မဂၤလာပါခင္ဗ်ား။ ကၽြန္ေတာ္ ၏ မၿပီးေသးေသာ မႏၲေလး ခရီးစဥ္ကို ဆက္ပါအံုးမည္။ ဆိုခဲ့သည့္ အတိုင္း အေဝးေျပးကားႀကီးမွာ ညအမွာင္ ထဲသို႔ တိုးဝင္၍ အေဝးေျပး လမ္းမေပၚတြင္ ျမင္း႐ိုင္း တေကာင္ကဲ့သို႔ ေျပးလႊားလ်က္ရွိ၏။ မိမိမွာ ခ်မ္းေအးလြန္းေသာ air con ေအာက္တြင္ ေစာင္ျခံဳ၍ ေကြးေနေတာ့၏။
အိမ္မက္ထဲတြင္ကာ Steem ေစ်း $100 ေက်ာ္ ျဖစ္ေန၍ မိမိႏွင့္ အတူ MSC အဖြဲ႕သားမ်ား ေအာင္ပြဲခံေနၾက၏။ ေအာင္ပြဲခံ၍ မွ မဆံုးခင္ " အေပါ့အပါး သြားႏိုင္ပါၿပီရွင္" ဟူေသာ အသံျဖင့္ လန္႔ႏိုးလာ၏။ နာရီၾကည့္ေသာ္ ၄ နာရီခြဲ ေခ်ၿပီ။ မိတၳီလာ သို႔ ေရာက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း သိရ၏။ မိမိလည္း အေပါ့အပါးသြားရန္ ထရ၏။
မသြားလို႔ကလည္း မျဖစ္။ နံနက္ ၅ နာရီထိုးလ်င္ ႏိုးစက္ထက္ပင္ ပို၍တိက် ေသာ ကၽြႏုပ္ ဗိုက္မွာ အခ်က္ေပးေတာ့မည္ကို သိ၏။ ဤသို႔ နံနက္ ေစာေစာ အစာေဟာင္း စြန္႔ျခင္းမွာ က်န္းမာေရးႏွင့္ ညီၫြတ္ေသာ္လည္း ခရီသြားလ်င္ကာ လြန္စြာမွ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ရ၏။
မွတ္မွိေသးသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ အနည္းငယ္ခန္႔က ဗန္ေမာ္ တြင္ရွိေသာ မိမိ အဖြား ေနမေကာင္း ျဖစ္ေန၍ မိမိအား ေတြ႕ခ်င္ ေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားလာေသာအခါ ခရီးသြားရန္ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့၏။မိမိအစ္မ အႀကီးဆံုး ျဖစ္သူႏွင့္ ခရီးသြားရ၏။ အစ္မ ျဖစ္သူမွာ ခရီးသြားသည္ႏွင့္ အစားမစာေတာ့သလို ေရေသာက္လည္း အလြန္ နည္းသြားသျဖင့္ ကိစၥမရွိ။
မိမိမွာသာ ကိစၥမ်ားရေတာ့၏။ ရန္ကုန္မွ မႏၲေလး သို႔ အျမန္ရထား အထူးတန္းမွ စီး၍ ကိစၥမရွိ ေသာ္လည္း ( ၾကမ္းပိုးကိုက္သည္မွလြဲ၍ ) မႏၲေလးမွ ဗန္ေမာ္သို႔ ကားစီးေသာအခါ ေတြ႕ေလၿပီ။ ဘုရာစူး အေဝးေျပးကားျဖစ္၏။ ကားေခါင္မိုးေပၚတြင္ ကုန္မ်ား အျပည့္ တင္ထား၏။
မိမိထိုင္ခံု ေအာက္တြင္လည္း ကုန္ပစၥည္းမ်ားကာ အျပည့္။ ေျခခ်စရာပင္မရွိ။ ဒူးေထာင္၍ ထိုင္ရ၏။ ခံုတန္းမ်ား၏ အလယ္ လူေလွ်ာက္ေသာ လမ္းမ်ားတြင္လည္း ကုန္မ်ားကာ အျပည့္ ။ အျပင္ထြက္လ်င္ ထိုပစၥည္းမ်ားအား နင္းေက်ာ္ခြ၍ ထြက္ရ၏။ ကားေနာက္ဘက္တြင္လည္း ၾကက္ျခင္းမ်ားတင္ထားေသး၏။ ကားမွာ aircon ကားမဟုတ္ ျပတင္းေပါက္ ဖြင့္စီးရေသာကားျဖစ္၍ လမ္ခရီးတခုလံုး ဖုန္ရွဴ၍ စီးလာရ၏။ ဗန္ေမာ္သို႔ မေရာက္မွီ ငရဲသို႔ အရင္ေရာက္သကဲ့သို႔သာ။
