![image.png](https://files.peakd.com/file/peakd-hive/juecoree/23xVXghnR2CRFtickBKEdu6vZqKt89uCKZWb6EPeRRoZVD1fPths7sFjd7HnsucSWPz3W.png) > Every skin color is beautiful. | Photo Credit: [BBC](https://www.google.com/url?sa=i&url=https%3A%2F%2Fabcnews.go.com%2FGMA%2FStyle%2Fvideo%2Fpeople-color-discuss-impact-colorism-71914978&psig=AOvVaw1Fr9xvLMYF0sFyw5J8ItZG&ust=1623487766157000&source=images&cd=vfe&ved=2ahUKEwjt9IeumY_xAhUNzmEKHYZNCU4Qjhx6BAgAEBI)
I heard several stories about how some people look down on people with darker skin. As I was walking through a store, I came across a series of stalls. At first, the only thing that was remotely remarkable about these stalls was the fact that there was just an utter abundance of lotion there. Upon a closer look, I realized that all of the products were for skin lightening. Some Filipinos who have darker skin tones want to spend a lot of skin whitening. I wondered why someone ever wants to strip their skin out of its pigment. I mean, first of all, it is expensive, it seems unnecessary, and as you're essentially bleaching your skin, it is painful. The sad truth of it all is that, in the Philippines, having dark skin equates to being dirty, ugly, and poor. Some people don't leave their house without umbrellas even when it is not raining. They wear full-length pants and long sleeve shirts in 110-degree weather. Some people would walk into a drugstore fully stocked with skin-lightening products. I am not a fan of whitening, but a lot of Filipinos do. Some friends said that when they looked at all those products on the shelf, it seemed to tell them that they shouldn't look the same as the models. They had never felt like more of an outsider and had never felt uglier. Why is skin whitening so prevalent in Southeast Asia, especially in the Philippines? Well, long story short, the Philippines had a very long history of colonization. One that accumulates to hundreds of years even. During this time, native Filipinos relinquished their beliefs in favor of Eurocentric ones. That their white oppressors established that the lighter your skin was, the higher your status was too. Soon enough, Filipinos began to try to fit into this white beauty standard of fair skin, unconsciously imposed upon them. Sadly, this colonial ideal of anti-brownness has never left the Filipinos. Even now, we still get comments like “gwapa man ka, itom lang.” (your beautiful but dark.) or “mag gluta ka kaya or kojic para mas mugwapa ka.” (You should use glutathione or Kojic soup to look beautiful.) Let me share a story about a friend that is too bothered about the comment about her skin; hence she is someone who looked different due to a darker skin tone as to her family. She always had darker skin than her relatives. She shared that her skin color was always a conversation in her family. They teased her all the time. It was even a long-standing joke that she was far too dark compared to her brothers or mom. That some joke went overboard that her family adopted her. She gets used to the unwanted attention, the mean comments, and the criticism as she grows up. --- ![image.png](https://files.peakd.com/file/peakd-hive/juecoree/23x15Ed5pXPXCyzELPz53tEK5bxnvmvEu8gJq5LfLmWD7aVYD1ZZNzpkcuWRXSqy5xJRz.png) > Aeta children playing "Luksung Tinik". | Photo Credit: [Ruby Jane](https://pixabay.com/photos/aeta-kids-native-filipinos-kids-play-114237/) --- It didn't even bother her that much since she knew her family didn't mean it, and it was just funny but she also heard it from a random someone said, she truly meant it. The comment was too over the board. that she would never be as wholly