လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္သတၱပတ္ပိတ္ရက္အတြင္း ဆရာႀကီးပီမိုးနင္းေရးသားတဲ့ "ေနညိဳညိဳ" ဝတၳဳကို ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဝတၳဳမွာပါတဲ့ စာပိုဒ္တစ္ပိုဒ္ဟာဆိုရင္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို ထိရွႏိုင္စြမ္းရွိလွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရးခ်င္တဲ့ လူတို႔အေၾကာင္းနဲ႔ ကြက္တိျဖစ္သြားတယ္ ဆိုရပါမယ္။
"ယခုေခတ္ကာလ ယဥ္ေက်းျခင္းသည္ အဘယ္မွ်ေလာက္ ထူးဆန္းသည္ကို ဤပံုသက္ေသျဖင့္ သိေလာက္ေပ၏။ ႏွလံုးအတြင္းမွ မထထြက္ဘဲ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ စကားမ်ားသည္ ႏွလံုးတြင္းတြင္ ကိန္းေအာင္းလ်က္ရွိေသာ ဝန္တို၊ မေစၦရ တရားတို႔ကို အဘယ္မွ်ပင္ ႀကိဳးစား ဖံုးဖိေစကာမူ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ယဥ္ေက်းျခင္းမ်ိဳးကို အသံုးျပဳၾကေသာ ေယာက်္ား၊ မိန္းမတို႔သည္ ကိုယ့္ဝမ္းနာ ကိုယ္သာ သိၾက၏။ ၎တို႔ႏွင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံခြင့္ မရၾကသူတို႔ကား ထိုယဥ္ေက်းေသာ လူတို႔ ေျပာဆိုလုပ္ၾကံၾကသည့္ အမူအရာတို႕ကို အဟုတ္အမွန္ ထင္မွတ္ၾကေလ၏။"
ေျပာလိို႔ေျပာတာမဟုတ္ရပါဘူး။ မိမိစိတ္ကို မိမိ ယဥ္ေက်းေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရတာဟာဆိုရင္ျဖင့္ အလြန္တရာ ခက္ခဲလွၿပီး ျမင္းရိုင္းတစ္ေကာင္ရဲ႕ ဇက္ၾကိဳးကိုကိုင္ၿပီး ယဥ္ပါးေအာင္ သင္ၾကားရသလိုပါပဲ။