Hello everyone.
Today I wanted to use this place as a diary again. I want to talk a little more about the past. I would like to write something about the past that I have been stuck on and which I can't leave behind, and say something as a recommendation to myself. I want to make fun of myself when I go back and read these articles one day. Because I know that years from now, everything will be very different from now. Everything will be much better for me.
Herkese merhaba.
Bugün yine burayı bir günlük gibi kullanmak istedim. Biraz daha geçmiş hakkında konuşmak istiyorum. Takılı kaldığım ve bit türlü geride bırakamadığım geçmiş hakkında burada hem bir şeyler yazıp hem de kendime tavsiye niteliğinde bir şeyler söylemek istiyorum. Bir gün geri dönüp bu yazıları okuduğumda kendimle dalga geçmek istiyorum. Çünkü biliyorum yıllar sonra her şey şimdikinden çok daha farklı olacak. Her şey çok daha güzel olacak benim için.
I wanted to share flowers like this in this post because whenever I see a colorful flower or at least one flower, I am very happy. When I watched Dreams, Passions and Crimes the other day, I thought it would make most sense now to think a little more about childhood and the past. I am a very emotional, sensitive, compassionate, obsessive and also paranoid person. My siblings were raised by the same parents, but I am really different to them. While this is a bit sad, I still think that being different isn't always bad.
Bu gönderide böyle çiçekler paylaşmak istedim çünkü ne zaman renkli bir çiçek görsem ya da en azından bir çiçek görsem çok mutlu olurum. Geçen gün Düşler, Tutkular ve Suçlar filmini izleidm de çocukluk ve geçmiş hakkında biraz daha fazla düşünmenin şimdi en mantıklısı olduğunu düşündüm. Çok duygusal, hassas, merhametli, takıntılı ve aynı zamanda paranoyak bir insanım. Kardeşlerimi de aynı anne baba yetiştirdi ama ben onlara göre gerçekten çok farklıyım. Bu biraz üzücü olsa da yine de bakınca aslında farklı olmanın her zaman kötü olmadığını düşünüyorum.
While writing these lyrics, I am listening to a song I listened to in the past. I can't leave the past, but I'm slowly getting things done in my head. I think I will never forget things until I finish them in my head and I will always think about it. But it doesn't go on like this. Because I get triggered several times a year and I fall again. I'm currently researching and thinking about the source of this. I constantly ask questions about my childhood to those around me, and unfortunately I see that Freud's stages and complexes have come true exactly as I predicted. But I should add that some things also develop on their own.
Bu sözleri yazarken eskilerden dinlediğim bir şarkıyı dinliyorum. Ben geçmişten ayrılamıyorum ama yavaş yavaş kafamda bir şeyleri bitiriyorum. Sanırım bir şeyleri kafamda bitirmeden hiçbir zaman unutmayacağım ve her zaman sürekli düşüneceğim. Ama bu böyle de devam etmez ki. Çünkü yılda birkaç kere tetikleniyorum ve yine düşüyorum. Şimdilerde bunun kaynağını araştırıyorum ve düşünüyorum. Çevremdekilere çocukluğum ile ilgili sürekli sorular soruyorum ve ne yazık ki tam olarak tahmin ettiğim gibi Freud' un evre ve komplekslerinin gerçekleşmiş olduğunu görüyorum. Ama bazı şeylerin de kendi kendine geliştiğini de eklemeliyim.
I guess my next question should actually be to ask why he does things like that. For years... I know I'll never be relieved until I get an answer to this, but I don't want to ask either. Because I know you get upset when you ask. But I'm important too, not just others. If I always care about others, there is nothing left for me. But life begins now. There is something I have to do next. I must either leave this place forever or stay here forever. There is no more...
Sanırım bir sonraki sorum aslında onun neden böyle şeyler yaptığını sormak olmalı. Yıllarca... bunun cevabını almadan asla rahatlamayacağımı biliyorum ama bir yandan da sormak istemiyorum. Çünkü sordukça üzüldüğünü biliyorum. Ama ben de önemliyim ya sadece başkaları değil. Hep başkalarına önem verirsem bana hiçbir şey kalmaz. Ama hayat şimdi başlıyor. Bundan sonra yapmak zorunda olduğum bir şeyler var. Ya burayı sonsuza kadar bırakmalıyım ya da burada sonsuza kadar kalmalıyım. Dahası yok...
I hope our lives are as beautiful and colorful as these flowers. I know that while most of us are still living with childhood dreams, we are not aware that we actually embarked on life. I don't know when I'll realize it, but I need to realize it before it's too late.
And it's time again. It's time to get some advice from those reading this post.
Bu çiçekler kadar güzel ve renkli hayatlarımız olur umarım. Çoğumuz hala çocukluk hayalleriyle yaşarken aslında hayata atıldığımızın farklında değiliz biliyorum. Ben ne zaman farkına varırım bilmiyorum ama çok geç olmadan bunun farkına varmam gerekiyor.
Ve yine zamanı geldi. Bu yazıyı okuyanlardan biraz tavsiye alma zamanı geldi.