ถ้าพูดถึงว่าประเทศไหน ที่มีการทำ marketing/การตลาด ให้กับประเทศตนเองมีความน่าสนใจที่สุดคงจะต้องยกนิ้วให้กับประเทศเกาหลีใต้ เพราะว่าวัฒนธรรมของเกาหลีใต้ได้เข้าแซกซึมไปถึงกลุ่มคนในหลายประเทศ เรียกได้ว่าจากเดิมที่เกาหลีใต้เป็นผู้ส่งออกในอุตสาหกรรมอิเล็คโทรนิคและการส่งออกที่เกี่ยวข้องกับอุตสาหกรรมยานยนต์ แต่หลายปีมานี้ เราเห็นประเทศเกาหลีเปลี่ยนรูปแบบของสินค้าส่งออกมาเป็นในรูปแบบของวัฒนธรรมแทน
รูปแบบของวัฒนธรรมที่ส่งออกของประเทศเกาหลี ไม่ได้เกิดจากกลุ่มคน บริษัทรายหนึ่งรายใดเท่านั้น แต่ทุกภาคส่วนมีการสนับสนุนจากรัฐบาล วัฒนธรรมที่ส่งออกไม่ว่าจะเป็น K Pop/K Drama เครื่องสำอางเกาหลี สไตล์การแต่งตัวแบบเกาหลี รวมไปถึงวัฒนธรรมด้านอาหารการกิน เรื่องพวกนี้ไม่ใช่ภาคเอกชนเป็นคนทำเพียงอย่างเดียว แต่มีหน่วยงานของรัฐบาลเกาหลีใต้ให้การสนับสนุนแบบเต็มที่ ถึงขั้นให้เงินสนับสนุน ทีวีช่องต่างๆ ค่ายเทปใหญ่ ในการผลิตสื่อๆ ที่แอบสอดไส้วัฒนธรรมเกาหลีแบบที่เราไม่รู้ตัว ชนิดที่ว่าทำงานกันเป็นทีมผสานกับศิลปินใหญ่ที่มีกลุ่มผู้ติดตาม พูดง่ายๆ เวลาดูซีรี่ส์เกาหลีแล้ว ใครที่ไม่เคยคิดจะกินกิมจิ ก็อาจจะอยากลองดู
เคยนึกอยู่เหมือนกันว่าในประเทศไทยจะมีอะไรบ้างไหมที่จะเป็นวัฒนธรรมส่งออกได้บ้าง รูปแบบของวัฒนธรรมที่ส่งผ่านอาหารน่าจะเหมาะกับประเทศไทย เพราะประเทศไทยมีอาหารที่ขึ้นชื่อทั่วโลกรู้จักกันดีอย่างเช่น ต้มยำหรือผัดไทย หรือตอนนี้ก็อาจจะเป็นส้มตำ ถ้าเกาหลีมีกิมจิ ประเทศไทยก็มีส้มผักหรือการดองผักในรูปแบบที่แตกต่างกันไปในแต่ละภาคของประเทศ พอพูดถึงส้มผักแล้วหลายคนอาจจะไม่รู้จัก ถ้าไม่ได้มีพื้นถิ่นมาจากทางภาคอีสานหรือทางเหนือ ความหมายของคำว่าส้มทางภาคอีสานก็คือเปรี้ยว ในรูปแบบของอาหารก็คือการทำอาหารให้เปรี้ยว ซึ่งการทำส้มทำได้ไม่ใช่เฉพาะอาหารที่เป็นผัก แต่สามารถกับอาหารประเภทเนื้อได้เช่นกัน ซึ่งจะเรียกว่าส้มปลา ส้มหมู ส้มเนื้อ ตามชนิดของเนื้อสัตว์
แต่พอพูดถึงส้มผักตามแบบอีสานแล้ว ความรู้สึกแรก เฉยๆ แต่พอได้กินในหลากหลายรูปแบบแล้ว ต้องบอกว่าติดใจมาก ตอนแรกได้ลองกินส้มผักที่ทำจากต้นหอมก็ว่าอร่อยแล้วน่ะ แต่พอได้ลองส้มผักกุ่ม ส้มผักเสี้ยน ซึ่งผักพวกนี้เป็นผักตามท้องถิ่น พอได้ลองแล้วอร่อยมาก กินกับน้ำพริกบอกได้ว่าคือที่สุด ถ้าไม่มีน้ำพริก ขอแค่พริกป่นน้ำปลาจิ้มกับส้มผักเหล่านี้ก็อร่อยมาก จะว่าไปแล้ว ส้มผักของคนอีสาน ก็คือกิมจิในเวอร์ชั่นอีสาน ดีๆนี่เอง