"
ထိုကဲ့သို႔ ထူးဆနိးေသာအိပ္မက္မ်ိဳး စိုးထိုက္တစ္ခါမွမမက္ဖူးေပ။ သရဲထားၾကည့္ထားလို႔ မက္သည္ဟုထင္ခဲ့သည္။တစ္ခါမက ႏွစ္ခါမက မက္လာေတာ့သည္။တိုက္ဆိုင္မႈဆိုတာထက္ စိုးထိုက္ေၾကာက္လာေလၿပီ..။ပိုဆိုတာက အိပ္မက္ထဲက ဝတ္စံုအျဖဴမိန္းကေလးက သူ၏ခ်စ္ဆံုးသူ ခ်စ္စုျဖစ္ေနသည္။
မိမိတစ္ေယာက္တည္း စိတ္ထဲဆြဲေန၍ မက္သည္ထင္ေသာေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္ဦးအိမ္သို႔ လာေရာက္အိပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ အိပ္မက္က ဆက္ဆက္မပ်က္ မက္ဆဲပျဲဖစ္သည္။ဒီေန႔အျဖစ္အပ်က္ကို ၾကည့္၍ေက်ာ္ဦးပင္အေတာ္လန္႔ေနသည္။
မနက္လင္းေတာ့ ေက်ာ္ဦးအၾကံတစ္ခုရလိုက္သည္။
"ေဟ.ေကာင္... စိုးထိုက္၊ မင္းကိုၾကည့္ရတာလည္း စိတ္မခ်မ္းသာလိဳက္တာကြာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနစမ္းပါ။
မင္းရဲ႕ အိပ္မက္အတြက္ေျပာစရာ႐ွိလို႔"
ေက်ာ္ဦး၏စကားအတြက္ အားကိုးရာရလိုရျငား အလြန္စိတ္ဝင္စားသြားသည္။
"လုပ္စမ္းပါဦးဟ...ျမန္ျမန္ေလး.."
"ေအး...လမ္းထိပ္က ဦးေလးႀကီးဖိုးေသာင္းဆီသြားေမးရေအာင္...သူကအဲ့လိုဟာေတြ ပိုင္တယ္ဟ"
"ေအးကြာ...သြားစို႔....အခ်ိန္ၾကာတယ္"
ႏွစ္ေယာက္သား မနက္စာေတာင္မစားႏိုင္ေပ။
ဦးဖိုးေသာင္းအိမ္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။
"ထိုင္ၾကကြာ....
ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့...
လက္ဘက္ရည္ေသာက္ျကအံုး"
ေအးေဆးေဖာ္ေရြမႈ႐ွိေသာ ဦးဖိုးေသာင္းျဖစ္သည္။
"ေဟ.ေကာင္..
ေျပာလိုက္ေလ...မင္းကိစၥကို...."
ေက်ာ္ဦးက တီးတိုးေျပာဟန္ ကိုဦးဖိုးေသာင္း သေဘာေပါက္သည္။
" ကဲ...ေျပာစမ္း ငါ့တူ...
မင္းကိစၥေလးကို.... ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္းသာေျပာ.."
"ဒီလိုဗ်...ဦေလးရဲ႕...
ကြၽန္ေတာ္အိမ္မက္တစ္ခု ကိုခဏခဏ၊ အႀကိမ္ႀကိမ္မက္တယ္။ ပီးေတာ့ အဲ့ဒီအိပ္မက္ထဲက မိန္ကေလးက ကြၽန္ေတာ့္ကို လာလာပီးသတိေပးၿခိမ္းေျခာက္ေနတယ္။"
" ဘယ္လိုၿခိမ္းေျခာက္တာလဲ ေျပာပါအံုးကြ"
" ငါ..နင့္ကို အခုလာမည့္လျပည့္ညမွာ လာသတ္မယ္တဲ့"
"ေဟ....
ေက်ာ္ဦး..မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ဒါေၾကာင့္ဒီေကာင္ညက အထိတ္ထိတ္အလန္႔လန္႔ျဖစ္ေနမွန္းသိလိုက္သည္။
ဦးဖိုးေသာင္း အေတာ္ၾကာေအာင္စဥ္းစားၿပီးမွ
" ငါ့တူ....ဦးနဲ႔ခနလိုက္ခဲ့"
ေျပာရင္း အိမ္ေနာက္ဘက္ မန္းက်ည္းပင္ရိပ္ေအာက္႐ွိခံုတန္းေလးသို႔ ထြက္သြားသည္။
" ဦး...႐ွင္း႐ွင္းေျပာမယ္ေနာ္....