beautiful. The comment hurt her and started to feel insecure about her skin color that she simply could never be beautiful in their eyes because her skin was brown instead of white. The first time she heard the mean comment, she went to her mom about it, and her mom could obviously tell that she was down and reassured that her skin is something to be proud of and she shouldn't feel insecure about it. Being beautiful is not a single skin tone. Each tone is a beauty of its own. But how was she supposed to believe her mom? After all, Filipinos grow up watching Filipino actors and actresses on tv and they were all fair-skinned. Even if there was a dark-skinned actor, they received far less screen time. That is the problem. We can say that a dark tone individual is beautiful, but our society portrays beauty differently. My friend feels even worse when she watch pageants on television. Every year and started to notice this pattern that the Philippines had to send contestants who were half white and half Filipino. They all had fair skin and obviously. The problem is more concerning on women than men, but overall, both genders received the same remarks. My friend would question herself. Why she never sees herself in these women? Why were they never looked like her? I have some friends having the same question. If these women were supposed to be the embodiments of beauty and grace and what it truly meant to be the ideal Filipino woman. Why didn’t they choose someone that looks like the majority of us? Was it because brown women were just not worth being shown? I am not a fan of beauty pageants and do not know how ar they are judged. Maybe our society and some Filipinos weren't considering dark-skinned women beautiful at all. These problems seldomly concern men that much as women do, but colorism affects any gender. My examples are more on the women because I observed Filipinas are more concerned about their skin. A lot of Filipina wore sunscreen all the time to avoid the sun, and they aggressively exfoliate their skin every single day in hopes that they could scrub off their skin as if it were dirt. I think it is terrible and unhealthy. As unhealthy as it sounds, they found satisfaction that they are one step closer to those fair-skinned women, which they always envied. My friend shared that every layer of her skin that scrub off means getting closer to what society deemed beautiful. Some people find discomforts after trying to lighten their skin. My friend experienced physical pain from it due to her skin became excruciatingly dry. It made her realized that nothing was worth hurting that much than her skin. We should realize that the skin that we have is the only skin that we will ever have. Who gives a dumb fuck about what some colonials from hundreds of years ago had to say about what is beautiful and what's not? We should be taking care of our skin and embrace our darker skin tone. Filipinos should love it and radically accept themselves for who we are as we are and not feel that we have to change how we look for anyone but ourselves. We should break skin-lightening habits and slowly change our perception of beauty. People with color are beautiful same with whites. Filipinos should never be ashamed of their skin. The color of generations of native Filipinos who not only existed but thrived long before the Spanish colonials thought they had discovered them. We should be proud of our skin and cultural identity. We should look at fair-skinned women as beautiful as those with colors. We do not have anything to envied. The "Kayumaggi" represent the history resilience and beauty of the Filipinos