ဒီလအတြင္း နည္းပညာပစၥည္းႏွစ္ခုဝယ္မိတယ္။ ကေလးေတြ စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ရြာလည္႐ံုသာမကဘူး ေတာေရာ ၿမိဳ႕ပါလည္ေနတယ္။
ဒါေၾကာင့္ Myanmar Educo, Dhamma Lamp, Maukkha Book House ေတြမွာ စာေတြ ပံုမွန္မေရးႏိုင္ ေတာ့ဘူး။ ခြင့္လႊတ္ေတာ့ အေဆြတို႔
Bluetooth နားၾကပ္ေရာက္ေတာ့ နားေထာင္ခ်င္တာေတြ ဖုန္းထဲထည့္ရ။ စုေဆာင္းရ၊ ဖ်က္ရ အလုပ္႐ႈပ္တယ္။ Laptop အသစ္ေလးရလာျပန္ေတာ့ ကိုယ္သံုးခ်င္တဲ့ ေဆာ့ဖ္ဝဲေတြ သြင္းရ၊ သူ႔မွာ ပါလာတာေတြ မႀကိဳက္လို႔ ျဖဳတ္ရ၊ ကြန္ပ်ဴတာကို ေပါ့ေပါ့ေလးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနရတာက အလုပ္တစ္လုပ္။
ပိုဆိုးတာက ေနာက္ဝယ္တဲ့ Laptop မွာက CD Drive မပါေတာ့ အလုပ္ေတြက ပို႐ႈပ္ျပန္ေရာ။ ေန႔ေရာညပါ တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္မ်ား အဂၤလိပ္စာ သင္ခန္းစာ စာအုပ္နဲ႔ စီဒီေတြကို သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သမီးေလးဆီကို သြားပို႔ဖို႔ မေရာက္ျဖစ္ျပန္ဘူး။ မေန႔ကေတာ့ သမီးက ဖုန္းဆက္တယ္
“ဘဘ … သမီးလာယူရမလား”
“မလာနဲ႔သမီး … ငါက ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ေကာင္ … ေလွ်ာက္သြားေနတာ … ငါပဲ လာခဲ့မယ္”
ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကေလးကို ကတိေပးၿပီးသားျဖစ္လို႔ ကိုယ္ကပဲ သူတို႔အိမ္ကို ေရာက္ေအာင္ ဘတ္စ္ကားႏွစ္ဆင့္ စီးၿပီးေတာ့ သြားလိုက္တယ္။
လက္ထဲ အေလးခံၿပီး ဆြဲလာတဲ့ စာအုပ္ထုပ္ႀကီးကို သမီးလက္ထဲထည့္ၿပီး
“ေရာ့ … မိေဆြ … အဲဒါ ဘဘရဲ႕ ရတနာလက္ေဆာင္”
သမီးကလည္း လိုလိုခ်င္ခ်င္နဲ႔ စာအုပ္ေတြကို ဖြင့္ေဖာက္ဖတ္၊ စီဒီေတြကို ကိုင္ၿပီးေတာ့
“စီဒီေတြက ဘာလုပ္ရမွာလဲ ဘဘ”
“အလိုကြယ္ စာအုပ္တစ္အုပ္ … စီဒီ တစ္ခ်ပ္ … စီဒီတစ္ခ်ပ္မွာ အဲဒီ စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြ ပါတယ္။ နံပါတ္အလိုက္ပဲ။ အဲဒါကို သမီးဖုန္းထဲသြင္းေပေတာ့ … ဒါနဲ႔ ဖုန္းထဲမွာ memory ကတ္ထည့္ၿပီး ၿပီလား”
“ထည့္ၿပီးၿပီဘဘ”
“ကဲ ဒါဆိုရင္ ရၿပီေပါ့”
“ဘဘ”
“ဘာလဲဟ”
“ဖုန္းထဲကို ဒီ စီဒီထဲက ဟာေတြ ဘယ္လိုထည့္ရမလဲ”
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ေခတ္ကေလးေတြထဲမွာေတာ့ ခပ္တံုးတံုးပဲလို႔ ေျပာရမလား။ သူယူလာခဲ့တဲ့ ဘြဲ႔မွ အားမနာ
“ဟဲ့ … မိေဆြ … နင့္အိမ္မွာ Laptop ရွိတာ ငါသိတယ္။ နင့္အေဖကို ငါကိုယ္တိုင္ လိုက္ဝယ္ေပးထားတာ”
“ရွိတယ္ေလ ဘဘ”
“Laptop မွာ CD Drive ပါတာလည္း ငါသိတယ္”
“ဟုတ္တယ္ေလ”