ငါ့တူ အတိတ္က တစ္ခုခုက်ဴးလြန္ခဲ့မိလိမိ့မယ္...
ဟုတ္သလား...
ဟုတ္ပါတယ္...ဦးရယ္
ကြၽန္ေတာ့္ကို ကယ္ပါအံုးဗ်ာ
အေၾကာင္းစံုေျပာျပလိုက္သည္။"
မပူပါနဲ႔ကြာ...ငါခိုင္းတဲ့အတိုင္းေသခ်ာလုပ္...
ဟုတ္ကဲ့ပါ..ေသခ်ာလုပ္ပါမယ္....
"မင္း အဓိကလုပ္ရမွာက..
မင္း သူမကို ထိုးမိခဲ့တုန္းက ဓား။
အဲ့ဓားမွာေသြးေတြေပက်န္ေနခဲ့လိမ့္မယ္။
ေျပာင္ေနေအာင္လုပ္ရထားမွ သူ႔ရဲ႕ႀကိမ္စာက လြတ္မယ္။ ေနာက္တစ္ခုက မင္းရဲ႕အက်ႌကို လည္းေသြးေတြေျပာင္ေအာင္လုပ္ရမယ္။
အဲ့ဒါပဲ။ မင္းလုပ္ႏိုင္ရင္ ရပီ။"
စိုးထိုက္ဝမ္းသာသြားသည္။ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ ဦးရယ္။
================================
ဇာတ္သိမ္းပိုင္းလျပည့္
ေရာက္ပါၿပီ။ စိုးထိုက္ေၾကာက္ေနခဲ့ရေသာည။
လျပည့္ညဟုဆိုေသာ္လည္း မိုးတိမ္ေတြ၏အေနွါင့္အယွက္ေျကာင့္တစ္ခါတစ္ခါ အေမွာင္အတိျဖစ္သည္။
စိုးထိုက္လုပ္ရမည့္လုပ္ငန္းစလုပ္ဖိျ့ုပင္ဆင္လိုက္သည္။ ေသြးစြန္းထင္ေနေသာ ဓားႏွင့္အက်ႌ ထုတ္လာခဲ့သည္။
ဓားကို အရင္ေသြးသည္။ စိတ္ေလာေနလို႔လားမသိအခ်ိန္ေတြကလည္း ကုန္တာျမန္ေနသည္။
ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ ေသြးလိုက္ရသည္။
တစ္ျခားေနရာေတြေရာ ေျပာင္ေနေအာင္ေဆးရသည္မို႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားသည္။
တစ္ခုေတာ့ၿပီးၿပီ။ ေနာက္တစ္ခုက အက်ႌ။
အခ်ိန္က ၁၁နာရီ၊ ၃မိနစ္ခန္႔
ေစာေစာႀကိဳလုပ္ထားလို႔ရရင္ ႀကိဳလုပ္ထားခ်င္သည္။ အခုက အခ်ိန္ႏွင့္အခါ လုပ္ရသည္မို႔ အခ်ိန္တိုအတြင္းအျမန္လုပ္ေနရသည္။
ည သန္းေခါင္ တိတိ ၁၂နာရီ အေရာက္လာမည္ဟုၿခိမ္းေျခာက္ထားေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္က သိပ္မက်နိေတာ့ေပ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္တိုအတြင္း အက်ႌကို ေျပာင္ေအာင္ေလွ်ာ္ရေတာ့မည္။
စိုးထိုက္စေလွ်ာ္ေနၿပီ။
အတန္အသင့္ေတာ့ေျပာင္ၿပီဟု ထင္ရသည္။ ခက္တာက မိမိစိတ္ႀကိဳက္အိမ္ထဲမွေလွ်ာ္လို႔မရ ။အိမ္ေ႐ွ႕မွာလုပ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေဘးနာတြင္ထြန္းထားေသာ ဖေယာင္းတိုင္သံုးတိုင္က မီးေရာင္ကေလတိုက္သည့္အခါ ယိမ္းယိုင္သြားသည္။
အခ်ိန္နီးကပ္ေနၿပီမို႔ စိုးထိုက္ႀကိဳးစားလုပ္ေနရသည္။
၁၁နာရီ ၅၀မိနစ္
.........................