လွတပတ ဝတ္စားလာေသာ မဒီပ်ိဳေလးမ်ားလည္း ေနာက္တေန႔တြင္ ေခါင္းႏွင့္ မ်က္ခံုးေမြး တို႔တြင္ ဖုန္မ်ားျဖင့္ ျဖဴေဖြးေန၍ ေမ်ာက္ဖင္နီ ဘဝသို႔ ေရာက္ၾကရ၏။ ဆိုခဲ့သည့္ အတိုင္း ထို ဗန္ေမာ္ အေဝးေျပးကား စီးလာ၍ နံနက္ ၅ နာရီထိုးေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့တြင္ ကိစၥမ်ားေခ်ၿပီ။ သဘာဝအား လြန္ဆန္၍ မရ။
မႏၲေလး တြင္ စားခဲ့ေသာ ေရစိမ္ ေခါက္ဆြဲ ႏွစ္ပြဲးကာ ေနာက္တေန႔တြင္ ဒုကၡေပးေခ်ၿပီ။ ႀကိဳးစား၍ ေအာင့္ထားသည္။ မရ ။ မရ၍ စိတ္တိုလာ၏။ အာရံု ေျပာင္းရန္ အေခ်ာအလွ မည္သူရွိသနည္း ရွာၾကည့္ေသာ္လည္း ခ်မ္းေအး လွေသာ ေဆာင္းတြင္းႀကီးတြင္ အားလံုး ေစာင္ ေခါင္းမီးျခံဳ၍ အိပ္ေနၾက၏။
မိမိတေယာက္တည္း ဤမွ်ခ်မ္းေသာ ေဆာင္းတြင္ နံနက္ခင္းတြင္ ေခၽြးေစးမ်ား ျပန္ေန၏။ ေနာက္ဆံုး မည္သို႔မွ် မခံႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ လူမ်ား ပစၥည္းမ်ား ေက်ာ္ခြ၍ ကားေရွ႕ခန္းသို႔ သြား၍ ကားစပယ္ယာအား မိမိျပသနာ ကို ရွင္းျပရေလေတာ့၏။ ထိုသေကာင့္သား ကားစပယ္ယာ ရွင္းျပလိုက္မွ ကားေပၚမွ ခုန္ခ် ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားေတာ့၏။
" အစ္ကို အခုကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာင္တက္ ေနတာ ရပ္လိုက္လို႔ မရဘူး ၊ ရပ္လိုက္ရင္ ေနာက္ကို ျပန္လိမ့္ ဆင္းသြားလိမ့္မယ္" ဟူလို။ မိမိလည္း ေအာင့္ထား၍ မရေတာ့ေၾကာင္း ကတုန္ကယင္ ႏွင့္ ရွင္းျပရ၏။ ထို႔ေနာက္မွ စပယ္ယာကလည္း ၅ မိနစ္ခန္႔သာ ႀကိဳးစား ေအာင့္ထားရန္ ႏွင့္ အေရွ႕ တျပ တြင္ တံတား တစင္း ရွိေၾကာင္း ၊ ထိုတံတား ေရာက္လ်င္ ခရီးသည္တို႔ အားလံုး လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ၾကရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္ ေျပာျပ၏။
ကၽြန္ေတာ့အား အာရံုေျပာင္း ေစရန္ ကြမ္းေကၽြး၏။ ကြမ္းစားသည္က ကြမ္းစားသည္သာ ျဖစ္၏။ ဗိုက္နာ၍ အိမ္သာတက္ခ်င္ေနေသာ ဆႏၵအား ေပ်ာက္သြား ေအာင္ မစြမ္းသာပါ။ အႏွီး စပယ္ယာေျပာ ေသာ တျပ မွာ မည္မွ် ရွည္ ေသာ တျပ ျဖစ္မွန္ မသိ။
နာက္ဆံုးတြင္ ထို စပယ္ယာေျပာေသာ တံတား သို႔ ေရာက္ေလၿပီ။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကာ ေျပာမျပတတ္။ မိမိခ်စ္သူထံမွ ခ်စ္ပါတယ္ဟူ ေသာ အေျဖ ရလ်င္ပင္ ထို အေပ်ာ္ကို မမွီတန္ရာ။ တံတာေဘးတြင္ ရွိေသာ ဂိတ္တဲေလးထံသို႔ သြား၍ အိမ္သာ ရွိရာသို႔ လမ္းၫြန္ ခိုင္းရ၏။ စစ္သား ၄ ဦးခန္႔ ထိုင္၍ မီးလႈံေနေသာ ဂိတ္တဲျဖစ္၏။
