ရွင္သန္ျခင္းဆုိသည္မွာလည္း ေမြဖြားလာခ်ိန္မွ ေသဆုံးခ်ိန္ထိသာ ႀကာျမင့္ေသာအခ်ိန္အတုိင္းအတာတစ္ခုျဖစ္၏။ ခ်မ္းသာႀကြယ္ဝမႈျဖင့္ ေမြးဖြားလာေသာ သူေဌးသားလည္းဆင္းရဲမဲြေတစြာေသဆုံးသြားႏုိင္၏။ ထုိ႔အတူ ဆင္းရဲခ်ဴ ိ႔တဲ့စြာေမြးဖြားလာေသာ ဆင္းရဲသားသည္လည္း ခ်မ္းသာႀကြယ္ဝစြာ ေသဆုံးသြားႏုိင္သည္။ ဘဝ၏သာယာလွပမႈသည္ ရွင္သန္ရေသာအခ်ိန္ကာလႀကာျမင့္မႈႏွင့္ တုိက္ရုိက္အခ်ဴ ိးမက်ေပ။ လူတစ္ဦးသည္ အသက္ရွည္ေကာင္းရွည္လိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ရွည္တုိင္းလည္း သာယာလွပေသာဘဝ တစ္ခုကုိ ပုိင္ဆုိင္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္တန္ရာ။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ ဘဝရွင္သန္မႈတြင္ အလွတရားဟူသည္ အဘယ္နည္း။
က်ြန္မတုိ႔ လူသားမ်ားကေတာ့ ရွင္သန္ခြင့္ရေသာ အခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ တစ္စုံတစ္ရာျဖစ္ထြန္းမႈအတြက္လည္း ႀကဳိးစားႀကရသည္။ ျဖစ္ထြန္းလာေသာတစ္စုံတစ္ရာကုိ ေနာင္လာေနာင္သား မ်ဴ ိးဆက္သစ္မ်ားအတြက္ ခ်န္ထားေပးႏုိင္ရန္လည္း ႀကဳိးစားႀကရသည္။ ထုိ႔သုိ႔ ႀကဳိးစားေနျခင္းကပင္ ဘဝ၏ အလွတစ္ရားတစ္ခုျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ဘဝတြင္ ခါးတမာမ်ားႏွင့္လည္း ႀကဳံရႏုိင္သကဲ့သုိ႔ ပ်ားသကာမ်ားႏွင့္လည္းေတြ႔ရႏုိင္သည္။ ဘဝ၏သာယာလွပမႈမွာ မိမိတုိ႔ရွင္သန္ေနရေသာတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေနမ်ားႏွင့္လည္း ဆက္စပ္ေနေသး၏။ ေကာင္းေသာပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ထိေတြ႕ေနရခ်ိန္တြင္ ဘဝကာလွပေနသည္။ မေကာင္းေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ထိေတြ႔ေနရခ်ိန္တြင္ ဘဝကား အက်ည္းတန္ေနေတာ့၏။ က်ြန္မကုိယ္တုိင္လည္း ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနအမ်ဴ ိးမ်ဴ ိးတြင္ လႈပ္ရွားရွင္သန္ခဲ့ဖူးသည္။ လူအမ်ဴ ိးမ်ဴ ိးႏွင့္ ေတြ႔ႀကဳံခဲ့ရဖူး၏။ ေဒါသ ေလာဘ မာန အာဃာတ သံသယမ်ားႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္မ်ားႏွင့္လည္း ထိေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္။ ထုိသုိ႔ေတြ႔ႀကဳံရသည့္ အခ်ိန္တုိင္း ဆရာညြန္႔ေဝ(ကသာ)၏ 'သူ႔မွာအလွ အလွကုိယ့္မွာ' ဟူသည့္ ကဗ်ာေလးကုိ အမွတ္ရမိ၏။
MSU-007