who came before us. --- ![image.png](https://files.peakd.com/file/peakd-hive/juecoree/EoEq5zuQbBsvLJjb4XXbhv9vydBKCa76VL853iBp7eEMSmAyYVFnbi7jA2eDcQ9rcP9.png) > Photo Credit: [The Black Youth Project](https://www.google.com/url?sa=i&url=http%3A%2F%2Fblackyouthproject.com%2Fmy-black-girl-magic-is-not-the-work-of-god%2F&psig=AOvVaw1f6Ce0u_yH7q6VQ30_UdmE&ust=1623488140010000&source=images&cd=vfe&ved=0CA0QjhxqFwoTCOjjxuCaj_ECFQAAAAAdAAAAABAF) --- Unfortunately, this is not a realization that everybody comes to today. The skin whitening industry is rooted in self-hate and the insecurities of vulnerable colored individuals. Millions of people worldwide are willing to buy pills and undergo surgeries just to lighten their skin. Those people who can't afford the surgeries or the medication to achieve the look buy cheaper products with dangerous chemicals in them. Some of which have even been linked to having mercury poisoning. Colorism has affected far beyond just a person's confidence or physical health. People with darker skin, at least in the Philippines, are more likely to get bullied for their appearance. They have harder times getting hired over fair-skinned individuals. We can link colorism to depression, anxiety, and other mental illnesses. So, what can we do to stop this problem? Obviously, there's no overnight solution but it starts within ourselves. We need to change how we define beauty. We need to be sensitive to what we say and joke around. We need to understand how our words can affect others and their self-esteem. Go out of your way to uplift them because letting them know that they're appreciated and being kind to them can mean so much more than you think. And finally, never stop fighting colorism. It's a global issue and it doesn't just affect Filipino people. Colorism affects people all over Asia, the Latino community, indigenous people, and it especially affects people of African descent. A social stigma remains a stigma when we don't slowly correct it. It is not an overnight success, but it will make some difference. We need to hear stories and conversations with people of color, who are affected by these social stigmas. We still have a lot to learn and the more we try to educate ourselves, the closer we will be to a solution. Although eradicating discrimination altogether is no easy feat, I am hopeful and confident that through a collective effort, we can end colorism. Again, every skin color is beautiful. ---- > In Filipino Language
![image.png](https://files.peakd.com/file/peakd-hive/juecoree/23xVXghnR2CRFtickBKEdu6vZqKt89uCKZWb6EPeRRoZVD1fPths7sFjd7HnsucSWPz3W.png) > Every skin color is beautiful. | Photo Credit: [BBC](https://www.google.com/url?sa=i&url=https%3A%2F%2Fabcnews.go.com%2FGMA%2FStyle%2Fvideo%2Fpeople-color-discuss-impact-colorism-71914978&psig=AOvVaw1Fr9xvLMYF0sFyw5J8ItZG&ust=1623487766157000&source=images&cd=vfe&ved=2ahUKEwjt9IeumY_xAhUNzmEKHYZNCU4Qjhx6BAgAEBI) Narinig ko ang maraming mga kuwento tungkol sa kung paano ang pagtingin ng ilang mga tao sa mga taong may maitim na balat. Habang naglalakad ako sa isang tindahan, nakatagpo ako ng isang serye ng mga stall. Sa una, ang tanging bagay na malayo ay kapansin-pansin tungkol sa mga kuwadra na ito ay ang katunayan na mayroong isang ganap na kasaganaan ng losyon doon. Sa masusing pagtingin, napagtanto ko na ang lahat ng mga produkto ay para sa pagpapagaan ng balat. Ang ilang mga Pilipino na may mas madidilim na mga tono ng balat ay nais na gugulin ang maraming pagpaputi sa balat. Nagtataka ako kung bakit may nagnanais na alisin ang kanilang balat sa pigment nito. Ibig kong sabihin, una sa lahat, ito ay