“ဟယ္ … မိေဆြရယ္ … နင့္ကို ငါ ဖေနာင့္နဲ႔သာ ထေပါက္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ အဲဒါဆိုရင္ ၿပီးၿပီေပါ့”
“ေနဦး … ဘဘ ရွိတုန္း တစ္ခါတည္း ျပေပးသြား”
သမီးက အိမ္ထဲေျပးဝင္သြား Laptop ကို မထုတ္လာတယ္။
“ဒီမွာ ဘဘ သမီးကို စီဒီထဲက ေဒတာေတြ ဖုန္းထဲကိုကူးထည့္ေပးခဲ့”
အဲဒီမွာ စီဒီထဲက ေဒတာေတြကို Laptop ထဲမွာ Folder တစ္ခုေဆာက္။ ဖိုင္ေတြကို သိမ္းနည္း ျပေပး။ အဲဒီ Folder ေတြကို တစ္ခါ ဖုန္းထဲေျပာင္းနည္း သင္ေပး။ ဖုန္းထဲကေန နားေထာင္နည္းကအစ တစ္ခုခ်င္း လိုက္ျပ ေနရေတာ့တာပဲ။
ေခတ္ကေလးေတြကို အရမ္းအထင္ႀကီးတာ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ထက္တတ္တာေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ဖူးလို႔။ ေျမးအရြယ္ေလးေတြဆီက ပညာယူခဲ့ရတာလည္း အမ်ားႀကီး။ ဒါေပမဲ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ ေယာက္်ားေလးေတြက ပိုၿပီးေတာ့ တီတီထြင္ထြင္တတ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ ကြန္ပ်ဴတာ ျပႆနာျဖစ္တိုင္း မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ သားေလးကို လွမ္းေခၚရတယ္။ သူက ၉ တန္း။ ဒါေပမဲ့ ဖုန္းေပးေပး၊ Laptop ေပးေပး ေထာင္းလေမာင္းထေအာင္ လုပ္တတ္တယ္။ သူပညာျပလြန္း လို႔ေတာင္
“သားရယ္ … ဘဘကို အထူးအဆန္းေတြ သိပ္မတင္ခဲ့ပါနဲ႔။ ထူးဆန္းတာေတြ တင္ခဲ့ရင္လည္း သတိေပးခဲ့ပါ” လို႔ ေျပာရတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဘဘကလည္း အထူးအဆန္းေတြ ျမင္ရင္ ကလိခ်င္တာေၾကာင့္ အအိပ္ပ်က္၊ အစားပ်က္၊ ျပႆနာတက္ၿပီး သူ႔ကို ေခၚရလြန္းလို႔ မုန္႔ဖိုးေတြ ထြက္တာလည္းမနည္း
ခု သမီး မိေဆြကိုပဲၾကည့္
ယူခဲ့ေတာ့ အိုင္တီနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ဘြဲ႔
အိုင္တီ ပညာနဲ႔ ဗဟုသုတကေတာ့ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ အဘိုးေလးေလာက္ေတာင္မရွိ
ေၾသာ္ … ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတဲ့ ကာလေတြကို ႏွေျမာလိုက္တာေနာ္
“ဘဘ … ဒါေတြကို ဘယ္လိုတတ္ေနတာလဲ”
“ဘဘလား … ဘဘက ဝမ္းတြင္းပါ … ေမြးရာပါတတ္လာတာ”
“ဘဘကေလ … ေတာ္ေတာ္ေနာက္တယ္။ အိမ္က ေဖေဖဆိုရင္ Laptop ကို ေယာင္လို႔ေတာင္ ကိုင္မၾကည့္တာ။ ဖုန္းဆိုရင္ ေျပာဖို႔ကလြဲၿပီး ဘာမွ မသိဘူး”
“နင့္အေဖက ေသခါနီးၿပီပဲ … ဘဘကေတာ့ ခုမွ ၃၆ ႏွစ္ဆိုေတာ့”
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္ထဲက ထြက္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက
“ေခြးမသား ငါ့အတင္းေျပာေနတယ္” တဲ့
“ဟား … ဟား … ဟား”
တင္ညြန္႔
photo : facebook
