This is my entry for #marketfriday hosted by the generous and compassionate @dswigle. This post is a continuation or second part of my previous post on street food. My first attempt to find a backup street food joint ended up in a very business like noodle place. It was alright for a fast fish ball noodle when one was in a rush. But I would like to find a good stall where I could enjoy my food slowly while observing the world around me, possibly with some rapport among people in the area. So, I continued to walk,under the hot sunshine, along the side street in New Road area (the first road constructed in Siam over 150 years ago by King RamaV for the foreign diplomatic corps and European elites to have somewhere they could trot their horses and race in their carriages! Perhaps, it was the beginning of Polo being introduced to Siamese elites!)
I think I must have been involved in the construction of this road in one of my past lives, as I always get quite personal whenever I write about this road. It brought back some faint resonance of the good old days. I found myself walking along two narrow side streets hoping to settle for my new regular food joint.
This Chareon Wiang road is full of the old shop-houses built during the reign of King Rama V, where the Chinese immigrants could rent cheaply. Nowadays some of these houses have been through different owners but one could still see the old community atmosphere. The old and famous roast duck and crispy pork restaurant can still be found there. The place becomes quiet after lunch time as they are almost sold out.
I was quite impressed by the friendliness of a street food stall selling northeastern food such as sticky rice, grilled fish and pork, including the popular papaya salad (som-tam).
Some people try to make money by selling miscellaneous goods in front of their houses. The entrepreneurial spirit never fades away among the hard working Chinese.
This side street seems to be more of a residential area of those who inherited these houses from their ancestors. There is a spacious car park with a Chao-Tee or land’spirit house to make sure no thief would be allowed to steal any cars.
So, I made my way to the next street called Si Wiang which seemed to be more lively and full of small shops, street food, Thai massage and hair salon, including an old cinema which had turned into a hostel with bistro.
Steamed stick food and charcoal grilled ones. The fish balls and tofu ones looking quite good to me, but I was looking for some cooking sweets after my lunch.
Luckily, I saw an ice-cream tricycle with coconut ice cream so I walked super fast to get my ice cream.
The ice cream man was very nice and kind as he accepted my request for a reduction in price with less ice cream. I could not finish the big cup of ice cream and I wanted to control my sugar in take too. He understood my intention and I got the irregular ice cream: a mixture of coconut, vanilla, strawberry, chocolate, green tea and coffee ice cream, at 15 baht (20 cents). So, now I know where to get my daily coconut ice cream.
เรายังต้องเดินหาร้านอาหารตามสั่งดีๆที่เหมาะกับเราในสัปดาห์ที่ผ่านมา เราไปแถวบางรักเพราะว่าเป็นถิ่นเก่าแก่ของคนจีนที่มาตั้งรกรากในสยาม ตั้งแต่สมัยรัชกาลที่3ถึง5 สมันก่อนที่นี่มีชื่อเสียง ด้านอาหารสดเพราะมีสะพานปลา และร้านอาหารจีนมากมาย เราชอบไปเดินดูตึกแถวที่สร้างในสมัยรัชกาลที่5 และดูวิถีชีวิตของคนรุ่นเก่าที่ยังตกทอดมาถึงรุ่นหลานในปัจจุบัน เราไปเดินที่ถนนเจริญเวียง ไปดูว่านอกจากร้านขายข้าวขาหมูตรอกซุงที่มีชื่อแล้ว ยังมีอะไรในเราได้ชิมบ้าง เราค่อนข้างผิดหวัง เพราะถนนนี้เป็นถิ่นที่อยู่อาศัยมากกว่าเป็นร้านค้า เราเจอแค่ร้านอาหารแบบอีสานร้านเดียว แต่เจ้าของร้านใจดีมาก
เราจึงเดินไปถนนที่อยู่ติดกันชื่อถนนศรีเวียง ปรากฎว่าถนนสายนี้เป็นแหล่งค้าขาย มีร้านเล็กๆมากมายตั้งแต่ร้านตัดผม นวดแผนโบราณ ร้านอาหารตามสั่ง ร้านกาแฟ ร้านขายผัก และร้านจิปาถะ บรรยากาศก็คึกคักมาก มีนักท่องเที่ยวเดินหาที่นั่งกินข้าว แล้วยังมีโรงหนังโบราณที่ปรับเปลี่ยนเป็นโรงแรมและร้านอาหาร ถนนสายนี้มีการประดับด้วยต้นไม้กระถางกันเกือบทุกบ้าน เราเจอรถขายไอศกรีมก็ได้โอกาสซื้อกินสักถ้วย เขาขายแพงมากเราจึงต่อเหลือสิบห้าบาท เพราะเราคงกินถ้วยใหญ่ไม่หมดแน่นอน คนขายก็ใจดียอมลดราคาให้ และให้เราถ่ายรูปด้วย เราเห็นร้ายขายพัดไทยโดยเฉพาะ แต่เรายังอิ่มอยู่ เราคงต้องกลับมาลองชิมดูสักครั้ง เราชอบบรรยากาศสบายๆแบบนี้ ค่อนข้างเรียบง่าย ไม่ต้องระวังตัวมากเหมือนไปกินข้าวตามร้านหรูๆ หรือตามโรงแรมห้าดาวที่ต้องมีพิธีรีตองมาก แต่ถ้าอยากจะกินอะไรเฉพาะอย่างอาหารยุโรปเราก็ต้องไปร้านแบบฝรั่ง ตอนนี้เราต้องหาที่นั่งกินอาหารแบบสบายๆและอร่อยๆในย่านนี้ต่อไป
Several lottery vendors tried their best to attract customers by showing all the nice numbers on their display boards.
The old cinema turned into a hotel.
People just loved to have plants and flowers in front of their houses.
My second attempt was not successful but I did have a good time waking around the old roads in this area. There’s a Pad-thai restaurant which I wanted to give it a try later. There’s such a big contrast between these simple old shop houses’ atmosphere and the busy New Road nearby. I had to rush off to another place and came back in the evening to make my last effort of locating a street food I would call another of my favourite place.
Wishing you peace, good health and prosperity.
Cheers.