mahal, tila hindi kinakailangan, at dahil mahalagang pinapaputi mo ang iyong balat, ito ay masakit. Ang malungkot na katotohanan sa lahat ay, sa Pilipinas, ang pagkakaroon ng maitim na balat ay katumbas ng marumi, pangit, at mahirap. Ang ilang mga tao ay hindi umaalis sa kanilang bahay nang walang mga payong kahit hindi umuulan. Nagsusuot sila ng buong pantalon at mahabang manggas na shirt sa 110-degree na panahon. Ang ilang mga tao ay lalakad papunta sa isang botika na ganap na puno ng mga produktong nagpapagaan ng balat. Hindi ako tagahanga ng pagpaputi, ngunit maraming mga Pilipino ang gumagawa. Ang ilang mga kaibigan ay sinabi na kapag tiningnan nila ang lahat ng mga produktong nasa istante, tila sinabi sa kanila na hindi sila dapat magmukhang katulad ng mga modelo. Hindi nila kailanman nadama tulad ng higit sa isang tagalabas at hindi kailanman nakaramdam ng pangit. Bakit laganap ang pagpaputi ng balat sa Timog-silangang Asya, lalo na sa Pilipinas? Sa gayon, mahabang kwento, ang Pilipinas ay may napakahabang kasaysayan ng kolonisasyon. Isa na naipon sa daan-daang taon kahit. Sa panahong ito, tinanggal ng mga katutubong Pilipino ang kanilang mga paniniwala sa pabor sa mga Eurocentric. Na ang kanilang mga puting mapang-api ay nagtaguyod na mas magaan ang iyong balat, mas mataas din ang iyong katayuan. Sa madaling panahon, nagsimulang subukan ng mga Pilipino na magkasya sa puting pamantayang pampaganda ng patas na balat, na hindi namamalayang ipinataw sa kanila. Nakalulungkot, ang ideal na kolonyal na ito ng anti-brownness ay hindi umalis sa mga Pilipino. Kahit ngayon, nakakakuha pa rin kami ng mga puna tulad ng “gwapa man ka, itom lang.” (Maganda ka naman pero itim nga lang.) or “mag gluta ka kaya or kojic para mas mugwapa ka.” (Dapat mong gamitin ang glutathione o Kojic na sopas upang magmukhang maganda.) Hayaan akong magbahagi ng isang kuwento tungkol sa isang kaibigan na masyadong nababagabag tungkol sa komento tungkol sa kanyang balat; samakatuwid siya ay isang tao na iba ang hitsura dahil sa isang mas maitim na kulay ng balat sa kanyang pamilya. Palagi siyang may maitim na balat kaysa sa kanyang mga kamag-anak. Ibinahagi niya na ang kulay ng kanyang balat ay palaging isang pag-uusap sa kanyang pamilya. Inaasar nila siya palagi. Kahit na isang matagal nang biro na siya ay masyadong madilim kumpara sa kanyang mga kapatid na lalaki o ina. Na ang ilang mga biro ay lumampas sa dagat na pinagtibay siya ng kanyang pamilya. Nasanay siya sa hindi kanais-nais na pansin, mga masasamang komento, at mga pintas habang lumalaki siya. --- ![image.png](https://files.peakd.com/file/peakd-hive/juecoree/23x15Ed5pXPXCyzELPz53tEK5bxnvmvEu8gJq5LfLmWD7aVYD1ZZNzpkcuWRXSqy5xJRz.png) > Aeta children playing "Luksung Tinik". | Photo Credit: [Ruby Jane](https://pixabay.com/photos/aeta-kids-native-filipinos-kids-play-114237/) --- Hindi man ito nag-abala sa kanya dahil alam niyang hindi ito sinasadya ng kanyang pamilya, at nakakatawa lang ito ngunit narinig din niya ito mula sa isang random na sinabi ng isang tao, talagang sinasadya niya ito. Ang komentaryo ay sobra sa pisara. na hindi siya magiging ganap na maganda. Ang koment ay nasaktan siya at nagsimulang huwag mag-insecure tungkol sa kulay ng kanyang balat na siya ay hindi kailanman magiging maganda sa kanilang mga mata dahil ang kanyang balat ay kayumanggi sa halip na puti. Sa kauna-unahang pagkakataon na narinig niya ang masamang puna, pinuntahan niya ang kanyang ina tungkol dito, at malinaw na nasasabi ng kanyang ina na siya ay nalulumbay at tiniyak na ang kanyang balat ay isang bagay na maipagmamalaki at hindi siya dapat makaramdam ng insecure