Birkaç saat önce neredeyse yarım yüzyıllık dostum, arkadaşım, yoldaşım Oktay Etiman’ı kaybettiğimizi öğrendim.
Son birkaç günde ses çıkmayınca bu haberi bekler olmuştuk.
Aşağıdaki yazı Oktay yaşarken, onun için düşünülen bir armağan kitabı vesilesiyle yazılmıştı.
Oktay henüz hasta değilken, Oktay için bir armağan kitabı yazma projesi ortaya çıkmıştı. Bu kitaba benim de katkıda bulunmam istenmişti.
Ama bir süre sonra, bundan bir yıl kadar önce, Oktay hastalığını bildirdi, kanserin metastaz yaptığını söyledi. Ama morali yerindeydi.
Daha sonra Armağan kitabını derleyen Muazzez Avcı, Oktay’ın hasta olduğunu ve kitabı yaşarken çıkarmak istediğini söyledi.
Aşağıdaki yazı bunun üzerine yazıldı. Kitabın Oktay yaşarken yayınlanması ve kendisinin okuyacağı düşünülüyordu.
Ancak hasta olduğunu bildiğimden içinden bir türlü bitirmek gelmiyordu. Yazıyı aslında bitirmiş sayılırdım ama bir türlü son noktayı vuramıyordum. Sanki son noktayı vurduğumda Oktay da ölecekmiş gibi geliyordu; yazıya son noktayı koymayarak Oktay’ın ömrünü uzatıyormuşum gibi geliyordu bana. Biliyorum, saçma ama böyleydi.
Bu arada Muazzez Avcı’dan da pek ses çıkmamış ve bir daha yazıyı istememişti.
Bir süre önce öğrendim ki, meğer Oktay’la buluşmuşlar kitap hazırlığı ve bir söyleşi için ama araya başka şeyler girmiş olmamış. Sonra da uygun zaman olmamış. Hastalık da ağırlaşınca Oktay’ın iyileşmesi beklenmiş.
İşte aşağıdaki satırlar Oktay’a armağan kitabı için ve sağlığında okuyacağı düşünülerek yazılmıştı.
Kendisinin okuması kısmet olmadı.
Birkaç küçük ve önemsiz üslup düzeyindeki düzeltme dışında hiç dokunmadan olduğu gibi yayınlıyorum.
Aslında Oktay’ın okuması için yazmıştım. Oktay’ın ardından yazılan bir yazıya dönüştü.
5 Ekim 2017
https://demirden-kapilar.blogspot.com/2017/10/oktay-etimann-ardndan-dev-gencin.html