Gisteren was het precies een jaar geleden. Een jaar geleden dat ik erachter kwam dat er opnieuw een wondertje in mijn buik mocht groeien.
Soms verdwijnen herinneringen even naar de achtergrond, om op speciale dagen weer haarscherp op je netvlies te staan. Ik weet het nu weer zo goed. 12 juli, 7 uur 's ochtends. Thijs was net naar zijn werk vertrokken. Hoewel ik een aantal dagen eerder een negatieve test in mijn handen had gehad, had ik toch de drang om nog eenmaal te kijken. En ja hoor, daar verscheen heel lichtjes dat zo gewenste tweede streepje.
Ik weet nog zo goed wat voor enorme kriebels in mijn buik ontstonden. Hoe ik Veerle in mijn armen nam en haar vertelde dat ze grote zus zou worden. Hoe ik twee lieve vriendinnetjes vroeg mee te turen naar het streepje, waarvan ik hoopte dat het niet alleen in mijn ogen bestond. Hoe ik later met Veerle naar het consultatiebureau moest en daar eigenlijk al wilde uitroepen dat haar broertje of zusje binnenkort ook langs zou komen. Hoe Veerle en ik samen wachtten op Thijs, om ook hem dit nieuws te vertellen. En hoe Thijs straalde van geluk, toen hij in de namiddag zag welke tekst er op Veerle haar romper stond (namelijk: ik word grote zus). Het zijn zulke warme herinneringen. Mijn eerste herinneringen aan Lars, die ik nu dus eigenlijk precies een jaar geleden al leerde kennen.
Een aantal weken later hebben we onze familie en vrienden op de hoogte gebracht van de zwangerschap. We gaven hen bovenstaande foto in een lijstje. 'Bakken tot maart', luidde de laatste zin van het recept. Om precies te zijn tot 23 maart, weten we nu.