tungkol dito. Ang pagiging maganda ay hindi isang solong tono ng balat. Ang bawat tono ay isang kagandahang sarili. Ngunit paano siya dapat maniwala sa kanyang ina? Kung sabagay, lumalaki ang mga Pilipino sa panonood ng mga artista at aktres ng Filipino sa tv at lahat sila ay may balat ng balat. Kahit na mayroong isang artista na may maitim na balat, nakatanggap sila ng mas kaunting oras sa screen. Iyan ang problema. Maaari nating sabihin na ang isang madilim na indibidwal na tono ay maganda, ngunit ang ating lipunan ay naiiba ang paglalarawan ng kagandahan. Mas lalong sumama ang pakiramdam ng kaibigan ko kapag nanonood siya ng mga pageant sa telebisyon. Taon-taon at nagsimulang mapansin ang pattern na ito na ang Pilipinas ay kailangang magpadala ng mga kalahok na kalahating puti at kalahating Pilipino. Lahat sila ay may patas na balat at malinaw naman. Ang problema ay higit na patungkol sa mga kababaihan kaysa sa mga kalalakihan, ngunit sa pangkalahatan, ang parehong kasarian ay nakatanggap ng parehong mga pangungusap. Itatanong ng kaibigan ko ang sarili niya. Bakit hindi niya nakikita ang kanyang sarili sa mga babaeng ito? Bakit hindi sila naging katulad niya? Mayroon akong ilang mga kaibigan na may parehong tanong. Kung ang mga kababaihang ito ay dapat maging sagisag ng kagandahan at biyaya at kung ano ang tunay na ibig sabihin nito na maging perpektong babaeng Pilipino. Bakit hindi sila pumili ng isang tao na katulad ng karamihan sa atin? Dahil ba sa mga brown na kababaihan ay hindi sulit ipakita? Hindi ako fan ng mga beauty pageant at hindi alam kung paano sila hinuhusgahan. Siguro ang ating lipunan at ilang mga Pilipino ay hindi isinasaalang-alang ang mga babaeng maitim ang balat ay maganda man lang. Ang mga problemang ito ay bihirang mag-alala sa mga kalalakihan na tulad ng ginagawa ng mga kababaihan, ngunit ang colorism ay nakakaapekto sa anumang kasarian. Ang aking mga halimbawa ay higit pa sa mga kababaihan dahil napansin ko ang mga Pilipina ay higit na nag-aalala tungkol sa kanilang balat. Maraming Pilipina ang nagsusuot ng sunscreen sa lahat ng oras upang maiwasan ang araw, at agresibo nilang kinukulit ang kanilang balat bawat solong araw sa pag-asang maalis nila ang kanilang balat na parang ito ay dumi. Sa palagay ko ito ay kakila-kilabot at hindi malusog. Tulad ng hindi malusog na tunog, natagpuan nila ang kasiyahan na ang mga ito ay isang hakbang na mas malapit sa mga babaeng may balat ang balat, na palaging kanilang naiinggit. Ibinahagi ng aking kaibigan na ang bawat layer ng kanyang balat na nangangalis ay nangangahulugang mas malapit sa kung ano ang itinuring na maganda ng lipunan. Ang ilang mga tao ay nakakahanap ng mga kakulangan sa ginhawa pagkatapos subukang pagaanin ang kanilang balat. Ang aking kaibigan ay nakaranas ng pisikal na sakit mula rito dahil sa kanyang balat na naging matinding sakit. Napagtanto nito sa kanya na walang masasaktan nang mas malaki kaysa sa kanyang balat. Dapat nating mapagtanto na ang balat na mayroon tayo ay ang tanging balat na magkakaroon tayo. Sino ang nagbibigay ng isang pipi na pahiwatig tungkol sa kung ano ang sinabi ng ilang mga kolonyal mula sa daan-daang mga taon na ang nakakaraan tungkol sa kung ano ang maganda at ano ang hindi? Dapat nating alagaan ang ating balat at yakapin ang ating mas madidilim na tono ng balat. Dapat itong mahalin ng mga Pilipino at tanggapin nang radikal ang kanilang mga sarili para sa kung sino tayo sa ating pagkatao at huwag maramdaman na kailangan nating baguhin kung paano tayo naghahanap ng iba kundi ang ating sarili. Dapat nating sirain ang mga gawi sa pagpapagaan ng balat at dahan-dahang baguhin