စစ္သား တစ္ဦးမွ ေတာအုပ္ဘက္သို႔ လက္ညဳိးထိုးျပသျဖင့္ ေတာအုပ္ရွိရာသို႔ ဓါတ္မီးကိုင္၍ ထြက္လာခဲ့၏။ အိမ္သာကာ ရွာမေတြ႕။ ဟိုဟို သည္သည္ မီးထိုး၍ ရွာေသာ္လည္း မေတြ႕ ။ ထမင္းစားခါနီး ဟင္းခြက္ ေမွာက္က်သကဲ့သို႔ ခံစားရ၏။ ဂိတ္တဲေလး သို႔ တေခါက္ျပန္ ေျပး၍ အိမ္သာမေတြ႕ေၾကာင္း ေျပာရေလေတာ့၏။
စစ္သားမ်ားကလည္း ရယ္ေမာ၍ " အဲမွာ ရွိတဲ့ ျခံဳေတြက အိမ္သာေတြပဲေလ " ဟူလို။ မတတ္ႏိုင္ ။ မိမိလည္း ေႁမြပါးကင္းပါ ေၾကာက္သျဖင့္ ေခ်ာင္းေဘးရွိ အတန္ငယ္ေဝးေသာ ေသာင္ျပင္ေလးသို႔ ထြက္လာခဲ့၏။ ေသာင္ျပင္သို႔ သြားေသာလမ္းတြင္ ေျခလွမ္းတို႔မွာ မူမမွန္ခ်င္ေတာ့။
ဖင္ေလး လိမ္က်စ္လိမ္က်စ္ျဖင့္ ကီမိုႏို က်ပ္က်ပ္ ဝတ္ထားေသာ ဂ်ပန္မကဲ့သို႔ သြားရေလ၏။ ေသာင္ျပင္ ျပန္႔ျပန္႔ကာ ေရာက္ေလၿပီ။ သဲက်င္းတူး၍ ကိစၥရွင္းရ၏။ အစာေဟာင္း တို႔ကာ ျမည္သံစြဲ အလကၤာ မ်ိဳးစံု ရြတ္၍ ေျပးထြက္လာၾက၏။ ထို အခ်ိန္တြင္း ေခ်ာင္း႐ိုးေလးမွ ေလၫွင္းေလး တိုက္ခတ္လာရာ ျပန္ေနေသာ ေခၽြးေစး တို႔ျဖင့္ ထိေတြ႕၍ ေအးျမ စိတ္ခ်မ္း သာ ေသာ ရသကို ခံစားရ၏။
ထို စည္းစိမ္ကာ အလြန္ႀကီးမား၏။ သၾကားမင္း စည္းစိမ္ျဖင့္ မလည္း ႏိုင္ရာ။ ကိစၥရွင္းၿပီးေသာ္ အေရွ႕ဘက္မွ ေရာင္နီ ပ်ိ္ဳလာၿပီ ျဖစ္၍ ငွက္ကေလးမ်ား၏ စိုးစီ စိုးစီ အသံကို ၾကားရ၏။ ထိုခဏ၌ ကမ႓ာေလာကႀကီးမွာ အရာရာ ၿငိမ္ခ်မ္း လွပေနေတာ့၏။
ဤသည္မွာ ၾကံဳ၍ ကၽြန္ေတာ္ ဗန္ေမာ္ သြားခဲ့ေသာ ခရီးသြား အေတြ႕အၾကံဳ ကို ၾကံဳႀကိဳက္၍ ေဖၚျပရျခင္း ျဖစ္၏။ယခုေတာ့ မႏၲေလး - ဗန္ေမာ္ အေဝးေျပးကားမ်ားလည္း အေတာ္အတန္းေကာင္းမြန္လာေၾကာင္း လမ္းခရီးလည္း ေကာင္းမြန္ေၾကာင္း ၾကားသိရ၏။ ေကာင္းေလစြ။
ဤ မႏၲေလး ခရီးစဥ္တြင္ လည္း ထိုကဲ့သို႔ မျဖစ္ရေအာင္ မိတၳီလာတြင္ အျပတ္ရွင္းခဲ့ေတာ့ ၏။ ကားျပန္ထြက္ ေသာ္ ေအးျမလြန္းေသာ aircon ေၾကာင့္ ထပ္မံအိပ္မရေတာ့။ ေမွာင္မိုက္ေသာ အျပင္ဘက္ရွိ ေရးေတးေတး ျမင္ရေသာ ရႈခင္း ကို ေငးေနေတာ့၏။
မၾကာခင္ တံတားဦးသို႔ ေရာက္ေလၿပီ။ မိမိကာ မၾကာခင္ မႏၲေလး ေရႊၿမိဳ႕ ေတာ္သို႔ ေျခခ်ရေတာ့ မည္ျဖစ္၍ မိမိ၏ tour guide ျဖစ္ေသာ @thatkozaw သက္ကိုေဇာ္အား ဖုန္းဆက္ေခၚရေတာ့၏။ ဖုန္းမွ ျပန္ၾကားလာသည္ကာ " သင္ေခၚဆိုေသာ ဖုန္းနံပါတ္မွာ စက္ပိတ္ထားပါတယ္ရွင္ " ဟူလို။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ျမန္မာလူငယ္မ်ား steemit တြင္ေအာင္ျမင္ၾကပါေစ....
Photos credit; Google Image
Author : Henry Aung ( Kachin )
MSC : 001