sekmelerde kaç gündür açık kalan bu yazıyı okumak şu ana nasipmiş, havanın kapalı ve gri olması okuduklarımla çok uyuşuyor gibi.
Bazı insanlar, melankoli ile küçük yaşta tanışmış olanlar özellikle de, karanlıkta hayat bulurlar. Güneş onların üzerinden kör edici parlaklığını çektiğinde kardelenin kar içinde çiçek açması gibi çiçek açarlar. Bu yüzden de hep kardelen derim karanlıkla tanışık olanlara.
sözlerin beni etkiledi, içten gelerek yazıldığı o kadar belli ki.
ve fotoğraf seçimlerin de harika, özellikle ilk eklediğin. o satırlarla uyumu çok hoş.
görsel seçmek için uzun uğraşlar verdiğim için dikkatimi çekiyor.
Biz, Ay çocuklarının karanlığa ihtiyacı vardır. Ve bu karanlık içerisinde de Ay olmadan solup gideriz. Yok olmak isteriz ama aynı zamanda da tutunuruz hayata. Ay'ın ışığı tutar bizi hayatta. Akşam sefalarına da benzeriz. Güneşin gidişini selamlar, Ay'ın ayak sesleri oluveririz. Rengimiz canlı görünse de dışarıdan tanırız birbirimizin karanlığı en yakından.
ve okumak güzeldi.. 🙆♀️