ang ating pang-unawa sa kagandahan. Ang mga taong may kulay ay maganda pareho sa mga puti. Hindi dapat ikahiya ng mga Pilipino ang kanilang balat. Ang kulay ng mga henerasyon ng mga katutubong Pilipino na hindi lamang umiiral ngunit umunlad bago pa man naisip ng mga kolonyal na Espanya na natuklasan nila ito. Dapat nating ipagmalaki ang ating balat at pagkakakilanlang pangkultura. Dapat nating tingnan ang mga babaeng may balat ang balat na kasing ganda ng mga may kulay. Wala kaming mainggitin. Ang "Kayumaggi" ay kumakatawan sa kasaysayan ng katatagan at kagandahan ng mga Pilipinong nauna sa atin. --- ![image.png](https://files.peakd.com/file/peakd-hive/juecoree/EoEq5zuQbBsvLJjb4XXbhv9vydBKCa76VL853iBp7eEMSmAyYVFnbi7jA2eDcQ9rcP9.png) > Photo Credit: [The Black Youth Project](https://www.google.com/url?sa=i&url=http%3A%2F%2Fblackyouthproject.com%2Fmy-black-girl-magic-is-not-the-work-of-god%2F&psig=AOvVaw1f6Ce0u_yH7q6VQ30_UdmE&ust=1623488140010000&source=images&cd=vfe&ved=0CA0QjhxqFwoTCOjjxuCaj_ECFQAAAAAdAAAAABAF) --- Sa kasamaang palad, hindi ito isang pagsasakatuparan na darating ang lahat ngayon. Ang industriya ng pagpaputi ng balat ay nakaugat sa pagkamuhi sa sarili at ang mga walang katiyakan ng mga mahina na indibidwal na may kulay. Milyun-milyong tao sa buong mundo ang handang bumili ng mga tabletas at sumailalim sa mga operasyon lamang upang magaan ang kanilang balat. Ang mga taong hindi kayang bayaran ang mga operasyon o gamot upang makamit ang hitsura ay bumili ng mas murang mga produkto na may mapanganib na mga kemikal dito. Ang ilan sa mga ito ay naiugnay pa sa pagkakaroon ng pagkalason sa mercury. Ang pagkakulay ay nakakaapekto sa higit pa sa kumpiyansa o kalusugan ng isang tao. Ang mga taong may maitim na balat, hindi bababa sa Pilipinas, ay mas malamang na mabully sa kanilang hitsura. Mayroon silang mas mahirap na beses sa pagkuha ng higit sa mga indibidwal na may balat na balat. Maaari nating maiugnay ang colorism sa depression, pagkabalisa, at iba pang mga sakit sa pag-iisip. Kaya, ano ang maaari nating gawin upang matigil ang problemang ito? Malinaw na, walang magdamag na solusyon ngunit nagsisimula ito sa loob ng ating sarili. Kailangan nating baguhin kung paano natin tinutukoy ang kagandahan. Kailangan nating maging sensitibo sa mga sinasabi at pagbibiro. Kailangan nating maunawaan kung paano makakaapekto ang ating mga salita sa iba at sa kanilang pagpapahalaga sa sarili. Gumawa ka ng paraan upang maiangat ang mga ito dahil ang pagpapaalam sa kanila na sila ay pinahahalagahan at ang pagiging mabait sa kanila ay maaaring mangahulugan ng higit pa sa iniisip mo. At sa wakas, huwag tumigil sa pakikipaglaban sa colorism. Ito ay isang pandaigdigang isyu at hindi lamang ito nakakaapekto sa mga mamamayang Pilipino. Ang colorism ay nakakaapekto sa mga tao sa buong Asya, sa pamayanan ng Latino, mga katutubo, at lalo itong nakakaapekto sa mga taong may lahi sa Africa. Ang isang stigma sa lipunan ay nananatiling isang mantsa kapag hindi natin ito mabagal na itama. Ito ay hindi isang magdamag na tagumpay, ngunit magkakaroon ito ng kaunting pagkakaiba. Kailangan nating makarinig ng mga kwento at pag-uusap sa mga taong may kulay, na apektado ng mga stigmas sa lipunan. Marami pa tayong dapat matutunan at kung susubukan nating turuan ang ating sarili, mas malapit tayo sa isang solusyon. Bagaman ang pagtanggal nang buong diskriminasyon sa kabuuan ay hindi madaling gawa, umaasa ako at may tiwala na sa pamamagitan ng isang sama-samang pagsisikap, maaari nating wakasan ang colorism. Muli, ang bawat kulay ng balat ay maganda.

RE: Sohbet Anılarımız... - Trliste Soru-Cevap Etkinliği #50