မိုးတိမ္မ်ားအံု႔စိုင္းလာၿပီ...
ေလကတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တိုးေဝွ့တိုက္လိုက္ေသးသည္။
ဟိုးအေနာက္ရပ္ဆီမွ ေခြးမ်ားက အသံ႐ွည္စြဲ၍ အူေနၾကသည္။ ထိုအသံက စိုးထိုက္႐ွိရာဆီသို႔ တစ္ျဖည္းျဖည္းခ်ဥ္းကပ္လာေလၿပီ....
အက်ႌေနာက္ေက်ာဘက္လွန္ၾကည့္သည္။
စိုးထိုက္မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ ဖေယာင္းတိုင္မီးေအာက္တြင္ အတိုင္းသားျမင္ရေသာ ေသြးကြက္ႀကီးျဖစ္သည္။
လက္နဲ႔ပြတ္သည္။
ေရေလာင္းသည္။
ေသြးကြက္က ေရနဲ႔ႏူးလာၿပီး တစ္ျဖည္းျဖည္းျပန္လာသည္။
စိုးထိုက္ေဇာေခြၽးမ်ားျဖင့္ အက်ႌကိုသာ အားစိုက္ပြတ္ေနသည္။
ေခြအူသံမ်ား နီးကပ္လာၿပီ။
ေလစိမ္းတိုက္ခက္သံမ်ားလည္း တဝွီဝွီျဖင့္ ဖေယာက္တိုင္မီးမ်ား ညိမ္းသြားၿပီ။
အျဖဴေရာင္ဝတ္ဆင္ထားေသာ မိန္းမငယ္တစ္ေယာက္ စိုးထိုက္ဆီသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာေနၿပီ။
စိုးထိုက္ကေတာ့ ေရေလာင္းလိုက္၊
ပြတ္လိုက္ျဖင့္ ဘာကိုမွသတိမထားမိ။
" အရမ္းေၾကာက္ေနပီလား...."
႐ုတ္တရက္ထြက္ေပၚလာေသာ အသံျသျသႀကီးတသ္ခုေၾကာင့္ စိုးထိုက္ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
ေသြးပ်က္မတက္ အေၾကာက္တရားမ်ားႀကီးစိုးသြားသည္။ပုဝါေဖြးေဖြးေအာက္က စုခ်စ္၏မ်က္ႏွာ လေရာင္ျဖင့္ အတိုင္းသားျမင္လိုက္ရသည္။
ကလဲ့စားဆိုေသာ စကားအတြက္စိုးထိုက္ေသရေတာ့မည္လား။ ေဆာက္တည္ရာမရ တုန္တုန္ရီရီျဖင့္ ဘာစကားမွေျပာမထြက္ႏိုင္ေပ။
ဝတ္ရံုျဖဴမိန္းကေလးဆီ စိုးထိုက္ဆီတိုးကပ္လာသည္။
လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေနာက္မွပစ္ထားသည္။ တစ္စံုတစ္ရာကိုင္ထားသည့္ပံုစံမွန္း စိုးထိုက္ခန္႔မွန္းမိသည္။
"အခုမွ ေၾကာက္ေနပီလား။
မေၾကာက္ပါနဲ႔...
ဓားေသြးတာေတာ့ဟုတ္ပါရဲ႕...
အက်ႋေလ်ွာ္တာကို ေမာင္က ဆပ္ျပာမွ မသံုးတာ။
ဘယ္လိုလုပ္ေျပာင္ပါ့မလဲ..
ဟင္း...ဟင္း...
အစြန္းအထင္းေတြကို ယူပစ္လိုက္သလိုဖယ္႐ွားႏိုင္တဲ့ ဆပ္ျပာ႐ွိတယ္......
ေရာ့... Oki ဆပ္ျပာနဲ႔ ေလွ်ာ္ၾကစို႔...."
😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁
ၿပီးပါၿပီ
ဤတြင္ Oki ဆပ္ျပာေၾကာ္ျငာၿပီးဆံုးပါၿပီ ခင္ဗ်ာ...
သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဝယ္ယူအားေပးႏိုင္ပါတယ္...
ခဲျခစ္ကံစမ္းမဲေတာင္ပါေသးတယ္ေနာ္....
Steemit မိသားစုမ်ားအား ေလးစားလ်က္...
@kyawthetaung(MSC-125)